Damsteden
 |
Om deze zwaar geïllustreerde reportage te lezen, vraag ik je, 'n beetje te scrollen.
Een rondje Randstad, per trein. Lekker rustig, volop zitplaats, stipt op tijd. De damsteden gehad, behalve Edam, Monnickendam, Volendam, Zaandam, Leidschendam, Rommeldam en Madurodam. En als ik eerlijk ben Schiedam, want daar ben ik alleen maar doorgekomen.
Amsterdam, Heerengracht. Oude stoel gezien, buisframe + gebogen multiplex, met fietsslot geketend aan het hekwerk van een voormalig koopmanshuis. Terecht, want aan de Heerengracht lopen heren en dames rond, die alles proberen te pakken wat los en vast zit. Getuige deze keer de ingeslagen portierruit van een splinternieuwe aldaar geparkeerde auto.
In zo'n koopmanshuis geweest, misschien wel het mooiste dat er is, namelijk het perfect gerestaureerde pand waarin het Theaterinstituut Nederland is gevestigd. Wat ik daar deed beschrijf ik elders. Het heeft minder met mijn reportagereis te maken.
In Amsterdam moet je niet aan een serveerster vragen, of het te bestellen broodje krokant is. Dat woord verstaat ze niet. En ze kan de menukaart ook niet lezen, want die is bij uitzondering in het Nederlands gesteld. (Maar het broodje smáákte.)
In onze hoofdstad vindt een soort omgekeerd inburgeringsproces plaatst, wat zich onder meer laat aflezen van de uithang- en reclameborden aan de Nieuwendijk. Daar is geen woord Hollands bij, laat staan Nederlands.
In Rotterdam - ik beken het met schaamrood op de kaken - eigenlijk voor het eerst gewandeld door het gedeelte van het centrum, dat het bombardement van 14 mei 1940 heeft overleefd.
Zo'n Mauritsweg, met z'n negentiende- en vroeg twintigste-eeuwse panden. En niet te vergeten het aan De Stijl verwante café-restaurant De Unie.
Op de hoek van de Van Oldebarneveltstraat verrast een in lichtgroene pasteltint gesausde gevel, waarop een kolossaal portret van Eduard Douwes Dekker, alias Multatuli, met diens intrigerende uitspraak ' Van de maan af gezien zijn we allen even groot'.
Ons (want ik ben niet alleen) doel is niet de tentoonstelling Nuclear Realities, foto's van atoomproeven en andere techneutische uitglijers van de mens (van een verontrustende schoonheid, moet ik zeggen), maar het heel wat bescheidener project Undercover/Onthecover, dat de aandoening alopecia (kaalheid) behandelt. Het is een belangrijk initiatief, want ik weet bij ondervinding dat de gemiddelde burger uit onwetendheid over alopecia heel raar op mensen met deze aandoening reageert.
'Mevrouw, mag ik vragen, heeft u kanker?'
'Sorry meneer, ik ben verder kerngezond'.
Op de terugweg zie ik dat het nieuwe Rotterdam terecht zijn centraal station uit de jaren zestig gaat vervangen. Het is een schuur, die contrasteert met de glaspaleizen en oogstrelende kantoortorens in de omgeving.
Krijgt dat nieuwe station dan ook een nieuwe restauratie in plaats van 'de gezelligste plek tussen aankomst en vertrek' van nu, waar je zelf je fris uit de koelkast moet halen, waar het aan de morsige formica tafeltjes benauwd is en stinkt?
Dag dammen.
17|03|05
