hhBest

Manieren

©Guido t'Sas

Zwarte Madonna

Dialoog in de kapel van O.L. Vrouw van de Heikant aan de Heuveleindseweg in Best:

‘Het begint een beetje een Zwarte Madonna te worden, komt zeker door al die kaarsen.’

‘Nee, dat beeld stond eerst in de kerk, maar is toen door een of andere malloot kapotgeslagen. Ze hebben het opgeknapt en toen hier neergezet. Kijk, die vinger van het Kind is nog kapot.’

‘Toch heb ik de indruk, dat het zwarter is geworden hier.’

‘Tja.’

‘Het ziet er hier anders keurig uit.’

‘Ja, de buurvrouw houdt het heel goed bij.’

(Niet uitgesproken, maar gedacht: ‘De buurmán moet je ook niet uitvlakken.’)

‘Wat te doen als zulke mensen er niet meer zijn?’

‘Ja, het worden er steeds minder.’

‘Nou, voor alles komt een oplossing.’

‘Zou ik ook denken, voor de kardinaal is ook een nieuwe gekomen.’

‘En dat beeld wordt wel weer eens schoongepoetst.’

‘Ja, goeie!’

‘Goeie!’

24.12.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Ambtenaren 2

Aan het eind van mijn verhaaltje voor Radio Best, deze maand (hieronder te lezen), 'beloofde' ik ook de ambtenaren van de gemeente Best nog eens onder het mes te zullen nemen. Ik kon dat gemakkelijk doen, want deze categorie ambtenaren vráágt om de haverklap om kritiek.

Het feestnummer van Groeiend Best, dat wil zeggen de door de gemeente daarvan gekochte ruimte, biedt deze week een en ander op een presenteerblaadje. Afgezien daarvan, de gemeenteraad is me afgelopen maandag al voor geweest met gefundeerde klachten over het tergend langzaam werken van wat ik dan maar samenvattend 'het ambtelijk apparaat' zal noemen. Een belangrijk agendapunt, namelijk 'bebouwingsconcentraties buitengebied', moest worden aangehouden, omdat een aantal raadsleden informatie die twee weken eerder al beschikbaar was, niet op tijd had ontvangen. Burgemeester en Wethouders kregen de opdracht, om dat allemaal eens uit te zoeken.

Mij zijn frappante staaltjes bekend van langs elkaar heen werken van ambtelijke afdelingen, tegenwoordig clusters genoemd. Ik vind dat in deze tijd vooral raar, omdat je met een intranet (intern computernetwerk) elkaar voortdurend op de vingers kunt kijken. Nu werkt dat gecomputer in het gemeentehuis sowieso niet optimaal. Onlangs, deed ik via de website van de gemeente een bepaald verzoek aan een gespecialiseerde ambtenaar. En wat deed die man? Hij stuurde mijn mail door naar een collega, van wie zelfs ik kon vaststellen dat die geruime tijd afwezig zou zijn. Het gevolg laat zich raden: mijn verzoek verdween in het oneindige. Het lijkt wel alsof email op het gemeentehuis van Best een virtuele onderste bureaula is geworden. Overigens: mijn verzoek had te maken met een ernstige omissie van de gemeentelijke website.

Kijk, als in Best Informatief wordt meegedeeld, dat aan onder anderen bakkerij Schoonderwoerd aan de Secretaris L. Jansenstraat vergunning wordt verleend om komende zondag een aantal uren open te zijn, terwijl deze bakkerij daar al máánden niet meer gevestigd is (ruimtelijk opgeslokt door de Aldi), dan is dat niet zo héél erg. Ergenis is ook een vorm van vermaak, schreef Jos Kessels eens.

Maar bij een bericht tot het verlenen van vergunningen tot leidingwerkzaamheden aan Telecom Volker Wessels en aan NRE Netwerk BV aan onder meer de Prins Bernhardlaan en de Schutboom, zijn dikke vraagtekens te zetten. Dit bericht verschijnt op 18 december 2007en deelt verder mee dat 'de werkzaamheden in december 2007 zijn gepland' (tijdens de kerstdagen of zo?) en doet vervolgens de verheugende mededeling, dat belanghebbenden tot zes weken na het verlenen van de vergunningen bij B en W een gemotiveerd bezwaarschrift kunnen indienen. Hier wordt me toch een ruimte in de krant verspild, dat hou je niet voor mogelijk. Met zo'n bezwaarschrift kun je de werkzaamheden niet eens tegenhouden. Dan moet je naar de rechtbank in Den Bosch en/of die in Rotterdam! Er staat ook weer een gemeentelijk emailadres bij. Nou, daar zou ik, gezien eerder ervaringen met gemeente en email, maar niet te gauw gebruik van maken.

19.12.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Ambtenaren

Met ambtenaren heb ik ’n soort haat-liefdeverhouding. Dat komt doordat je ambtenaren in soorten en maten hebt, denk ik. Op Bali hebben deze week honderden ambtenaren onderhandeld over een nieuw mondiaal CO2-verdrag, in afwachting van het moment dat ene George W. Bush, of een andere vertegenwoordiger van de meest vervuilende natie ter wereld de zaak zal beslechten met een andermaal ‘k wil ’t nie hebben.

Ambtenaren dus. Een bijzonder type is bij voorbeeld ambtenaar Dorknoper. Ik citeer even uit het webarchief van NRC Handelsblad: ‘Ambtenaar der eerste klasse. Correcte dienaar van de magistratuur, met wie niet te marchanderen valt. Is wel bereid tot een minnelijke schikking. Maar alles moet altijd kloppen. Voorschriften dienen te worden opgevolgd. Belastingaanslagen moeten op tijd de deur uit en belastinggelden horen stipt te worden betaald. Tegen daklozen moet zorgvuldig worden opgetreden. Kadastrale aangelegenheden dienen keurig te worden bijgehouden. Kent zelf alle artikelen van de gemeentelijke verordening uit het hoofd. Licht ter begroeting beleefd de hoed.’

Tot zover, maar ook dit citaatje uit dezelfde bron wil ik u niet onthouden: ‘Een ambtenaar heeft ook gevoel, al wordt dat dikwijls over het hoofd gezien.’ Ik neem aan dat die opmerking van de heer Dorknoper zelf is. Voor wie het niet mocht weten: Dorknoper is een personage uit het Bommel-epos van Marten Toonder – een mild satirisch werk, waarvan wij de literaire waarde waarschijnlijk nog onderschatten.

Mijn eerste kennismaking met een ambtenaar betrof een opsporingsambtenaar, oftewel agent van politie, nader bekend als Klep Vos. Ik zal 11 jaar zijn geweest, toen ik iets stouts deed, namelijk het snijden van de initialen van mijn stille liefde plus hartje plus mijn voorletters in een boom in het bos. Daar kwam Klep Vos, in zijn lange zwarte jas aangefietst. Het vervolg laat zich raden. Klep Vos keek begerig naar het Engelse zakmes, dat ik van mijn broer had gekregen en nam dat in beslag. Het feit alleen al, dat ik dat allemaal nog zo precies weet, zegt genoeg over mijn oordeel aangaande deze ambtenaar.

Het zal ’n jaar of tien geleden zijn, dat ik voor een vergadering op het Ministerie van Justitie, moest zijn. Kamer zoveel, zeg maar dertiende verdieping. Hoeveel etages zou dat gebouw hebben? Dertig? Veertig? Naar rato van het aantal overbodige ambtenaren zal ik maar zeggen.

In die tijd had ik al geleerd, dat je naar Den Haag, maar het beste met de trein kon reizen, als je verzekerd wilde zijn van een tijdige aankomst. Dus dat was weer dik voor mekaar. Vijf minuten voor aanvang van de vergadering stond ik in de lift en had ik op het knopje 13 gedrukt. Zoefffff.....stopt op de vierde verdieping. Treedt een ambtenaar binnen. Heeft een sleuteltje in de hand, steekt dat ergens in een wand van de lift. Drukt op 2 en.....zoeffff.... de lift zakt weer. Ambtenaar exit. De lift hervat zijn reis naar boven. Stopt op 8. Ambtenaar treedt binnen, heeft sleuteltje, drukt op 5, lift daalt weer. Op 5 komt een poetsmevrouw met haar karretje binnen. Heeft warempel óók ’n sleuteltje! Daalt af naar BG, oftewel Begane Grond. Ik dus terug bij Af! Mijn knopje 13 was nog steeds verlicht, dus, op mijn horloge kijkend (de vergadering zou al zijn begonnen) liet ik me weer naar boven voeren. En toen de lift op de tiende verdieping weer stopte, ben ik voor dat sleutelgat gaan staan, want natuurlijk kwam er weer een sleutelhouder binnen. Die heeft dus niet de kans gekregen, van zijn justitieel ambtelijk privilege gebruik te maken, voordat ik op mijn bestemming was gearriveerd.

Ambtenaren. Zei ik het niet? Je hebt ze in soorten en maten. Die van de gemeente Best hoop ik ooit ook nog eens onder het mes te nemen.

12.12.2007

Dit is de maandelijkse radiocolumn voor Radio Best, heden, 12 december, 18:10 uur.

Reacties op Plein

Ambtenaren 2

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Verantwoord

In Flevoland, bij Biddinghuizen, wordt morgen een kunstijsbaan met een lengte van 5000 meter en met een gewicht van 2.500.000 kilo ijs (2500 ton is ook goed) geopend. De ijsvloer van 8 centimeter dikte wordt in stand gehouden door 3.291 vrieselementen.

Deze ijsgrap, die kunstmatig terugbrengt, wat wij door ons gedrag zijn kwijtgeraakt, namelijk 'ouderwetse winters met natuurijs', heeft 25.000.000 euro gekost. Om dat terug te verdienen en de energiekosten te betalen, moeten er dagelijks 1500 mensen komen. Die komen dan waarschijnlijk met de auto.

Hoeveel die 3300 vrieselementen verbruiken, weet ik niet, maar directeur Roel Ketelaar zei tegen de Volkskrant 'Op het moment dat je meer stroom verbruikt dan je omzet, moet je stoppen. Het moet wel financieel verantwoord blijven.'

Jaja, vooral financieel verantwoord. Milieutechnisch verantwoord is iets anders. Dat aspect verschijnt zoals gebruikelijk niet in beeld.

't Is dat ze die vrieselementen 's zomers in een schuur opbergen, anders zou ik zeggen, laat ze maar wegroesten.

30.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Opstand der kinderen

Wellicht staat er over vijftig jaar een jeugdboekenschrijver op, die in de trant van ‘Kruistocht in spijkerbroek’ een verhaal schrijft over deze Opstand der kinderen. Nou nee, ik denk niet dat het als historische gebeurtenis zal beklijven, zoals destijds de studentenbezetting van het Maagdenhuis.

De kindervakbond LAKS gaat een klacht indienen tegen de Middelburgse politie wegens gebruik van buitenproportioneel (is dat woord van LAKS? Dát is knap!) geweld bij het beteugelen van de demonstratie tegen de vele, vele lesuren.

Waarop baseert LAKS haar oordeel? Toch niet op de televisiebeelden, die gisteravond in NOVA onder anderen minister Plasterk werden vertoond? Ik heb die beelden meermalen aandachtig bekeken en ik moest denken aan een protest op mijn middelbare school tegen het weigeren van vrijaf voor het bekijken van de carnavalsoptocht. Allemaal arm-in-arm scanderend: ‘Alle scholen hebben vrij, behalve wij!’ De lessen gingen gewoon door en zo hoorde het ook. Wat zeg ik? Zo hóórt het ook. Met een t.

Wat zagen wij daar op afstand in Middelburg? Doodverlegen politiemensen - in de geest van ‘Wat moeten we hiermee?’ - die meer met de wapenstok zwaaiend dan slaand, zeg maar schijnbewegingen makend, de joelende ettertjes uiteen probeerden te drijven.

Volgens het Radio 1 Journaal  zou Plasterk hebben gezegd, ‘dat het zo niet moet’ of zoiets. Nou nee, de minister wist in NOVA helemaal niet wat hij er op grond van die beelden van moest zeggen. En ik voelde – zie het voorgaande – met hem mee.

Er is maar één manier om op deze volkomen uit de hand gelopen acties te reageren en dat is die van staatssecretaris Van Bijsterveldt: Vooruit, de klas in.

En dat mag van mij desnoods met ’n beetje gezwaai met de wapenstok.

24.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Kastanjes

Als die kastanje van Anne Frank 170 jaar oud is, hoe oud moeten dan de acht reuzen wel niet zijn geweest die tegenover mijn geboortehuis stonden? Zo hoog, zo zwaar, zo wijdvertakt waren die. Ze zijn in de jaren zestig van de vorige eeuw vervangen, maar ik durf er geen eed op te doen dat er nu weer acht staan.

Ook die kastanjes hadden – niet alleen voor mij – met de oorlog te maken. Mijn vader gebruikte ze in 1940 als metafoor op de eerste bladzijde <- van zijn reportage Oorlogsstorm over Brabant, in 1980 heruitgegeven onder de titel De Vlucht uit Brabant.

In 1944 vonden de Duitsers de bomen een perfecte natuurlijke camouflage voor de radiowagens, die zij op het plein van de protestantse kerk hadden gezet. Nooit is achterhaald, of het sowieso mislukte bombardement van de Engelsen, bestemd voor de Duitse generale staf, tevens die communicatieapparatuur ten doel had. Het middenschip van de kerk ging eraan, maar de acht reuzen bleven staan.

Ach, verder zijn de herinneringen aan die kastanjes verbonden met de wisseling van de seizoenen. De bloeiende kaarsen in mei, de glanzende vruchten, waarvan we een paardentoom maakten, in september en de bladersteeltjes in de late herfst, die gebruikt kon worden als materiaal voor de roe van zwarte pietje. Geschminkt met verbrande kurk en voorzien van stukjes wortel als strooigoed.

Maar misschien staat toch die wintermorgen  het sterkst in mijn herinnering. Die ene wintermorgen, toen op elk van die miljoenen takjes een laagje sneeuw van 2 centimeter lag. Dat sprookje heeft na het licht worden misschien één uurtje geduurd, voordat de dooi alles kapot maakte.

22.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Iets te gretig

Sinds Sante Brun de Minister van Verkeer en Waterstaat heeft doen opdraven als Ons Camieleke, krijg ik dat bijna niet meer uit m'n hoofd.

Vandaag is dat Camieleke iets te gretig met het lanceren van een opkrikplan voor de Spoorwegen in de Randstad, waarvoor het formidabele bedrag van 200 miljoen euro is uitgetrokken. Om misverstanden te voorkomen: formidabel is natuurlijk ironisch bedoeld, want ik weet zeker dat je voor dat bedrag nog geen halve spoortunnel à la die van Best kunt aanleggen. En in het opkrikken zit onder meer het verdubbelen van spoorlijnen. De Bestse tunnel was slechts een onderdeeltje van zo'n verdubbeling tussen Boxtel en Eindhoven.

Nog om een andere reden vind ik dat Camieleke (verder te noemen C.) zich iets te parmantig door het NOS Journaal in de deuropening van een trein liet filmen. Immers de woede in het noorden over het schrappen van de Zuiderzeelijn en de schamele fooi, die C daartegenover heeft gesteld is nog niet eens bekoeld. Sterker, het ligt nogal voor de hand, dat het kabinet in deze de Tweede Kamer tegenover zich zal krijgen. C doet als of alleen hij weet, wat goed is voor het noorden en daarmee heeft-ie het vuurtje aldaar nog wat aangewakkerd. Verder laadt hij nu de verdenking op zich, dat hij goede sier in de Randstad maakt met de centen van het noorden. En daarmee had hij - uit tactische overwegingen - misschien toch beter kunnen wachten tot carnaval.

Over carnaval gesproken, als het nou Limburg was. Ik moet er trouwens niet aan denken, hoe partijgenoot Gerd Leers zou reageren, als C. plotseling de centen voor de tunnel in de A2 door Maastricht naar de Randstad zou overhevelen. Minstens zo aangebrand als de commissarissen Nijpels en Van den Berg in het noorden, denk ik.

Het ligt er mij allemaal te dik bovenop. Zeker als je weet, wat ik vandaag in de Volkskrant lees, namelijk dat 1800 van de 6000 spoorwissels in dit lekkere land niet deugen, althans niet voldoen aan de veiligheidsnormen van spoorbeheerder ProRail. In Dordrecht zou volgens NRC Handelsblad zelfs een trein zijn ontspoord, als gevolg van zo'n kapotte wissel. (Een melding van een machinist over die wrakke wissel zou volgens dezelfde krant door ProRail zijn genegeerd.)

Hoe zit het eigenlijk met de ministeriële verantwoordelijkheid in deze? Is het niet tijd dat de Tweede Kamer voornoemd, ons Camieleke eerst eens aan z'n huiswerk zet?

19.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Graaicultuur

In de Volkskrant staat een interview met Wim Kok. Goed idee om die man, die het is gelukt, vijf jaren sinds zijn minister-presidentschap uit de schijnwerpers te blijven, weer eens te ondervragen. Want natuurlijk heeft-ie nog steeds wat te vertellen.

Uiteraard ontkomt Kok daarbij niet aan een referentie aan de kritiek die hem zo nu en dan ten deel valt over zijn vele commissariaten (ING Bank, TNT Post, Shell, KLM, Stork).
De Volkskrant: ‘Er wordt geroepen: hij is aan het graaien.’
Kok(69): ‘Ach, alles is op dat punt legaal en openbaar en mensen kunnen rekenen. (...) De werkelijkheid is dat ik nog steeds lang en hard werk en dat de verantwoordelijkheid zwaar weegt.’

Graaicultuur? Och, die is toch overal.
Wat anders te denken van die jongens in leasebakken van de zaak, die zich kunnen permitteren, de duurste brandstof te tanken bij die Shell van Kok, sterker nog, die een kilometertje extra rijden op kosten van de baas, teneinde nog wat meer airmiles te vergaren. Is dat waar? Ja, dat is waar, dat heb ik zo goed als uit de eerste hand.

De eerste opvolger van Kok, als Minister van Financiën, die daar echt iets aan doet, moet nog geboren worden. Maar ik zeg: pakken die graaiers, maar dan ook allemaal.

18.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Scheermesjes

Het zal zo'n jaar of vijftien geleden zijn dat ik me een Gilette-mesjeshouder aanschafte met zo'n ingenieus grijpertje, waarmee je nieuwe mesjes uit hun cassette kunt pakken en (aan het eind van de gebruikswaarde) veilig kunt terugzetten. Intussen zijn Procter and Gamble natuurlijk doorgegaan met het ontwikkelen van mesjes, die 'nòg beter en gladder scheren', na de dubbele, de drievoudige mesjes enz. Geeft niks, zaken zijn zaken, maar ik vind de dubbele goed genoeg.
Totdat P&G denkt: we moeten die klant toch eens dwingen over te stappen, dus wat doen ze? Ze veranderen stikem het grijpertjessysteem, waardoor je met je oude, maar nog steeds goed functionerende houder kunt klauwen wat je wilt, maar ’t pakt niet meer.

Ik verdom het om hier in te trappen, dus ga op zoek naar mesjes, die zich nog wèl (in plaats van mij) laten beetnemen. Nu hebben P&G en andere fabrikanten van scheermesjes de onhebbelijke gewoonte, hun producten zodanig te verpakken, dat je dat niet kunt testen. En de deskundigheid van het personeel bij Het Kruidvat bleek niet zo ver te gaan, dat men mij kon vertellen, of mijn (meegebracht) houdertje compatible was met enig onderdeel van het daar aanwezige scheermesjesassortiment. En na verbreken van de verpakking zou terugbrengen niet mogelijk zijn. Dag Kruidvat!

Op naar de HEMA. Daar deed de verkoopster absoluut niet moeilijk: ze maakte doodleuk de verpakking van het eigen merk open om vast te stellen dat ik, zeg maar, voor de komende jaren ben gesteld. Ik zei: ‘Ik kan u meedelen, dat u hebt gewonnen van Het Kruidvat’ of woorden van gelijke strekking en een glunderende terugblik was mijn deel.

Ik zal het nòg sterker vertellen: IK ben sowieso de winnaar, want de voor mij onbruikbare Gilettemesjes kosten al gauw één euro per stuk en de mesjes van de HEMA 29 cent. Ik weet best dat de Gillettes een maand meegaan en de HEMAmesjes twee weken, maar dan nog.

Of niet soms?

13.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Met mol op 't verkeerde spoor

Eerst dacht ik dat het een ontwerp voor een carnavalswagen was, of een opblaaspop van ongehoorde afmetingen, maar het was een mol.

Het gaat over een foto, die op 6 november op de voorpagina van Groeiend Best stond. ‘De mol zal een opvallende verschijning op het tunneldek gaan worden’, stond er onder. Dat zou ik denken. Het lompe gevaarte heeft, althans op de montagefoto, een roestkleur. Sinds het bestaan van de Kiosk op het Raadhuisplein weten we dat dat héél erg opvalt.

Ik geraakte in een toenemende staat van ongerustheid. Er komt dus een beeld van een mol te staan op het dak van de spoortunnel, met zijn neus naar de Willem de Zwijgerweg. Maar liefst zeven meter hoog wordt dat beeld en het zal van gietijzer worden gemaakt, vandaar wellicht die roestkleur.

Ik besloot een en ander te laten bezinken; had immers toch de bijeenkomst gemist, waarop de keuze van het kunstwerk door de desbetreffende gemeentelijke adviescommissie, werd toegelicht. Maar na ’n paar dagen werd ik door een Bestse chatvriend aan m’n oren getrokken in Live Messenger: ‘Doe je daar nog wat aan?’ Blijkbaar ben ik dus niet de enige die het ergste, om niet te zeggen, het lelijkste vreest.

Het idee en het ontwerp zijn van de in laten we zeggen diervormen gespecialiseerde kunstenaar Tom Claassen. Je kunt gerust zeggen dat hij op zijn terrein internationaal is doorgebroken. En als je op zijn website gaat kijken, dan krijg je ook het gevoel dat dat zeer terecht is. Ik vind bij voorbeeld zijn honden, zoals die op het Binnenhof in Den Haag, bijzonder geslaagd. En de olifanten in de polder bij Almere zijn met hun hoogten van zeven meter heel wat beter ‘op schaal’ dan die geplande mol aan de Willem de Zwijgerweg.

Maar een talentvol kunstenaar kan ook wel eens misgrijpen; ik bedoel zijn reputatie is nog geen garantie voor kwaliteit. En als ik Claassens ontwerp voor Best bekijk, bekruipt mij steeds meer een gevoel van ergernis over – laat ik het maar ronduit zeggen - de onbeholpen vormloze lompheid ervan. Misschien heeft dat iets te maken met het dier, dat de kunstenaar met zoveel enthousiasme tot onderwerp heeft gekozen. Hij zei, volgens de krant, ‘De combinatie trein en tunnel riep bij mij de associatie met techniek en een soort boormachine op’.

Jaja, de mol als boormachine. Nou, ik moet zeggen dat ik de mol altijd eerder heb gezien als een diertje dat het ongeluk heeft gehad in de evolutie te zijn blijven steken. Zijn blindheid, zijn foetusachtige handjes, kortom zijn amorfe fysieke eigenschappen hebben hem genoodzaakt, een ondergronds bestaan op te bouwen. Het is dus een lelijk diertje en de afbeeldingen die van hem worden gemaakt, bij voorbeeld door striptekenaars, zijn ook altijd een beetje opgeleukt zal ik maar zeggen, teneinde de aaibaarheid te vergroten. Wat dat betreft geeft het ontwerp van Claassen mij geen enkele illusie. Van voren gezien lijkt de kop er trouwens een als die van een astronaut in een bolle helm van plexiglas, dus ik zou het beeld – als men  de plaatsing ervan niet kan laten – in elk geval een kwartslag draaien.

Maar u zult het al wel begrepen hebben, als het aan mij ligt komt deze mol er niet. Ik zou me erdoor gemolesteerd voelen. Komt-ie er wèl, dan wil ik bij deze vastgelegd hebben dat ik er tegen heb gewaarschuwd. Verzin een ander dier.

14.11.2007

Radiocolumn Omroep Best, 18:10 uur.

Scroll even verder voor foto's van de genoemde werken van Claassen die ik wèl adequaat vind. Ze staan op zijn website

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Nederlands fabrikaat

In het Radio 1 Journaal hoorde ik vanmorgen een man geïnterviewd, genaamd Carel van Bemmelen. Op de C na een 'oerhollandse' naam, zou ik zo zeggen. Ik zou dat Carel ook maar uitspreken als kèrel, want dat is hij: een kèrel uit één stuk.

Wat is namelijk zijn - om het eens in hedendaags Nederlands te zeggen - core business? Het redden van puur Nederlandse merken. Het begon geloof ik met het margarinemerk Hollands Glorie, volgden Hak en Jonker Fris en nu kreeg ik weer de geruststelling dat de met pakpapier dichtgeplakte vestiging van Jamin, in De Boterhoek in Best waarschijnlijk binnenkort weer in volle glorie zal openen en - als het aan Kèrel ligt - haar reputatie uit de ijsjestijd van Ton van Duijnhoven zal herkrijgen. (De acteur Van Duijnhoven - leeft-ie nog? - slaagde erin, het Nederlandse volk via de televisie wijs te maken, dat je alvorens te sterven, niet alleen eerst Napels moest zien, maar vooral het ijs van Jamin moest proeven.)

Leeft-ie nog? Dat zou je je ook kunnen afvragen van de Vereeniging Nederlandsch Fabrikaat, die in een niet eens zo ver verleden het kopen van waar van eigen bodem propageerde. Producenten, die lid waren van deze vereniging, zoals de inktfabrikant <- Gimborn in Apeldoorn, meldden dat trots met het beeldmerk VNF op hun etiketten.

Wat een product trouwens, dat van Gimborn! En vooral die kostelijke vinding van een glazen knikker in de hals van de fles. Het nadeel van vulpeninkt was immers dat-ie altijd op was als de pen moest worden gevuld. Maar een gewone grote fles kon ook niet, want dan kon je er na verloop van tijd met je pen niet meer bij. De Gimbornfles keerde je even om en dan had je een comfortabele, goed bereikbare dosis inkt.

Ach breek me de bek niet open over al die merken, die op z'n minst naar de achtergrond zijn verdwenen en die toch ooit een stuk van je Nederlandse leven (om niet te zeggen van onze identiteit) hebben gevormd. Op de radio kwam nog even Verkade ter sprake. Het delicatessenmerk, dat tot in de jaren zestig van de vorige eeuw eigen speciaalzaken in de binnensteden had. De interviewer presenteerde Kèrel een Verkadekoekje met een laagje 'koffieglazuur' - zo'n koekje waarvan je er volgens Máxima in Nederland maar één bij de koffie zou krijgen - met de vraag: Ook iets voor u? Zeker, zei Kèrel, dat merk is het waard, eens flink te worden opgepoetst. Nou, laat dat inderdaad maar aan hem over.

10.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Z.E.H.

In het Oirschots Weekjournaal (overal waar ik kom, spel ik die krantjes uit) zag ik een foto <- van de Spoordonkse fanfare Concordia uit 1949. Het bijbehorende verhaal begint aldus: 'In 1947 werd in Spoordonk Fanfare Concordia opgericht met goedkeuring van de geestelijk adviseur, de eerwaarde heer pastoor J. van Gestel.'

Is dat een opmerkelijke openingszin of niet? Van pastoorswege goedgekeurde blaosmeziek. Des te opmerkelijker is, dat die pastoor twee jaar later niet mee op de foto mocht. Meestal was-ie present, in soutane, met sigaar, aan de rechterhand van de voorzitter, die het dan ook inderdaad niet uit z'n hoofd zou halen, iets te doen wat de geestelijk adviseur niet zinde. Zo lagen toen de verhoudingen.

Even een kleine correctie. De aanspreektitel 'eerwaarde' voor een pastoor is incompleet. De pastoor had recht op Zeer Eerwaarde Heer. Zo stond het ook op de door hem gebruikte biechtstoel in de kerk: Z.E.H. Pastoor. Verschil moest er wezen, dus de kapelaan was een Wel Eerwaarde, let op: zonder Heer.

Althans op zijn biechtstoel stond: W.E. Kap. Volgde de naam van betrokkene, want er waren meestal meer kapelaans; in de parochie van mijn jeugd zelfs drie! R.-k. geestelijken werden nooit met 'eerwaarde' aangesproken, behalve door niet-katholieken. In roomse kring was het 'meneer pastoor' en 'meneer kapelaan'.

Om het verhaaltje te completeren, in het katholieke zuiden waren de geestelijken altijd duidelijk herkenbaar aan hun soutane, de zwarte toog tot op de schoenen met de vele zwartzijden knoopjes, en de bolsteek met kwasten. Gingen ze op reis, dan hadden ze daarvoor het geijkte tenue, het zwarte pak, de zwarte bef met daarboven het ronde witte boordje. En een gewone zwarte gleufhoed. De soutane werd door het protestantse deel van Nederland niet in het openbaar getolereerd. Uitzonderingen vormden dorpjes in onder meer Friesland en Noordholland, die overwegend katholiek waren. Het zogenaamde reistenue (wat ik de mij bekende priesters altijd 'n beetje raar vond staan) is dus in de jaren zestig van de vorige eeuw gemeengoed geworden. Soms verdween het boordje en bleef er alleen een kruisje op de revers over. Toen had de pastoor al niks meer te vertellen, zeker niet over de fanfare.

08.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Spoeddebat

Een ding is zeker, bij de GPD (Iedereen weet intussen wat dat betekent, maar voor alle zekerheid: Geassocieerde Persdienst, oftewel het persbureau in Den Haag van heel veel regionale kranten), bij die GPD dus weten ze wat nieuws is.

Er komt een spoeddebat over wat 'de GPD-affaire' is gaan heten, namelijk het ongeoorloofd koekeloeren van ambtenaren van het Ministerie van Sociale Zaken in de computers van die GPD. Dat kon doordat schoffies van alweer die GPD, na van baan te hebben gewisseld, op het ministerie trots wapperden met hun inlogcodes (had ik me daar toch bijna inlegcodes geschreven). Eens journaille altijd journaille.

Laten we het actueel houden met dit kersverse GPD-bericht: 'Premier Jan Peter Balkenende moet in de Tweede Kamer uitleg geven over de inbraken (...). Ook de minsters Piet Hein Donner (Sociale Zaken) en Ronald Plasterk (Media) moeten op het matje komen' (cursivering van mij, G.).

U en ik weten, althans horen te weten, wat Jan Peter Balkenende, zal gaan zeggen, áls-ie iets zegt:

'Dit is ongehoord. Zo gaan we in een democratie niet met elkaar om. Dit doe je gewoon niet. Dit is eens en nooit weer.'

Zo. Hebt u meteen de kop van het bericht dat de GPD morgenavond, onbespied door wie dan ook, op het net zet.

07.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Fietslichtjes

Dat er nou weer ruzie moet ontstaan over zoiets als fietsverlichting. Nog wel tussen de bazen van de politiekorpsen. De een vindt dat de standaardbekeuring (20 euro boete) moet volgen op het niet voeren van de voorgeschreven verlichting, de ander meent dat wie een verlichte kerstboom op z’n kop zet, goed zichtbaar is en dat dat voldoende is om die boete te ontlopen.

Mensen, kunnen jullie nu niet eens gewoon je werk doen, in plaats van te kissebissen over zoiets en dan ook nog die vuile was buiten te hangen, waarmee je alleen maar bewerkstelligt dat de burger een nog lagere pet van de politie op krijgt, dan tot dusver.

Maar nu het toch zover is gekomen – nu de politie zóveel gezag is verloren, zal ik me als eenvoudige burger, die geacht wordt de wet te kennen, er toch maar eens mee gaan bemoeien.

<- Zo pakken ze dat in België aan, inclusief bewust gemaakte taalfout.

Vroeger was die wetskennnis een probleem, tegenwoordig tik je in Google in: wegenverkeersreglement+fietsverlichting en je wordt op je wenken bediend. De string levert het adres op van de website www.fietslichtaan.nl/view/page/regelgeving en daar valt onder meer het volgende te lezen:

Wat is verplicht?
Verlichting: wit of geel licht voor, rood licht achter; de verlichting mag niet knipperen; de verlichting moet aan de fiets bevestigd zijn (dus niet aan jas of tas).
Reflectie: Reflectie achterop, op de trappers en op de zijkant van de wielen; witte reflector voorkant is niet verplicht, maar wel zo veilig.

Simpel toch?

Maar in de praktijk is dat blijkbaar niet zo, want van de tien fietsers die ik ’s avonds tegen kom rijden er minstens zes onzichtbaar in het donker. Nog nooit heb ik een politieagent of boa zo’n verkeersmisdadiger (want het is haast geen overtreding meer, maar een misdrijf) een bekeuring zien geven. Zeker in woonwijken zie je nooit politie op straat.

En nu maar denken dat je wèl gehoorzaamheid verkrijgt, als je het de fietser makkelijker en leuker maakt?

Het is zo iets als op school zeggen: schrijf het maar met een d, een t of dt op het eind naar je het goeddunkt. Ik wil hiermee maar zeggen dat die hele discussie over fietsverlichting komt voort uit dezelfde soort slapjanussencultuur.

Wat hadden we ook al weer afgesproken? Tolerance Zero. Nou dan! En wie daar niet aan wil meedoen, zoekt maar een andere baan dan politieman, hoog of laag.

01.11.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Energiedecor

Kom ik bij mijn dochter haar designinterieur binnen, bevind ik mij tegenover de behaaglijkheid van een open haard. Nou ja, open... het knusse, licht rokende vuur bevindt zich achter glas en bij nadere beschouwing staat de schouw 'n beetje los van de muur. 'Zelf in mekaar gezet', onthult de dochter. 'Ik kijk gewoon, hoe lang het duurt voordat ik er genoeg van heb. Kost toch maar 'n paar honderd euro.'

Ja, ik heb laatst in de Volkskrant gelezen over mensen die zeggen dat ze met 6000 euro netto per maand niet kunnen rond komen. Misschien ook liefhebbers van wegwerpschouwen? 'k Zou het anders niet weten, wat de aard is van het probleem.

Je schijnt de schouw ook alleen maar lichtgevend te kunnen houden, wat aanzienlijk zou schelen in het elektriciteitsverbruik, want natuurlijk is dit al dan niet behaaglijke houtvuur op een stopcontact aangesloten. Contactdoos moet je tegenwoordig zeggen, geloof ik.

Hoeveel watt is dat wel niet, wil ik weten. 'Geen idee', antwoordt ze en diept op mijn verzoek de gebruiksaanwijzing op. 1800 watt, meneertje. Had je iets anders verwacht?

Kijk, dit energiedecortje is één van de vele oorzaken van het voortdurend toenemende energieverbruik.

De andere vind je onder mee in de prijspakkersfolders van de MAKRO, die werkelijk kampioen is in het aanbieden van onnutte energieslurpers, dingen als elektrische bladblazers en andere herrieschoppers, die mensen het gevoel geven dat ze er absoluut niet buiten kunnen.

Er blijft maar één sprankje hoop over, namelijk dat het bij het grof vuil gaat als 'ze er genoeg van hebben'. Daarvoor (afvalverwerking) is dan goddank al bij de aankoop voldaan.

30.10.2007

Reacties op Plein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Shownieuws

Men zal van mij willen aannemen, dat ik geen fervent kijker ben van allerhande showelementen op de tv. Wat ik af en toe doe, is 'om 'n hoekje kijken' voor 'je weet maar nooit'. Want niks is gevaarlijker dan vastzitten in je oordelen, om van vooroordelen nog maar te zwijgen.

Zo is jaar in jaar uit Paul de Leeuw aan mij niet besteed. Ik behoor gewoon tot de ene helft van Nederland die hem niet pruimt, terwijl de andere helft (waaronder mijn partner) min of meer in een deuk ligt. Maar gisteravond dus even om dat hoekje loerend, moet ik toch zeggen dat de man in zoverre groeiende is, dat hij weet zich met de juiste randfiguren te omringen. Wat ik zag, deed laat ik zeggen wervelend aan. Excusez le mot, als u niet zou begrijpen wat ik bedoel.

Een andere openbaring was die rond die door meer dan twee miljoen mensen bekeken finale van 'Op zoek naar Evita', waarbij het zoals u weet ging om de keuze van de hoofdrolspeelster van de Nederlandse versie van de gelijknamige musical. Een experiment van de AVRO, waaraan producent Joop van den Ende zich met angst en beven heeft overgeleverd. Want de keuze van het publiek zou doorslaggevend zijn. En of dát nu een goed idee is, dat betwijfelde tevoren zelfs publieksaanbidder Joop.

Wat we bij de AVRO te zien kregen, was toch, in z'n genre zal ik maar zeggen, een mooi stukje, onderhoudende televisie, waaraan onder anderen de rasacteur Willem Nijholt, als 'n soort jurylid ex aequo een niet onbetekenende bijdrage leverde.

Maar wat me toch het meest frappeerde was het niveau van de twee overgebleven finalisten, Suzanne en Brigitte. En dan bedoel ik niet in de eerste plaats de zang- en spelkwaliteiten van die twee vrouwen, maar hun mentaliteit. Wat je vaak in de showbizz ziet, zijn van die 'in de lucht zoenen' tussen twee figuren, uit wier gezichten je kunt afleiden dat ze, als het er op aankomt, elkaars bloed wel kunnen drinken.

Hier stonden dus ook twee concurrenten, op het scherp van de snede. Hand in hand... tegen het moment dat de telefoonlijnen op slot gingen. En toen kwam - rekken, rekken - de presentator met de door iedereen verwachte vraag aan beiden, nog eens te vertellen, waarom zij van zichzelf vonden dat ze de Nederlandse Evita moesten worden.

Nou, zeiden die meiden tot verrassing van iedereen, wij doen 't nou es eventjes anders. We gaan ieder op 'r beurt vertellen, waarom de ánder het moet worden.

Of het invloed heeft gehad op de uitslag (want het bellen ging nog steeds door) blijft niet eens het geheim van de naamloze notaris, die telkens alleen maar een 'gouden' envelop met het vonnis mocht binnenbrengen, waarmee weer eens is bewezen dat iedereen in Nederland bereid is tot narrig vertoon, áls hij of zij maar voor de camera mag. Maar feit is dat de finalisten met hun stunt - en niet alleen daarmee maar met hun hele houding, ook als ze het pand moesten verlaten, bewezen vrouwen van uitzonderlijke klasse te zijn.

22.10.2007

Winnares en toekomstige Nederlandse Evita Brigitte Heitzer met de song Het is over uit Heerlijk duurt het langst op YouTube

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Sjoerd

Opeens zag ik hem weer, voor het eerst in meer dan veertig jaar. Mijn vriend Sjoerd Andringa, fotograaf en filmer te Leeuwarden.

Virtueel weliswaar, in 42 jaar oude beelden: een korte, maar - als altijd - volledige scène van Bert Haanstra in zijn film De Stem van het Water. Sjoerd regisseert de winnaars van het Skûtsjesilen 1965 - spoort ze aan tot gejuich en drukt met zijn Linhof af.

Ik ben sinds kort in het gelukkige bezit van Haanstra's oeuvre op dvd en als gebiologeerd zat ik te kijken naar misschien wel de beste filmische reportage van het zeilen met de grote vrachtschepen ooit, toen Sjoerd voorbij flitste. Maar dan ook meteen Sjoerd, zoals ik hem heb gekend:

Als de handige fotojournalist, die precies wist, hoe de Friese mensen in hun eigen taal te benaderen, teneinde op de plaat te krijgen wat hij wilde.

Sjoerd Andringa (inmiddels 86) was in dienst van het Friesch Dagblad, werkte daarnaast voor de Friese editie van het toenmalige Het Vrije Volk en voor het eveneens inmiddels wijlen katholieke dagblad Ons Noorden. (Toen dat krantje op z'n laatste benen liep, een situatie die ik destijds niet heb afgewacht, smeet Sjoerd er soms zijn foto's op het bureau met de woorden 'Laat de betaling maar zitten'.) Het had een lange voorgeschiedenis, waarin de redactie van het protestants-christelijke Friesch Dagblad, samenwerkte met die van ON, als een vorm van solidariteit tegenover de almachtige Leeuwarder Courant, zich noemende 'Hoofdblad van Friesland'.

Ik leerde Sjoerd kennen toen ik als 22-jarige op de tweesprong stond van schrijvende en fotograferende journalistiek. Toen ik mijn eerste krantenfoto in Friesland had gemaakt - op de vliegbasis Leeuwarden - nam hij mij mee naar zijn huis aan de Molenstraat, om dat prentje voor mij te ontwikkelen en af te drukken. Ik maakte daar meteen kennis met zijn vrouw Greet en de kinderen (zij kregen er uiteindelijk elf) en was wat men noemt verkocht. Zoveel warmte, zo'n heerlijke geordende chaos, bestierd door Greet. En dan Sjoerds doka met een ingenieus geconstrueerd plateautje, dat door een oude klokslinger in beweging werd gezet om het bakje ontwikkelaar te laten schommelen, terwijl hij de nog natte (!) film op een glasplaat door de vergrotingskoker schoof. Want als er bij voorbeeld een boerderij brandde (Pleats yn'e brân!) dan was snel-snel-snel het parool in die tijd en het ging nu eenmaal nog analoog. Soms kon Sjoerd niet vermijden, dat er nog een waterbelletje op de afdruk zichtbaar was, maar ja...

Sjoerd Andringa is een - gelukkig nog levende, ik heb hem zojuist aan de telefoon gehad - legende. Over hem zijn talloze ware en onware, maar daarom niet minder leuke verhalen in omloop. Zoals dat over zijn gewoonte, de dingen van bovenaf te bekijken. Het kon zo gek niet zijn of je zag hem wel met een geleende trap sjouwen - en lukte dat eens niet, dan klom-ie wel in een hoogspanningsmast. Apocrief is de roddel dat Sjoerd eens telaat arriveerde bij de opening van een weg door de toenmalige Commissaris der Koningin H.P. Linthorst Homan en een lint uit zijn zak toverde, om dat nog gauw even over die weg te spannen. Linthorst Homan was in elk geval iemand, die aan zoiets wel wilde meewerken. Photoshoppen bestond dus nog niet, maar Sjoerd was van huis uit tekenaar en schilder (Greet op 'n keer: 'Ach, zou je nou zeggen dat ik met die man op 'n zolderkamertje begonnen ben?'). Dus ging er eens iets mis, dan had hij wel een oplossing.

Op 'n avond brandde een bejaardenhuis in Veenwouden af. Avondrood zal het wel geheten hebben. Toen Sjoerd met witte cap op in zijn supersnelle Fiat Sport cabrio arriveerde, waren de vlammen nét gedoofd. Genoeg gloed, maar geen vlammen. Daar moest dus wel even het penseel aan te pas komen. Want de Leeuwarder Courant mét vlammen en het Friesch Dagblad zonder, dat kon natuurlijk niet. Wat Sjoerd afleverde was klasse, alleen... in dit geval stond de wind in Veenwouden toevallig de andere richting uit en niemand die dat natuurlijk beter had gezien dan de plaatselijke brandweercommandant!

Ja en dan die keer, dat iemand veertig jaar in een of andere Leeuwarder zorginstelling verbleef en dat werd gevierd. Het vrouwke zat achter een stapel cadeaus, maar Sjoerd vond, volgens mij terecht, dat ze wat meer boven die cadeaus moest uitsteken en vroeg haar even te gaan staan. 'Nee, nee', riepen de verzorgsters in koor, maar het was al gebeurd: het vrouwke was opgestaan en zowat onder de tafelrand verdwenen.

Sjoerd en Greet zijn de slagen in het leven niet bespaard. Ze verloren drie van hun kinderen, een dochter ('de liefste zuster van het ziekenhuis') en twee zonen bij ongevallen.

Gelukkig hadden ze elkaar, en nog!

21.10.2007

Reacties op Dorpsplein

Gesproken column van Johan van Minnen over onder anderen het Het Vrije Volk, Friesch Dagblad en Sjoerd Andringa. VPRO-programma OVT, 19 oktober 2003 (5,5 minuut).

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Bespaar ons de onzin

Van het Nederlandse mediagedoe denk ik vaak: ze moeten toch wat. Dat hijgt elkaar maar in de nek , zonder dat de lezer, luisteraar en/of kijker daar enige baat bij heeft, integendeel. De haast speelt de zogenaamd snelle media als radio en tv parten. De haast en de daarmee gepaard gaande slordigheid. Dat  leidt vaak tot veel gekrakeel om niks.

Vandaag meen ik een sterk voorbeeld bij de hand te hebben. Men neme het Radio 1 Journaal van hedenmorgen.  (Merkwaardig trouwens, die vereenzelviging van dat journaal met mr. Trip, terwijl het avondjournaal met de zwaar onderschatte ouwe rot Govert van Brakel minstens zo belangrijk is.)  Dat dacht een kroonjuweel te hebben met ‘het plan van minister Plasterk om de basisbeurs voor studenten af te schaffen, teneinde de betere betaling van leraren te kunnen financieren’. Het journaal ontleende dat nieuws overduidelijk aan de Volkskrant, die weer eens zo zeker van haar zaak was dat ze ermee opende. Al ontbrak de slag om de arm niet: Studiebeurs mogelijk afgeschaft.

De basisbeurs, dat is een studentikoos heilig huisje; dat moet de zonen en dochteren van arme ouders mogelijk maken, toch nog iets van hun leven te maken. Maar Ronald Plasterk heeft zich daar al eerder – mogelijk toen hij nog columnist van diezelfde Volkskrant was, dat zal ik kwijt wezen – laatdunkend over uitgelaten in de trant van: ‘De slager moet zodoende meebetalen aan de opleiding van de advocaat’. En nu zou hij daar es eventjes definitief mee afrekenen, zo wil de primeur van de V., zoals gezegd haastig geannexeerd door het radiojournaal. Studentenvakbond op z’n kop, dat laat zich raden. Herinneringen aan stenengooierij op het Binnenhof, toen er anderszins aan ‘de rechten’ van die studenten zou worden getornd. Enz., enz., wat zijn we weer bij de tijd.

Maar dan sla ik pagina zoveel op van de eerste de beste regionale krant van vandaag, eentje van Wegener, en houd er wel rekening mee dat die krantenfabriek driekwart van Nederland bestrijkt. Staat daar een piepklein berichtje: ‘Plasterk ontkent afschaffen studentenbeurs’.

Zakt het hele onderwerp in mekaar als een mislukte plumpudding.

Ik weet niet of het nog zo is, maar de ooit (vóór Murdoch) eerbiedwaardige The Times had als motto All the news that is fit to print. En dat hield natuurlijk in: check and double check. Misschien zou daar bij onze media weer eens wat vaker tijd voor moeten worden gevonden. En dan niet teleurgesteld zijn als het nieuws bij nader inzien geen nieuws blijkt te zijn. Zodat ons ‘de onzin’ wordt bespaard. Dat laatste is sinds kort de slogan van BNR Nieuwsradio. Ik ben helaas niet in de gelegenheid geweest, te controleren of zij er ook in is getrapt. Dat zou pas een gotspe zijn.

17.10.2007

Reacties op Dorpsplein 17 en 18.10.2007, alwaar blijkt dat iemand z'n keutel intrekt.

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Files in de natuur

Er moet een reclame- of propagandafoto zijn, waarop wandelaars met borden en elektronische displays worden gewaarschuwd voor files in het bos. 'n Somber toekomstbeeld. Ik heb even gegoogled maar helaas... Doet er ook niet toe, sinds deze zondag kan ik ‘m even goed beschrijven, want ik heb zo’n file meegemaakt.

Dit is een prachtige herfst, vooral in de weekeinden, daar zullen we het wel over eens zijn. Zaterdag besloten we naar bos A. te gaan, teneinde de herfstkleuren en de eventuele paddenstoelen te bewonderen. De namen van de genoemde bossen zijn veranderd, want wilde zwijnen hebben tegenwoordig ook recht op privacy, heb ik begrepen. Bos A dus voldoet trouwens in alle seizoenen aan onze verwachtingen, het is ons favoriete bos, waar we bijna wekelijks komen. Dus kleuren of niet, het is altijd prima.

En?

Geen of weinig kleuren dus. Dat komt omdat de beuken in dat bos overheersen en beuken zijn wat later. Nogmaals, geen man overboord maar, gek op herfstkleuren, besloten we zondag naar bos B te gaan, want daar overheersen de Amerikaanse eiken – die met die grote blaren – en die kleuren vroeg van geel tot donkerrood.  Dat bleek te kloppen. Er waren er zelfs al zoveel afgevallen, dat je er doorheen kon schissen om eens een beeldend woord van mijn dichterlijke vader te gebruiken.

Maar ik loop eigenlijk op de zaken vooruit. Want het begon ermee, dat de toegangsweg tot bos B verkeerskundig, dat wil zeggen met een wit bord plus rode rand was afgesloten. Dan maar sluipen, langs manege S., laverend langs ruiters, amazones en een met paard bespannen voertuigje, over een bedenkelijk zachte zandweg tot aan de parkeerplaats van bos B. Vol! Op het allerlaatste plekje na. Jeminee, nog nooit meegemaakt. Terwijl je toch zou verwachten dat een afgesloten toegangsweg naar de volmaakte stilte zou leiden.

En toen kwam de file. Echt waar. Honden aan de lijn? Niet dus. Vrolijk dartelende honden, waarvan er een tegen mij opsprong. ‘Sorry’, zei het baasje. Ruiters, mountainbikers, joggers, hele families met peuters, die nog nauwelijks kunnen lopen en overal blijven stilstaan, opa’s  en oma’s, die bereidwillig in een takkenhut gaan zitten, een vader die op een bankje zijn jongste telg de fles geeft. Een andere vader die zijn zoontje opzettelijk een voorsprong gunt bij wie het hardst kan lopen. Och, ook wel leuk om te zien - roept herinneringen op aan de eigen vadertijd.

Maar ik moest opeens denken aan een veelvuldig wandelende weblogger, bij wie ik onlangs las dat hij een fietsbel in zijn jaszak had zitten, om fietsers achterna te bellen, als-ie op een voetpad in de natuur weer eens bijna van de sokken was gereden. Ik heb op dat weblog toen een reactie geplaatst met de opmerking, dan ga je toch ergens wandelen waar het rustig is? Sinds zondag ben ik er achter, dat het nog niet altijd meevalt, die rust te vinden. En nu is het herfst en bij herfst hoort een herfstwandeling. Als straks de bomen kaal zijn, de maan er doorheen schijnt, de dennenbomen op de markt te koop staan en het wild zwijn op ons bord ligt, zal het wel weer rustig worden. En de  winterwandeling?  Daar heb je sneeuw voor nodig. En daarop zou het wel weer eens lang wachten kunnen zijn.

14.10.2007

Dit is de column voor Radio Best uitgezonden op 17 oktober 2007, 18:10 uur.

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Op provincie moet je maar niet rekenen

Als het er om gaat, de verrommeling van het landschap in Brabant tegen te gaan, moet je niet langer rekenen op het provinciaal bestuur – als dat ooit wèl heeft gegolden.

De nieuwe Wet Ruimtelijke Ordening (WRO), die waarschijnlijk in de loop van 2008 wordt ingevoerd, ontneemt de toch al vrijwel machteloze provincies hun greep op de gemeentelijke bestemmingsplannen. Tot zover kan de provincie Noord-Brabant het ook niet helpen. (Je kunt je hoogstens nog afvragen, waarom die provinciale besturen nog blijven bestaan.)

Maar het is nog erger dan we dachten. De Brabantse kranten melden vandaag dat het dagelijks bestuur van de provincie (het college van Gedeputeerde Staten - GS) min of meer eigenmachtig heeft besloten, af te zien van de nog resterende mogelijkheid om de gemeenten met een  verordening aan te sturen bij hun ruimtelijk beleid. Eigenmachtig, omdat het aan de provinciale volksvertegenwoordiging is, het toekomstig ruimtelijk beleid onder de nieuwe wet uit te stippelen.

GS voeren, zo valt uit het krantenbericht af te leiden, een drogreden aan om de gemeenten in hun  ‘vrijheid blijheid’ maar hun gang te laten gaan bij het inrichten van woonwijken, bedrijventerreinen etc., eventueel met voorbijzien van de belangen van milieu, natuur en landschap. ‘De meeste gemeenten beschikken inmiddels over actuele plannen die aan de ruimtelijke eisen van de provincie voldoen’, zo luidt dat motief van GS.

Wat ’n kletskoek. Alsof de gemeenten geen methodes zouden kennen om die plannen alsnog naar hun hand te zetten.

Wees maar gerust of ongerust (al naar gelang uw mentaliteit): het vrije gerommel in Brabant gaat onverminderd door, al keft onder anderen de Brabantse Milieufederatie (BMF) onophoudelijk. Kijk bij voorbeeld naar de riante commerciële plannen van eigenaar Fortis met het Landgoed De Utrecht. Kijk naar de gemeente Oirschot, die zorgeloos de verharding van een zandweg over Landgoed Baest, midden in het Groene Woud, die schaamlap voor verder ongeremd gebruik van de buitengebieden,  laat doorgaan. Sterker nog die (het o zo groene CDA), het liefst zou zien dat die verharde weg, niet alleen door aanwonende landbouwers zou mogen worden gebruikt, maar door álle autoverkeer. En intussen 'werkt' Oirschot nog aan zijn nieuwe bestemmingsplan buitengebieden. Dat belooft wat!

Ik snap niet, dat er – afgezien van de BMF en enkele minderheidsgroeperingen in Provinciale Staten  – geen Brabanders te hoop lopen tegen de wanpraktijken van provincie, gemeenten en overheidsdiensten in ons laatste restje groene ruimte.

01.10.2007

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Zakelijke voorzienigheid

Plus Ton Henst in Heivelden-Heuveleind gaat voor de tweede keer in een jaar tijd fors uitbreiden. Als het klaar is heeft die Plus bijna de allure, het assortiment en de omvang van een  Franse hypermarché, als u begrijpt wat ik bedoel. Daarom, toch nog maar eens anders gezegd: Ton Henst z’n zaak neemt straks ongeveer de helft van het HH-winkelcentrum in beslag, van voor tot achter langs de overdekte passage. Aan de andere kant van het fietspad langs de basisscholen, zullen stukjes groenstrook worden benut voor het bijmaken van parkeerplaatsen. Want in en bij het HH-winkelcentrum is altijd druk-druk-druk. De wethouder heeft die parkeerplaatsen beloofd, al moet ik erbij zeggen dat je met beloften van wethouders in Best moet oppassen. Dit even terzijde.

De immer enthousiaste ondernemer Ton Henst (Super de Boer ging op dezelfde plek zo ongeveer failliet, maar Henst kwam, zag en overwon) stond dezer dagen aan wie het maar weten wilde, uit te leggen hoe en wat het allemaal zou worden. Ik zei: Jaja, ik hoor het al, het loopt Albert dun door de broek. ‘Nou’, zei Ton, ‘er is in de toekomst levensvatbaarheid voor iedereen’, of zoiets. ‘We lopen eigenlijk voor de muziek uit’, voegde hij eraan toe, want deze uitbreiding berust qua marketing op de aanleg van de wijken Dijkstraten en Schutboom  plus de 46 nieuwe appartementen aan de Paardenhei, hiernaast. Nou die woningen staan er dus nog niet allemaal. Maar de ‘buurvrouw’ van de Plus moest haar bloemenzaakje sluiten en dan moet je voor die ruimte snel toehappen, wist de ondernemer. Enfin, een fraai staaltje zakelijke voorzienigheid, of niet?

Sjonge, Dijkstraten ligt tegen Best centrum aan, aan de andere kant van de Oirschotseweg dan de HH-wijken. Dat noem ik dus allemaal best wel ambitieus van Plus Henst.

Even doordenken. Het stuk Oirschotseweg, dat praktisch aan Dijkstraten grenst, is nu een onderdeel van het winkelareaal van Best centrum. Er zitten onder meer een brasserie/restaurant, een warme bakker, een chinees, een wit- en bruingoedzaak, een winkel van ijzerwaren en gereedschappen, de Karwei, enkele makelaars en een zaak die vroeger brillen schijnt te hebben verkocht. Een mannenkledingzaak neemt  dezer dagen de wijk naar een plek aan de Hoofdstraat, tegenover de kerk. Laat ik het zó zeggen, dit is – afgezien van enkele speciaalzaken die wat je noemt gebakken zitten – tot dusver geen gedeelte van het centrum waar ‘de loop’ in zit. Zo kan het ook gebeuren, dat een schattig voormalig vijftigerjaren-winkeltje daar al ’n halfjaar te koop staat. Echter de vrucht van mijn doordenken is, dat daar door de realisering van Dijkstraten wel eens verandering in zou kunnen komen. Zeker als zelfs een ondernemer in Heuvelden daar klanten van denkt te trekken.

Dit was dan mijn zeldzame bijdrage plaatselijk zakennieuws. Om misverstanden te voorkomen, ik wordt door niks of niemand gesponsored.

29-9-2007

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Het groene imago van Philips

'Een groen imago past bij ons', zegt Philipsbaas Gerard Kleisterlee in een interview met het ED. 'Het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen (nog eens lezen: broei-kas-gassen), het zuinig omspringen met energie: wij hebben de technologie in huis om daarin voorop te lopen.'
Doe dat dan m'n jongen. Spring in de markt, zou ik zeggen.
Slimme rakker (wisten we al) die Kleisterlee. Zie hoe hij in de geschiedenis van Philips duikt, om aan te tonen dat verantwoord ondernemen 'in onze genen zit'. Al in de tijd van zijn oprichters 'zorgde de onderneming goed voor de samenleving'. Denk aan de huisvesting van het personeel in Eindhoven (Philipsdorp!) gezondheidszorg, de Philipsschouwburg, de Philips Sport Vereniging (PSV!).

Het doet me terugdenken aan een gesprek dat ik eens had met de emeritus hoogleraar Hendrik Casimir, oud-directeur van Philips' NatLab, die door het provinciaal bestuur van Noord-Brabant was gevraagd, voorzitter te worden van de toen pas opgerichte Brabantse Milieufederatie (BMF). Tussen haakjes: Die federatie is (nog steeds?) een bundeling van tientallen aktiegroepen in de gehele provincie, die het de overheid in de jaren zestig knap lastig maakten waar het ging om aantastingen van het milieu. Hoe kon je als overheid zoiets het best 'in de hand houden'? Door ze bij elkaar te zetten, een kantoor te geven en alle andere middelen om professioneel te kunnen werken en als nette gesprekspartner aan te merken. Een toenmalige bestuurder: 'De BMF is de waakhond van ons milieu.' Applaus. En de beminnelijke prof.Casimir was daar om het overleg in goede banen te leiden, het veldwerk overlatend aan een coördinator, zoals een directeur toen nog in de geest van de tijd heette.

Wist Kleisterlee niet hè? Dat zijn onderneming ook nog eens de mensen van het eerste uur leverde. Maar natuurlijk heb ik de natuurkundige Casimir destijds gevraagd, wat hij vond van de energieverslindende producten van de firma Philips, aan de ontwikkeling waarvan hij zelf met hart en ziel had deelgenomen.

Casimir was, denk ik achteraf, nèt nog 'n graadje slimmer dan Kleisterlee. Hij zei: 'Wie voor de televisie zit, rijdt niet rond in z'n auto.'

26|09|07

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Embedded

In de Wegener dagbladen treft ik vandaag een GPD-foto (ooit betekende GPD Grote Provinciale Dagbladen, tegenwoordig Gemeenschappelijke Persdienst, geloof ik) aan, waarop premier Balkenende te zien is in zomerse vrijetijdskleding op een vergrote zeepkist in de Uruzganese zomerhitte, temidden van de verzamelde troepen.

Een jonge radioverslaggever, in tegenstelling tot B. met hoedje tegen de zon, en gezien zijn kennelijke relatief jeugdige leeftijd te vroeg met een enigszins bollende buik, houdt de sprekerd een microfoon voor. Een embedded journalist. Embedded betekent zoiets als 'ingebed in de troepen'. De term is niet zo oud als de vele vormen van hommeles in het Midden-Oosten. De Engelse journalist Robert Fisk, die daar veertig jaar - niet embedded - heeft rondgestruind, gebruikt voor hetzelfde type verslaggevers de term pooljournalist. Ik houd het op ingepakt.

Ik wil maar zeggen, dat ik alles wat ons door schrijvers en journalisten (ja ook door bij voorbeeld Arnon Grunberg) vanuit die regio's wordt aangedragen met gepast wantrouwen over me heen laat komen.

Misschien is dat 'over me heen laten komen' de beste typering, want na het NOS Journaal van gisteravond (Balkenende: 'Wij zullen zorgvuldige afwegingen moeten maken'), heb ik niet zoveel behoefte meer om een pagina klein verhaal in het Eindhovens Dagblad te lezen, waarboven staat: 'Boodschap van hoop in Uruzgan'. Want ik zal nooit te weten komen, wat Balkenende c.s. allemaal tegen elkaar zal gaan afwegen, alvorens met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te besluiten in 2008 het verblijf van de Nederlandse soldaten in Afghanistan te verlengen.

Als je het verdomt, inzicht te geven in de achtergronden van het eerdere besluit, naar Irak te gaan, dan zul je dat ook niet doen als je plechtstatig meedeelt dat je vindt dat 'we' er moeten blijven.

Jammer, maar dit is mijn boodschap van de wanhoop.

11|09|07

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Het milieu? Eerst de buurman

De wormen en paarden op het Binnenhof zijn weer aan het werk gegaan, en hoe! Er is ons weer een staaltje fatsoensnormen voorgehouden waar de honden geen brood van lusten. Zo’n Pronk – toch niet de eerste de beste – die Balkenende een leugenaar noemt. En Witte de With, die minister Vogelaar knettergek verklaart en de daarop volgende vermaning van de kamervoorzitter aan z’n laars lapt. Waarop tussen haakjes deze kamervoorzitter helemaal dichtklapt. Een reden om een andere te zoeken, zou ik zeggen.
Als deze wanbeschaving  maar niet doorsijpelt naar de regionale en plaatselijke politiek, want dan krijgen we straks verkiezingsslogans als Bende bezopen, stem BestOpen. Of Voor een gelichte la, kies PvdA. U ziet het, ik kan het ook.

Maar dit allemaal terzijde, want ik wilde het eigenlijk over iets anders hebben, namelijk over iets wat onderhand een sleets onderwerp is: het milieu. Je kunt immers geen krant openslaan of geen tv-scherm laten oplichten of het gaat erover, mede in de hand gewerkt door de ziekelijke zomer, die overduidelijk te maken heeft met de klimaatverandering, die dan weer het gevolg is van ons zorgeloos en onmatig gedrag.

Een vakantie in het buitenland is een prima gelegenheid om eens te kijken: hoe doen zij het. Of, laat ik het anders zeggen, als je zoals ondergetekende regelmatig in Frankrijk kampeert, dan kun je er gewoon niet omheen. Hoewel le milieu in Frankrijk iets totaal anders betekent (je moet daarbij eerder denken aan de wallen), is het als l‘environnement overal. Met gescheiden afvalverwerking en glasbakken, met elektronische vermaningen boven de Autoroute du Soleil om ter wille van de verminderde uitstoot van co2 wat gas terug te nemen enzovoorts. Maar het zijn precies dezelfde brave vermaningen en initiatieven als bij ons, die suggereren dat er iets aan het probleem wordt gedaan, maar die nauwelijks zoden aan de dijk zetten. Eerst de buurman, weet u wel?

Gemeenten hebben in Frankrijk niks te vertellen. Die staan op het niveau van wat bij ons de buurtvereniging is. Ik zag in Chilly le Vignoble (een slaapdorpje in de Jura) van gemeentewege aangeplakt: ‘Besloten is, twee verkeersspiegels aan te brengen, een op kruispunt zus en zo, de andere aan het huis van Clavez. De spiegels worden via de verzekering aangeschaft’ Dat laatste schijnt voordeliger te zijn. In Cromary, in de buurt van Besançon,maakte ik eens een praatje met de burgemeester, terwijl die in short en op badslippers de bloembakken voor de mairie stond te sproeien. Het heeft natuurlijk wel z’n charme, maar voor het echte werk moet je toch bij de prefect van het departement zijn. Wat weer niet wegneemt, dat het makkelijk is als de burgemeester, zoals die van Casteljau of van de buurgemeente dat ben ik even kwijt, tevens glaszetter is en bij calamiteiten op vrijdagmiddag binnen het uur ter plaatse is om een nieuwe ruit te plaatsen tegen een prijs die bij ons in de jaren zestig gold.

Waar ging het ook weer over. O ja, het milieu. Nou, wat dat betreft is het ene Franse departement het andere niet. Waardoor maatregelen vaak het karakter krijgen van ‘gerommel in de marge’. Een kennis van mij verbouwt in de Auvergne een boerderij en had in afwachting van de beschikking over de aangevraagde vergunning drie nieuwe ramen geplaatst. De desbetreffende ambtenaar vond dat-ie daar niet voor niks zat, dus verordonneerde hij dat twee ramen moesten worden verwijderd vanwege de bescherming van wat ze daar het urbane aanzien noemen. Er staat tegenover dat je in de buurt van Clermont Ferrand nog met je auto naar de wasserette mag gaan, wat sinds kort in de Haute Provence  ten strengste verboden is. Zo niet onmogelijk, want het departement heeft die installaties bij pompstations en garages gewoon gesloten. In hetzelfde kurkdroge departement zat ik op een parkachtige camping, waar de fris-groene siergazonnetjes de trots van de eigenaar waren. Ze werden dan ook elke avond besproeid. Nee, niet via een pomp met water uit de nabije rivier de Verdon, maar met kostelijk leidingwater. Hetzelfde water dat niet voor het wassen van auto’s mag worden gebruikt. De camping in kwestie had trouwens geen glasbak. Wel weer een doos, waarin je plastic doppen kwijt kunt.

Speelt bij ons het ruimtegebrek een allesbepalende rol, in Frankrijk kan het wat dat betreft niet op. Daar mag toch weer meer. Een opslag van honderden caravans bij voorbeeld, die in het liefelijke bergachtige landschap van de Provence het effect heeft van de spreekwoordelijke doorn in het oog.

Wat ’n wonder dat we, als het over de zorg voor het milieu gaat, blijven zeggen: eerst de buurman.

11|09|07

Reacties op Dorpsplein

Column Radio Best 12 september 2007

France 2007_02 Meer foto's, gemaakt tijdens een recent verblijf in Auvergne, Languedoc en Haute Provence.

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Dingen en punten

Joris Luyendijk, de presentator van het VPRO-programma Zomergasten kwam er even niet uit en zei daarom maar tegen zijn gesprekspartner: ‘Oké oké, je hebt je punt’.
Als je er vandaag de dag ’n beetje bij wilt horen dan doe je je ding of heb je een punt. Tot ziekmakens toe hoor je dat zeggen.
Die marktkoopman in Den Bosch, die gewoon zijn ding doet, namelijk op luide toon zijn waar aanprijzen, dreigt door de gemeente te worden weggesaneerd. Collega’s  dachten een punt te hebben, want ze hebben over de geluidsoverlast van de fruitkoopman geklaagd. Die buurlieden zijn gewoon jaloers, want ze zijn kennelijk niet genoeg bij stem om de aandacht van het kopend publiek te trekken. Een markt zonder hard roepende kooplieden is geen markt.

Es kijken, wat valt er verder allemaal nog te dingen en te punten? O ja, neem Rusland, om het eens wat verder van huis te zoeken. Dat plantte een plastic vlaggetje op de bodem van de Noordpoolzee, met andere woorden ‘Dat is van mèn’ (zoals de Amerikanen ooit die stijf gemaakte, want niet wapperende stars and stripes op de maan zetten). Hé, riep Canada, wat doe je daar? Dat is mijn ding. Waarna Denemarken zich haastte, van de symbolische veroveringsdaad van Rusland een punt te maken. Drie keer raden waar het over gaat. Over olie en gas natuurlijk, dat door het smelten van de ijskap makkelijker bereikbaar wordt. Is het niet tragi-komisch? Als gevolg van het verstoken van olie smelt de ijskap, waarna de daaronder liggende zee met de zich daar weer onder bevindende fossiele brandstoffen gemakkelijker aan de kook kan worden gebracht. Zoiets.

Punten en dingen. In Best doet de gemeente dezer dagen ook weer zijn ding: de kruising van de Oirschotseweg en de Prins Bernhardlaan wordt voorzien van een plateau. Dat betekent dat het wegdek ter plaatse iets wordt verhoogd, om de snelheid van het verkeer  te matigen. Het gemeentebestuur heeft vastgesteld dat er over de Oirschotseweg te hard wordt gereden en had daarmee een punt.

Maar wie nu ook een punt heeft, is het bestuur van de Vereniging van Eigenaren van het appartementencomplex Veldtstaete. Dat kreeg namelijk vorig jaar van wethouder Kerkhoff de toezegging, dat voor de uitrit van zijn gebouw aan de Vogelhei zo’n plateau zou worden gemaakt. Zulks nadat de wethouder had beaamd dat de situatie daar zeer onoverzichtelijk is en dat er ter plaatse te hard wordt gereden. Mooi niet dus. Een of andere commissie ging op z’n strepen staan, zei ‘Dat is ons ding’ en sneed de wethouder, die nota bene ook voorzitter is van die commissie, de pas af. De gemeenteraad, met de onrechtvaardigheid geconfronteerd, stond erbij en keek er naar, zei ‘Het is ons ding niet’ of zoiets en  het college van B en W liet zijn eigen wethouder in de steek. Die maakte daar overigens geen punt van, want bleef gewoon zitten.

Zal men misschien vragen, woon jij ook niet in dat appartement? Zeker, je zou mij ervaringsdeskundige  kunnen noemen, dus deze hele affaire is ook min of meer mijn ding. En de bewoners van Veldstaete hebben inmiddels allemaal een punthoofd van de gemeente.

13|08|07

(Column 15 augustus Omroep Best)

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Hoer

Ooit tot in de eerste helft van de vorige eeuw placht men de pers wel te sieren met de eretitel Koningin der Aarde. Mijn vader zag eens aanleiding daar (nog keurig netjes) prostituee der aarde van te maken. Vandaag schrijft Jos Kessels in zijn dagelijkse column in het Eindhovens Dagblad: 'De media laten zich als een willige hoer wijdbeens nemen door Wilders'.

Ach, het komt steeds op hetzelfde neer. Nieuws is koopwaar. Is er geen nieuws, dan máák je het toch, desnoods met inzet van een onderzoeksbureau. Ook dát stelt Kessels weer eens vast. Plus het feit dat de hoer door de lezer en de kijker wordt betaald.

Je zou niet zeggen dat K. op zijn beurt weer door de hoer wordt betaald. Dat zal hij zijn krant toch wel moeten nageven, dat hij dit allemaal mag opschrijven.

10|08|07

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Klein stukje, grote gevolgen

Wat is vermakelijker, een stukje van Arnon Grunberg of de discussie die dat uitlokt? Moeilijk, moeilijk.
Grunberg werkt tijdens de vakantie als kamerjongen in een Beiers hotel en bericht daarover op nota bene  pagina 1 van de (het) NRC. Dat gaat zo: ‘Mijn bazin (…) heeft haar menselijke kanten. Soms legt ze haar bril in de spoelmachine om die ook te laten spoelen’. Nieuwe alinea. ‘Dat breekt mijn hart.’

Klein stukje, grote gevolgen.

Om te beginnen lezer J.R.D. Backer uit Lelystad. Arnon Grunberg op de voorpagina zetten, schrijft hij, ‘is toch te flauw voor woorden. Ik heb zijn schrijfsels, die overigens van een kinderlijke naïviteit getuigen, nu een paar keer gelezen en ben van mening dat zelfs de achterpagina dit niet kan verdragen. Kwaliteit is toch altijd het devies van deze krant?’

Dan krijgen we De krant antwoordt. Sjoerd de Jong, plaatsvervangend hoofdredacteur, vervangt de plaats, oftewel grijpt zijn kans om iets ex cathedra te schrijven, ik bedoel een intellectualistische beschouwing, althans iets typisch des NRC’s af te scheiden, waarin slechts de mededeling ter zake is, dat laten we zeggen ook smaken aangaande de kwaliteiten  van schrijvers verschillen. Maar ter adstructie schrijft Sjoerd:  ‘In de bredere discussie (…) over de literaire waardering van Grunbergs oeuvre en de vraag of zijn werk al thuishoort in de moderne canon of niet, willen wij als hoofdredactie niet treden, dat laten we graag over aan onze redacties Kunst en Boeken en aan onze recensenten – dat is hun werk, en dat doen onder anderen Pieter Steinz, Arnold Heumakers en Janet Luis degelijk en serieus.’ Zo, die zijn voortaan helemaal pro Sjoerd.  

Ik zou zeggen, Grunberg, schrijf nog eens ’n stukje op de voorpagina van NRC. Dat levert ’n boel extra informatie op. Vooral over de interne psychologie bij NRC.

06|08|07

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Betaald, dus goed

Uit verveling de bundel columns van mijn vriend en collega Sante Brun 'over' 2002 weer ter hand genomen. (De verveling valt te verklaren uit: 1. 't regent nog, dus de broodnoodzakelijke beweging buiten moet wachten, 2. de liveuitzending van de Tourfinale begint pas om 14 uur, 3. de weekendkranten zijn net leeggelopen balonnen dus die liggen allang bij het oud papier.)

Ga door, vertel alles! zo heet de bundel, die je gerust thematisch kunt noemen, want de daarin opgenomen stukken gaan alle over de krankzinnig-hectische periode rond laten we zeggen de opkomst en ondergang van Pim Fortuyn en de zelfbenoemde hoeders van zijn erfgoed. Tweeduizend en twee dus.

Sante heeft het boekje destijds opgestuurd, nadat ik het verschuldigde bedrag naar hem had overgemaakt. Het is tenslotte een uitgave in eigen beheer en of hij uit de kosten raakt, valt te betwijfelen.

Toch kon ik het niet laten, in zijn eigen stijl een ietwat hatelijke reactie te plaatsen onder zijn 'opdracht' en dat heeft als achtergrond, dat Santes columns ook op mijn website hhBest verschijnen, ik dagelijks als zijn eindredacteur fungeer (minstens zo nodig als bij Hugo Claus en welke schrijvende Nobelprijskandidaat dan ook) en dat hij vergeten is, dat in zijn colophon te vermelden.

Zand erover.

Alles wat gratis is wordt gewantrouwd, wat het zoals bekend niet vanzelfsprekend maakt, dat een betaald product goed is. Men ziet, ik kan ook ouwehoeren. Niet dat Sante ouwehoert. Want ondanks dat de politieke figuren, in het bijzonder die van de LPF en Schreeuwbaar Nederland (© Brun), al in de grijze mist zijn verdwenen, heeft zijn tijdsbeeld nauwelijks iets van zijn hilarische eigenschappen verloren. Met als overdonderend hoogtepunt De Emmengangers, waarin de herrezen Jezus is vervangen door de profeet Pim. Uit deze bijbelparafrase blijkt ook de ware roomsche achtergrond van Sante Brun, die tegenwoordig God schrijft als got. Wat nog taalkundig juist zou kunnen zijn, immers het is toch ook ochgottegot?

Ik ben nu toe aan november 2002 'Het eerste kabinet Yomanda'. Ook dat nog! Maar de Tour is al op weg naar Parijs, dus dat moet nog even wachten.

29|07|07

Reacties op Dorpsplein

Sante's eigen weblog

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.

Alles op de helling

Hoewel de buienradar beterschap lijkt te beloven voor deze zondagmiddag, zou het wel eens kunnen uitdraaien op de keuze tussen poeptoerisme naar Zijtaart (Smakelijke naam, schreef wijlen onze collega Jan Hermans, ergens in de jaren zestig) en kijken naar de 'bijzonder spannende finale van de Tour', die ons door het Radio 1 Journaal is toegezegd.

Zijtaart, smakelijk of niet, laten we maar met rust. Maar het is een bekend feit, dat al het merkwaardigs dat op zondagmorgen door radio en/of tv wordt gemeld - en merkwaardig is het feit dat de gemeente Veghel overal in het kerkdorp van die chemische bouwvakkers-pleetjes heeft neergezet omdat de riolering vol zit - een zekere mate van ramptoerisme of wat daar op lijkt teweeg brengt.

Dus dan de Tour maar, die rampzalige Tour de France, waarvan iedereen vindt dat hij op de helling moet. Als dat gebeurt, dan zou ik willen zeggen, neem ook de wielerjournalistiek eens onder handen. En dan heb ik het niet alleen over de rare besluiten van de ARD en France Soir om hun verslaggevers voortijdig naar huis te roepen, maar ook over laten we zeggen de formats van Studio Sport. Het urenlange geneuzel van de commentatoren bij de live-uitzendingen is menige Tourliefhebber al jaren een doorn in het oog... eh oor. Zodanig, dat je een zucht van verlichting slaat als de geluidsverbinding even wordt verbroken. Heb ik dan geen muteknop? Jawel, maar ik wil van tijd tot tijd wezenlijke informatie over de stand van zaken en het zou eens kunnen gebeuren, dat ze die los laten. Overschakelen naar de Belg helpt wat dat betreft niet echt.

En dan die Avondetappe, waarvoor een antieke mahoniehouten eetkamertafel van de ene rustieke lokatie in de Franse openlucht naar de andere wordt gesleept om Mart Smeets in de gelegenheid te stellen daar met rode wijn te gaan zitten proosten met BN-ers van uiteenlopend pluimage. Dit is, moet ik zeggen, een formule die het jarenlang uitstekend heeft gedaan, niet in het minst door de nostalgische faits divers van Jean Nelissen. Maar of het nu komt door de domper die de dopingschandalen en de leugens dit jaar meer dan ooit op de Grande Boucle hebben gezet, of door de routine (waarin de oude Neel zijn tevoren opgenomen presentatie van 15 seconden steeds weer aan dezelfde stamtafel verricht), de formule begint steeds meer sleetse plekken te vertonen. En als klap op de vuurpijl zorgde Smeets gisteravond voor een zelf-diskwalificatie van jewelste door glashard te beweren dat de Spanjaard Contador vandaag de Tour zou winnen.

Weliswaar zitten er slechts verschillen van seconden tussen Contador en de heren Evans en Leipheimer, 'maar het is niet gebruikelijk daaraan tijdens de rit naar Parijs te tornen', zei Martje, of woorden van gelijke strekking. Het kan wel zo zijn, dat de heerschappij van onder anderen Indurain en Armstrong in het recente verleden een dergelijke onttroning onmogelijk maakten, dat heeft met tour- of wielermores niks te maken. Het meest heeft me nog verbaasd dat Smeets daarbij niet door zijn gasten, onder wie een ex-tourrenner, werd tegengesproken, maar misschien is dat juist het definitieve bewijs voor de sleetsheid van de formule: de paus die daar letterlijk breeduit ex cathedra uitspraken doet en naar het wijnglas grijpt, voordat-ie wordt gecorrigeerd.

Waarmee ik niet heb beweerd, dat Contador er vanmiddag niet in zal slagen, zijn geel veilig te stellen.

29|06|07

Reacties op Dorpsplein

Naar boven

Scroll voor meer columns van Guido.