ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Film’
Heldhaftige strijd voor gelijke behandeling
maart 11th, 2019 | 
Author: Sante Brun
e laatste maanden valt mij een aantal films op die de bevrijding van onderdrukte vrouwen in de westerse maatschappij als thema hebben. Om me te beperken tot de eerste maanden van dit jaar: The Wife en Colette, over vrouwen die romans schreven die onder druk van de echtgenoot weden uitgegeven onder diens naam. De eerste was vooral Zweeds en helemaal fictief, de tweede ‘waargebeurd’ en Brits.
Deze week zag ik On the Basis of Sex, (regie Mimi Leder) over het leven van de inmiddels 86-jarige rechter in het Amerikaanse Hooggerechtshof, Ruth Bader Ginsburg.
Posted in 
Colette gaat naar Parijs
Sante Brun
an Sidonie Gabrielle Colette heb ik, schandelijk genoeg, nog nooit iets gelezen. Gehoord of gelezen over haar, dat had ik wel, al is ook dat lang genoeg geleden om me er niets van te herinneren. Wie leest er tegenwoordig, buiten Frankrijk uiteraard, nog Franse literatuur? Ik ken in mijn omgeving niemand, nou misschien Emile H., die ik wel eens over Paul Verlaine heb gehoord. Maar dat is een dichter en opnieuw die vraag: wie leest er tegenwoordig nog wel eens Franse gedichten?
Een korte speurtocht op internet levert op: dat er wel enkele boeken van Colette tweedehands verkrijgbaar zijn, althans in Nederlandse vertaling. Verder, ook voornamelijk tweedehands, in het Duits, Engels en Italiaans. Bij de Franse Amazon is een deel van haar werken in het Frans – ze schreef een veertigtal romans – nog wel verkrijgbaar. Weinig meer te merken van deze vrouw die in 1954 een staatsbegrafenis kreeg.
Verliefd op Cuba & Bergman
Sante Brun
ls je, zoals ik, nooit op Cuba bent geweest en alleen de clips kent van de Buena Vista Social Club, die zou, als allereerste inleiding in dit grote Caraïbische eiland, dat al een jaar of zestig een, laten we maar zeggen: teruggetrokken bestaan leidt als enige communistische land direct onder de kust van de Verenigde Starten, die zou misschien de film Verliefd op Cuba eens moeten gaan zien, en daarmee op het idee worden gebracht eens serieus te overwegen er een vakantie door te brengen. En hoe dat (niet) te doen.
Deze film, geheel in de stijl van Johan Nijenhuis (bijvoorbeeld Toscaanse Bruiloft) is een feel good film, waarbij feel good ook vertaald kan worden als ‘niets aan de hand’, dus buiten een paar portretten van Fidel Castro en een korte scène die hint in de richting van voedselschaarste merk je weinig van het communisme.
Een klein filmfestival
Sante Brun
e zou het mijn eigen filmfestivalletje kunnen noemen. Het speelde zich afgelopen weekend af (als je maandag even meerekent), drie films, de eerste op zaterdag in Domijnen Sittard: Roma, de tweede, in dezelfde gelegenheid: Werk Ohne Autor en de derde, met zijn zevenen in een zaal met 500 plaatsen in Vue Kerkrade: The Favourite. Je kunnen zeggen dat ik weer bij ben.
De winnaar is – nee, dat gaat niet. Het zijn drie heel verschillende films, alle drie heel gewetensvol en vakkundig gemaakt, alle drie net niet even verpletterend maar wel heel indrukwekkend. Bij de middelste bleef ik de hele eindeloze titelrol uitzitten wegens de daaronder gespeelde schitterende muziek.
Liefde tussen de magazijnstellingen
Sante Brun
en 
jongen met een slordig gerepareerde hazenlip, een lief meisje met een blond staartje. De jongen is opvallend zwijgzaam en nogal broeierig, het meisje opgewekt, maar niet helemaal van harte. En ook een beetje wispelturig.
En ze werken allebei in iets afzichtelijks in Oost-Duitsland. Iets afzichtelijks is in dit geval een winkel die niet de moeite heeft willen nemen om een gezellige winkel te worden, maar gewoon een enorm somber magazijn is gebleven met tien meter hoge stellingen, snel rondrijdende vorkheftrucks bestuurd door cynische losers en alle waren in dozen Süsswaren en kratten bier. En de diepvriesafdeling noemen ze Siberië.
The Wife en de beduusde filmkijker
Sante Brun
e geoefende kijker vermoedt al vrij snel wat er aan de hand is, maar het geheim achter het verhaal van de film The Wife wordt pas aan het einde duidelijk.
Hoewel het verhaal gaat over de relatie tussen de Amerikaanse romanschrijver Joe Castleman en zijn vrouw Joan hebben de makers van de film nauwelijks een stap in Amerika gezet: de regisseur en een groot deel van de medewerkers zijn Zweeds, de locaties waar de film is gemaakt zijn studio’s en landschappen in Schotland en Ierland en uiteraard in Zweden – het verhaal begint immers met een nachtelijk telefoontje dat Castleman krijgt, waarin hem wordt meegedeeld dat hij de Nobelprijs voor literatuur heeft gekregen.
Loro, dat zijn Zullie
Sante Brun
igenlijk zou ik moeten wachten tot deel 2 er is, maar wie weet hoe lang het duurt voor dat tot Zuid-Limburg doordringt, dus eerst maar eens enkele opmerkingen over de film Loro (1, dus) van Paolo Sorrentino, de Italiaanse filmregisseur die sterk aanspraak maakt op de titel ‘opvolger en erfgenaam van Federico Fellini’. Als dat iets zegt, natuurlijk.
Loro 1 gaat over de voormalige premier, tevens rijkste man van Italië, Silvio Berlusconi, (gespeeld door Toni Servillo). Maar de titel hint naar iets anders. Loro is een persoonlijk voornaamwoord in de derde persoon meervoud. In het Nederlands ‘zij’, maar je mag in het kader van Loro rustig de vertaling ‘Hullie’ of Zullie’ hanteren.
Koreaans drama over koloniale oorlog
 chter de wat banale titel Mr.Sunshine gaat een in alle opzichten schitterende, door Netflix ‘geannexeerde’ 24 uur durende serie schuil over een koloniale oorlog rond 1900. Van Zuid-Koreaanse makelij, dat wil zeggen van een specifiek karakter, ver verwijderd van‘Hollywoodisme’.
De poster –> is een samengesteld beeld van de twee hoofdrolspelers. Bij hun eerste ontmoeting zijn ze beiden namelijk half gemaskerd en de tweede keer testen ze elkaar met hun handen. Over de historiciteit is, zowel in Korea als in de VS een levendige discussie losgebarsten, maar dramatisch is de megafilm onbetwist en uniek. Je moet er wel goed je hersens bij houden. |
 |
Spannende film in tijden van filmkeuring
Sante Brun
ij staat wel vaker op het programma en zaterdag jongstleden was het bijna gelukt: de film Le Salaire de la Peur van Henri-Georges Clouzot uit 1953 was te zien op Canvas, dus niet onderbroken door reclame.
Dat is een onwrikbare voorwaarde voor film op tv: zonder reclame. Gisteren zag ik toch nog een staartje van Four Wedding and a Funeral, vermoedelijk de film die ik het vaakst heb gezien van alle films (kan ook La Grande Bouffe zijn, dat houdt u dus nog tegoed). Ik viel midden in het gesprek tussen Charles en Fiona op de Schotse bruiloft van Charles’ geliefde Carrie, die dus met iemand anders trouwt, waarbij Fiona bekent dat ze al jaren verliefd is op Charles – en ik weet dat een of twee minuten later Gareth, met kilt en al, dood neervalt.
Schietvaardige vrouwen in Godless
Christiane Seidel in Godless
n de miniserie Godless van Netflix rekenen schietvaardige vrouwen definitief af met een terrorist en massamoordenaar, die er op uit is hun dorp La Belle (what is in a name?) in New Mexico compleet uit te roeien. Je kunt de filmreeks, die zich afspeelt in het midden van de negentiende eeuw, best als emancipatorisch bestempelen, inclusief mannenhaat, lesbische praktijken en zelfs ‘n soort blijf-van-m’n-lijf-huis.
Boekenweek, Krimi’s, Gardam en Petacco
Boekbespreking door Sante Brun
ver het Boekenweekgeschenk van Griet Op de Beeck, Gezien de feiten, kan ik kort zijn: een goed kort verhaal, zoals ik graag vaker korte verhalen in het Nederlands zou willen lezen. Wat het boekje met het thema van deze 
Boekenweek, de natuur, te maken heeft, daar hebben al meer recensenten zich over verwonderd, al kun je natuurlijk zeggen dat alle menselijke activiteiten onderdeel van de natuur zijn. Het mooie van het verhaal is dat Olivia op haar 71ste, tegen de wens van haar egocentrische dochter in, er nog toe komt een nieuw leven te beginnen dat aanzienlijk beter bij haar past dan haar enge veertigjarige huwelijk met kort daarvoor overleden Ludo.
Sage Femme, mild zijn voor de ander
Catherine Deneuve (l) en Catherine Frot in Sage Femme.
age Femme’, wij zouden zeggen lief mens. Catherine Frot is in deze film van Martin Provost een Parijse vroedvrouw tot het moment dat deze beroepsaanduiding, tegelijk met het hele medische wereldje daaromheen uit de mode raakt. Zij, Claire, past daarvoor, zonder te weten wat de toekomst haar zal brengen. Haar sociale positie wordt scherp in een korte scene getekend tijdens een gesprek met een bankemployé over een mogelijke lening.
In het welvarende stadje Nederland
isteravond ben ik tot een belangwekkende conclusie gekomen: in het welvarende provinciestadje Nederland bestaat een heel actieve en succesvolle amateurtoneel-vereniging, onder voorzitterschap van Kees van Kooten.
Ik trok die conclusie naar aanleiding van de gezellige dorpsklucht ‘Alles is Familie’ waarvan het scenario geschreven werd door de dochter van de voorzitter Kim van Kooten, die zelf een klein rolletje speelt als verpleegkundige. Kees zelf heeft wat tegenwoordig heet ‘een cameo-rolletje’ als autoverkoper die uiteraard, geheel in Kees’ stijl, lullige brommobielen verkoopt.
Meer op SanteLOGie – Zie ook: Alles is niets — Voorpagina hhBest
Twee sanatoria in de bergen
Film door Sante Brun
oor een eigenaardig toeval lees ik sinds enkele dagen Der Zauberberg van Thomas Mann en keek ik gisteravond een film die ik al een paar maanden in huis heb, La Giovinezza van Paolo Sorrentino.
Hoezo is het een toeval? Omdat Mann’s boek uit 1924 zich – voor de Eerste Wereldoorlog – afspeelt in een chique Zwitsers sanatorium, net als La Giovinezza. Ik heb het even nagekeken: de sanatoria in Davos respectievelijk Wiesen zijn nog geen twintig kilometer van elkaar verwijderd.
Oscars gaan tegenwoordig naar hele rare films
Sante Brun
Leonardo di Caprio leert het ook nooit. In de film Titanic zwom hij al een half uur lang in water van maximaal 4 graden – en dat is binnen een paar minuten dodelijk en komt er levend uit te voorschijnen – nu zag ik hem weer in The Revenant tijdenlang rondhangen in een rivier, de Missouri meen ik, bedekt met ijsschotsen dus zo mogelijk nog kouder, en hij was bovendien zwaar gewond door een onfortuinlijke ontmoeting met een beer. En toch haalt hij levend het eind van de film.
En dat is nog lang niet alles. Lang niet.
Read the rest of this entry »
Brimstone, ofwel: de juiste dosis westernclichés
Sante Brun
Eerste, meteen ook typische Hollandse vraag: is Brimstone van Martin Koolhoven eigenlijk wel een western? Een western speelt zich, zoals het woord al zegt, af in het Wilde Westen van de Verenigde Staten, in de tweede helft van de negentiende eeuw. In die zin is Brimstone géén western, want de getoonde landschappen lijken nog het meest op die van New England, en aan de kleding van de vrouwen te zien speelt het verhaal zich eerder af rond 1835.
Maar dat is Hollandse mierenneukerij, natuurlijk, want er klopt zoveel niet in het verhaal. Bij dit type western, dat moet lijken op beroemde spaghetti-westerns uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, gaat het vooral ook om het doelbewust clichématige van het verhaal. Het publiek van een western roept tegen de acteur die in een hinderlaag dreigt te rijden: ‘kiek uut, achter je!’ Voor mij mag je dit dan ook een ‘haring-met-boerenkoolwestern’ noemen. Read the rest of this entry »
‘Plaatselijke’ krant overwon zichzelf
Het team Spotlight bij The Boston Globe dubt over de vorderingen en de eventuele rijping tot publicatie van zijn onderzoeksresultaten. Still uit de film Spotlight.
Magistrale film over onderzoek naar omvangrijk
misbruik door r.-k. priesters
he Boston Globe is een plaatselijk dagblad, maar dat moet je natuurlijk anders zien dan bij ons. Want Boston is een stad van tegen de 700.000 inwoners in Massachusetts. Toch worstelde de krant in 1976 met de arrestatie van een r.-k. priester, verdacht van kindermisbruik. Zij meldde het en dat was het ongeveer. In Boston is meer dan de helft van de bevolking katholiek, om maar eens ‘n gegeven te noemen dat bij het redactioneel beleid een rol speelt. Onafhankelijkheid is een relatief begrip. En de Rooms Katholieke Kerk is ook daar oppermachtig.
O, gelukkig, ‘t is maar film
Wie gisteren per fiets of te voet langs nationaal monument Kamp Vught kwam, moet gedacht hebben: het lijkt wel oorlog. Vanaf het fietspad langs het voormalige SS-concentratiekamp kon je een dag lang de opnamen volgen van een scène in de verfilming van Jessica Durlachers thriller ‘De Held’.
Foto © Jan van de Ven
‘Michiel de Ruyter’ laat je verbijsterd achter
Film door Sante Brun
De dvd was in de aanbieding bij Blokker, dus hup, Michiel de Ruyter aangeschaft. Rijk uitgevoerde cassette, inclusief de gekuiste versie voor twaalfjarigen en een cd met de muziek. Handig, want die muziek is zo algemeen dat hij voor nog driehonderd historische actiefilms gebruikbaar is. Read the rest of this entry »
Klaas de Jong, producent film Michiel de Ruijter:
Toen we bezig waren met Michiel de Ruijter, heb ik wel honderd keer van financiers moeten horen: ‘Het moet geen Kenau of Nova Zembla worden’ en ‘Zulke films kunnen wij in Nederland niet maken.’ Nu het meevalt, is er een soort jubelstemming. Het kan dus wel.