ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Film’
Onderhoudende tragiklucht
december 23rd, 2019 | 
Author: 
Sante Brun
e ‘vrolijke familiefilm’ April, May en June is een beetje aangekondigd als een feelgoodfilm, of anders desnoods als een ‘familiefilm met een lach en een traan’. Ik zou er eerder een nieuw woord voor willen gebruiken: een tragiklucht.
Moeder Mies van vier inmiddels meer dan volwassen kinderen (gespeeld door Olga Zuiderhoek), alle vier met een ‘eigen’ vader, roept haar drie dochters bij elkaar en deelt hen plompweg mee dat ze uitgezaaide longkanker heeft en uitbehandeld is en op haar aanstaande verjaardag geëuthanaseerd zal worden. ‘Ik ga dood.’
Posted in 
Meedogenloze maffiafilm, de laatste van dit kaliber
Sante Brun
k durf het bijna niet te zeggen, maar ik doe het toch: The Irishman gaat The Godfather naar de kroon steken. Niet alleen omdat het een maffiafilm is zoals we die graag zien: oude mannen die net doen of ze nergens van weten maar de spil van de geschiedenis zijn, mannen die worden omgelegd omdat ze één verkeerde uitdrukking hebben gebruikt, niets ontziende gewelddadigheid door lieve huisvaders, desnoods vertoond waar kleine kinderen bij zijn.
En het maakt niet uit waar het om gaat: om het vermoorden van de president tot de handel in juwelen en de strijd om het voorzitterschap van een vakbond. En altijd met dezelfde methoden: wurging in een taxi, opblazen van een auto, hit and run doodschieten en wegwezen – painting houses heet dat, wegens het rondspattende bloed.
Rake aanklacht tegen de moderne maatschappij
Sante Brun
|
|
 Het affiche toont, om mij onbekende redenen, echt het enige vrolijke plaatje uit de film. |
Wat er gebeurt als het gezin een feestje viert
Sante Brun
ven dacht ik dat ik voor de tweede keer naar dezelfde film zou gaan, hoewel maar twee elementen die beide films aan elkaar bonden (of misschien: drie, want het zijn twee Franse films). Die elementen: natuurlijk Catherine Deneuve, jarenlang voor de mij de mooiste vrouw van de wereld, ik denk daarbij aan Belle de Jour van Luis Buñuel. Deneuve is 76 jaar inmiddels, heeft deze week een beroerte gehad, maar het leven is hard en ze is in haar functie (voor mij) inmiddels alweer enige tijd opgevolgd door de schrijfster Susan Smit.
Apaches
e apaches vormden een criminele bende in Parijs rond 1900. Hoe twee Madrileense jongens dat wisten, is mij niet bekend maar onder die naam sluiten zij als jonge knullen een verbond. Ze debuteren als fietsendieven. Twee totaal verschillende karakters, in al evenzeer uiteenlopende milieus. Miguel groeit op in het keurige gezin van een (al te) goedmoedige goudsmid; zijn vriendje Sastre kon het niet slechter getroffen hebben met een misselijk makende, brute pa. Hij wordt door Miguels familie opgevangen. Nochtans groeit hij op voor galg en rad. Een twaalfdelige Netflix-serie uit 2016 die ons buitengewoon is bevallen. Read the rest of this entry »
Een film die zich strikt concentreert op de liefde
Sante Brun
o’n 
film waar je nog dagen over blijft denken. Het verhaal is kort – schilderes en model raken verliefd op elkaar tegen een tragisch achtergrond: het model is uitgehuwelijkt aan iemand in Milaan en zal binnenkort verdwijnen – met het portret.
Regisseur Céline Sciamma is er trots op dat haar film vrijwel geheel, en op alle niveaus gemaakt is door vrouwen, Ze vraagt bij het begin van de film de titelrol aan het eind goed te bestuderen. Toch is dat niet het belangrijkste; Portrait de la jeune fille en feu is vooral een film die geheel eigenzinnig dwars ingaat tegen elke filmconventie. Zo wordt van het verhaal als zodanig maar een deel verteld, details die niet ter zake doen worden eenvoudig weggelaten.
Korte kroniek van schijnbaar geluk
Sante Brun
e bent 
zo graag de alwijze pater familias, maar de kinderen zien dat totaal anders – ook al omdat ze in de loop van de tijd allerlei dingen die door hun eigen toedoen of gewoon, door het noodlot, zich in hun leven afspelen of hebben afgespeeld, voor hen verborgen hebben gehouden. De een wil zijn vader wel opvolgen in diens zaak, een architectenbureau, maar ervaart zijn vaders aanwezigheid inmiddels als hinderlijk, een tweede heeft een kind van iemand die de vader goed kent, de derde is een succesvolle hersenchirurg maar ook homoseksueel.
En dan blijkt dat vader ook een groot geheim heeft: bij hem is de ziekte van Alzheimer geconstateerd. En hij wil dood.
Downton Abbey, een soapserie in 2 uur
Sante Brun
aat ik voorop stellen: ik ben geen serieskijker. Niet omdat ik er bezwaar tegen heb, maar ik heb er gewoon geen tijd voor.
Vandaag kwam ik er achter dat het veel gemakkelijker is te wachten tot ze er een speelfilm van maken. Ik deed dat toen ik in een reusachtige bioscoop in Kerkrade – zo’n 500, 600 plaatsen met daarop tien vrouwen en één manspersoon – meine Wenigkeit – keek naar Downton Abbey – The Movie. In de advertenties werd ik daartoe aangemoedigd: je kon de film ook snappen als je de serie niet had gezien. Ik kan er een heel eind in meekomen, al zit je het eerste half uur wel allerlei vraagtekens te zetten bij wie wie is.
Tot de jolige avonturen beginnen.
Vis a vis: misstanden in private vrouwengevangenis
Hartveroverend spel van María Isabel Díaz Lago als Sole, alias mammi (midden) in het vierde seizoen van Vis a vis.
an de reeks Spaanse Netflixseries is Vis a vis (2015-2019) een regelrechte bovenslag. Misstanden in een private vrouwengevangenis. Het gaat er rauw aan toe en alle dingen, niet in het minst de (bi)sexualiteit, worden regelrecht bij hun naam genoemd. De gebruikelijke naam voor de medegevangene is teef. Voor zover ik dat kan beoordelen, is de Nederlandse vertaling top; maar goed ook, want de dialogen in deze filmserie zijn dragend. Vis a vis betekent zoiets als Façe à Façe, tja, oog in oog, maar meer voor de hand liggend zou hier zijn: ‘oog om oog, tand om tand’.
De westernacteur en zijn duvelstoejager
Sante Brun
uim 
drie uur duurt de film Once upon a Time in Hollywood, en zoals je mag verwachten bij een product van Quentin Tarantino: je verveelt je geen seconde. Het is op zich het bekende recept: er wordt bij het leven geciteerd uit Hollywoodfilms, en het wereldje aldaar wordt stevig op de hak genomen.
Kenners hebben al laten weten dat deze film wat minder is dan de eerdere producties van rasfilmer Tarantino, maar laat je daardoor niet afschrikken: als je echt ren filmliefhebber bent, vooral als je specialiteit Tarantino is, verkneukel je je waar je bij staat.
Brad Pitt en Leonardo di Caprio zijn respectievelijk een acteur, gespecialiseerd in westerns, die nogal op zijn retour is en zijn stuntman, die ook maar moeilijk aan werk kan komen.
Een wonderlijke film van Niccolò Ammaniti
Sante Brun
e 
serie Il Miracolo (Het Wonder) is al op tv geweest, maar gelukkig is er ook altijd nog de dvd, ditmaal betrokken van lumiere.be.
Als ik ergens de naam ‘Niccolò Ammaniti zie staan, dan trekt dat mijn aandacht. De boeken die hij de afgelopen tien, vijftien jaar schreef waren allemaal schitterende verhalen, naar goede Italiaanse traditie ook nogal absurdistisch. Ik pak je in en neem je mee, De laatste Oudjaarsdag van de mensheid, Jij en ik, Laat het feest beginnen, Zoals god het beveelt, Modder, Het moment is delicaat, Ik ben niet bang en als voorlopig laatste Anna; het is alweer twee jaar geleden dat het verscheen.
‘Charité at war’, topper op Netflix
Glansrol van Ulrich Nöthen als de wereldberoemde hoogleraar chirurgie Ferdinand Sauerbruch in ‘Charité at war’. |
 k zie nogal wat op Netflix, series, films, series, rijp en groen. Soms te lang, andere niet lang genoeg. Vaak wordt er op een onbevredigende manier een punt aan gedraaid, voor mij een reden om de duim nederwaarts te zetten. Net als bij boeken, geniet non fictie mijn voorkeur. Zoals de documentaire The Vietnam War – een hele zit, verdeeld over ‘n stuk of zes avonden. Ik heb er uit geleerd dat de gespletenheid van de Amerikaanse maatschappij en leugenachtige presidenten niks nieuws zijn. Echt een topper vind ik de op historische feiten gebaseerde serie Charité at war, een – anders dan de titel doet vermoeden – Duitse productie over een Berlijns academisch ziekenhuis in Wereldoorlog 2. |
Geweldige impact Netflix-serie ‘When They See Us’
De Netflix-serie When They See Us (historisch gegeven) over veroordeling vijf jonge zwarten, kinderen nog, die toevallig in een New-Yorks park waren toen een joggende vrouw werd verkracht, heeft een geweldige impact over de hele wereld en heeft de discussie over het Amerikaanse rechtssysteem opnieuw aangewakkerd. Gerechtelijke dwaling in 1989 door ‘tunnelvisie’ van OM en politie. Ook is er veel kritiek op framing door de media. De Nieuws BV van BNN-VARA besteedde er vanmiddag gedegen aandacht aan. Ik heb de serie gezien. Terecht hoog gewaardeerd, al is een en ander natuurlijk entertainment. Heel jammer dat we in het ongewisse blijven over hoe de politie-functionarissen na de veroordeling van de echte dader zijn aangepakt. Of helemaal niet?
Rembrandtfilms
Charles Laughton als Rembrandt in de Britse speelfilm uit 1936.
lk ‘jubileum’ van Rembrandt van Rijn is uiteraard aanleiding tot herdenking en bespiegeling. In 2006 was dat zijn vierhonderdste geboortedag; nu het 350ste jaar na zijn dood. Dankzij twitteraar @veerleslegers kwam ik deze week op het spoor van de website openculture.com, waar je van alles kunt bekijken en (gratis) downloaden van The Metropolitan of Art. Zoals de gerestaureerde Britse Rembrandtfilm uit 1936 (een van de eerste speelfilms met geluid), met Charles Laughton, ook bekend van De Klokkenluider van de Notre Dame, in de titelrol. Het maakte het een en ander bij mij los.
Vaker een Franse film, ja gezellig
Sante Brun
erontdekt:
het uitgaansavondje naar de bioscoop. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was ik echt een vaste klant, met een sportief tintje: op je vijftiende toch naar een film voor boven de achttien, bijvoorbeeld Le Salaire de la Peur.
Je was wat onkritisch, toen. Dat werd je ook gemakkelijk gemaakt: in Nijmegen draaide veel feelgood uit Amerika – De Vader van de Bruid, Gejaagd door de Wind etc. Wat later Franse films als Le Bonheur van Varda, Ascenseur pour l’Echafaud met Jeanne Moreau (en Miles Davis,) Le souffle au coeur, Les quatre cent coups, Hiroshima mon amour, Les tricheurs. Voor iets bloter werk weken we ook nog wel eens uit naar het Duitse Kleef. Nog later Novecento en La Grande Bouffe. Daarna vele jaren nog sporadisch – er was genoeg op de tv.
Lazarus staat weer op in Italië
Sante Brun
et lichaam van de man wordt besnuffeld door een wolf, waardoor de man wakker wordt, op een ruw stukje grond in de bergen. Hij kijkt wat verward om zich heen. Maar wacht: diezelfde man hebben we toch enkele minuten geleden een enorme smak zien maken die hij niet kan hebben overleefd?
Nee, het is niet de beginscène van de film ‘Er ist wieder da’ waarin ook iemand van wie we zeker wisten dat hij dood was, weer wakker wordt: Adolf Hitler. En wel in 2011, vele jaren na zijn dood.
Ook de man in de eerste alinea moet al jaren dood zijn geweest, merken wij, toeschouwers, al snel, en hijzelf ook min of meer. Want zijn hele context is verdwenen.
We kijken naar de film Lazzaro Felice, Gelukkige Lazarus, en de naam Lazarus is door de Italiaanse regisseur Alice Rohrwacher absoluut niet willekeurig gekozen. Read the rest of this entry »
De Klokkenluider van de Notre Dame
Quasimodo (Charles Laughton) redt Esmeralda (Maureen O’Hara) van de galg op het voorplein van de Notre Dame. Still uit de film (1938) De Klokkenluider van de Notre Dame naar het boek van Victor Hugo. Er zijn nadien nog verschillende (ook animatie-) versies gemaakt, die uiteraard flink hebben bijgedragen aan de wereldbekendheid van de Parijse kathedraal.
Le Bonheur of: hoe simpel kan geluk zijn
Sante Brun
it de jaren vijftig en zestig, toen ik wekelijks te consulteren was in een of meer bioscopen – premières in Amsterdam, veel andere films in Nijmegen – herinner ik me maar enkele films echt levendig. De vader van de bruid met Spencer Tracy en Elizabeth Taylor, Le Salaire de la peur met Yves Montand, The Glenn Miller Story, Domani è troppo tardi met Anna Maria Pierangeli.
En Le Bonheur van Agnès Varda met Jean Claude Drouot, vermoedelijk in 1966 gezien in de Carolus bioscoop op het Plein 1944 in Nijmegen.
Een jongen wil ballerina worden
Sante Brun
en jongen 
van een jaar of 15 heeft het gevoel dat hij eigenlijk een meisje is, neemt het besluit om dat door middel van hormoonkuren en operaties ook echt te willen worden – tegenwoordig een onderwerp voor een documentaire of tv-serie waarin je ziet tot welke wonderen de medische wetenschap inmiddels in staat is en hoe tevreden de betrokkene achteraf kan zijn over het resultaat.
De Frans-Belgische film Girl, van regisseur Lukas Dhont laat net iets anders zien.
Das schweigende Klassenzimmer
Sante Brun
n oktober 1956 komen studenten in een klas van een gymnasium in Oost-Berlijn, er in een West-Berlijns bioscoopjournaal (ze hadden toestemming om naar het graf van een grootvader te gaan), achter dat in Hongarije een opstand aan de gang is tegen de Russische overheersing van het land. Op het impulsieve voorstel van een van hen besluiten de leerlingen tijdens de eerstvolgende les twee minuten stilte in acht te nemen ter ondersteuning van de opstandelingen in Boedapest.
Al heel snel loopt de situatie uit de hand wanneer de schoolleiding er achter komt wat er in de klas speelt. Tot en met de minister van onderwijs komt er aan te pas om de leerlingen onder druk te zetten om elkaar te verraden, waarbij ook dreigementen tegen familie en vrienden niet geschuwd worden.
Dit waargebeurde verhaal is onderwerp van een spannende film, genaamd Das schweigende Klassenzimmer, op basis van het gelijknamige boek van Dietrich Garstka.