ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Ego’
‘De hat kussen’
februari 17th, 2022 | 
Author: 
uister de laatste tijd regelmatig naar Radio 1.be, ‘Altijd benieuwd’. Kan te maken hebben met mijn Vlaamse roots (mijn grootvader werd in Brussel geboren), maar het is ook een mooie uitwijkhaven bij de overmatige aandacht voor de Olympische Winterspelen op de Nederlandse nieuwszender. Die Belgische zender heeft m’n sympathie. Minder schreeuwerig dan NPO, ook qua reclame. Vooral het timbre van de vrouwelijke journalisten en presentatoren bevalt me. Letterlijk ’n toontje lager, waar de Nederlandse collega’s nogal eens vervallen in gekakel – kan heel erg zijn, zeker als de geïnterviewde ook ’n vrouw is met laten we zeggen enige stemverheffing.
Meer op Manieren – Voorpagina hhBest
Posted in 
Messen
olumnist en grappenmaker Rob Scheepers uit Sterksel 
schrijft in de weekendbijlage van het ED een stukje over het mes waarin hij in zijn jeugd speelde; betrekkelijk onschuldige spelletjes. ’t Is of ik het eet. Zo herkenbaar. Met dit verschil: Scheepers was in het bezit van zo’n Zwitsers zakmes, rood met wit kruis en met van alles d’rop en d’ran. Het mijne was heel wat simpeler. Het was een Engels mes, dat ik kreeg van mijn broer tevens peter, toen die enkele jaren na de oorlog terugkwam van een officiersopleiding – ’n soort update – in Edinburgh. Ingeklapt was dat mes zwart, met een wafeltjespatroon, weet ik nog. Onvergelijkbaar met dat Zwitserse exemplaar, maar toch… een heel bezit in die tijd. Dat vonden anderen ook, zal ik straks aantonen.
Foto -> : In een Rotterdams gezin hangen de keukenmessen kindproof op hoogte. Gezien in tv-programma ‘Binnenste Buiten’.
Meer op Manieren – Voorpagina hhBest
Zestig jaar, en of het leven pas begint
Ron Huibers (l) 60 jaar, alsof zijn leven pas begint.
Ron Huibers, de vriend van mijn dochter Mariken, wordt 60 jaar en doet in de dagelijkse praktijk of zijn leven pas begint. Het stel runt een ‘recreatieboerderiij’ in hartje Frankrijk en draaide ondanks corona een goed seizoen. Meer over Ron en zijn Brénazet
Klapstoeltjes en een ketel heet theewater
eter van den Besselaar toonde gisteren op zijn fotoblog TilburgDailyPhoto enkele zo te zien splinternieuwe ijzeren klapstoeltjes en mijmerde daarbij over ‘een heerlijke Franse sfeer’. Het maakte bij mij weer eens wat jeugdherinneringen los.
Die klapstoelen fungeren tegenwoordig hoogstens als roestig decoratief element, bij voorbeeld in een stedelijk voortuintje. Er valt alleen rechtop, niet bepaald comfortabel op te zitten. Nieuw kosten ze trouwens gauw 70 euro, zag ik op internet.
Meer op Manieren – Voorpagina hhBest
Postillon d’Amour
Dochter komt, tevens als postillon d’amour van de andere, groots boeket afgeven.
‘Row your boat’ langs mijnenvelden naar Engeland
Een kinderuitzending vanuit het zuiden, 75 jaar geleden
De burgemeester van Hull begroet de Brabantse en Limburgse kinderen na een lange treinreis vanaf de haven van Tilbury. Foto onbekende Britse fotograaf.
1945. Het zuiden van Nederland was bevrijd. Boven de rivieren duurde de ellende voort. De oorlog was dus nog niet voorbij. Toch maakten vijfhonderd Brabantse en Limburgse kinderen (evenveel jongens als meisjes) toen met een schip van van de Royal Navy de oversteek naar Engeland. Om te bekomen van die oorlog en aan te sterken. De voedselsituatie in het zuiden mocht dan niet kritiek zijn – vergeleken met die boven de rivieren – het was er allesbehalve een vetpot. De meeste voor de kinderuitzending geselecteerden hadden geen greintje weerstand meer. Ik was 10 jaar en mocht mee naar Engeland. In 1990, 45 kaar later dus, heb ik geprobeerd, mijn herinneringen aan die tijd vast te leggen in een artikel voor het Brabants Dagblad. Dat verhaal, waarvan hierna een bewerking, staat in de context van het oorlogsdrama, voor zover het zich in de jaren 1944-’45 voltrok in het toen pas door Breda geannexeerde dorp Ginneken. Read the rest of this entry »
Married
Today our granddaughter Sophie and Aidan give each other the yes in the historic council cellar of Oirschot. Two creative persons: Sophie is a fashion manager and Aidan a video editor. The announcement took the form of a Netherlands-California flight ticket. pic.twitter.com/q8bd2SeIEW
— hhBest (@ecluse) September 27, 2019
Rembrandtfilms
Charles Laughton als Rembrandt in de Britse speelfilm uit 1936.
lk ‘jubileum’ van Rembrandt van Rijn is uiteraard aanleiding tot herdenking en bespiegeling. In 2006 was dat zijn vierhonderdste geboortedag; nu het 350ste jaar na zijn dood. Dankzij twitteraar @veerleslegers kwam ik deze week op het spoor van de website openculture.com, waar je van alles kunt bekijken en (gratis) downloaden van The Metropolitan of Art. Zoals de gerestaureerde Britse Rembrandtfilm uit 1936 (een van de eerste speelfilms met geluid), met Charles Laughton, ook bekend van De Klokkenluider van de Notre Dame, in de titelrol. Het maakte het een en ander bij mij los.
2x trots
Onlangs toonde ik kleindochter Phoebe (8), die zilver won bij turnen-grondoefening. Dubbeltalent, want nu mocht ze op viool meespelen in oud kerkje, Soest. 2x trots dus. pic.twitter.com/wVbYmchHmm
— hhBest (@ecluse) 14 december 2018
Mijn opstelschrift
laderend in mijn opstelschrift, eindigend in januari 1953, duik ik niet alleen terug in mijn geest van toen, maar uiteraard ook in die van de vervlogen tijd. Mijn leraar Nederlands aan het Onze Lieve Vrouwelyceum (nu kortweg OLV) in Breda was H. G. de Bont, Henk, maar dat dachten we toen niet eens. Hij lás onze opstellen en dat bleek uit zijn met rode inkt geplaatste opmerkingen. Kritisch, maar vaak ook bemoedigend: ‘Je kunt schrijven, maar…’
De Bont schreef als meer docenten aan het lyceum, ook een lesboek dat je moest aanschaffen: Inleiding tot de taalkunst. Zo geweldig was hun salaris nu ook weer niet. Dit even terzijde.
Onder blauw licht stond een namaak schatkist half open en moeders juwelen die er uit puilden
 oit, nu meer dan vijftig jaar geleden, hadden wij, zonen van de theaterman Henri t’ Sas, een marionetten-theater – eigenlijk beter aan te duiden als miniatuur- of huiskamer-theater. Eén van ons, Berry t’ Sas (1920-2012), heeft de geschiedenis ervan opgeschreven. |
 Toneellijst met bijna geopend voordoek en ‘brandscherm’ De foto’s zijn in de jaren vijftig gemaakt door een Eindhovense fotograaf, wiens naam ons is ontschoten. |
Villa Eras ‘t eigenlijke doelwit bombardement ‘44
De ‘villa van Eras’ aan de Duivelsbruglaan in Breda (Ginneken) staat te koop. Het is sinds 1947 in bezit van de congreatie Priesters van het Heilig Hart en ik heb er in die tijd nog wel, samen met mijn jongere broer, ‘de mis gediend’ (als misdienaar opgetreden). Maar dat is niet de belangrijkste herinnering. In een bericht in BN/DeStem staat onder meer dat het kapitale landhuis, aan de kop van de Bouvignelan in de oorlog door de Duitsers in beslag werd genomen en dienst deed als Kommandantur. Sterker nog, destijds wisten we niet beter dan dat daar een generale staf was gevestigd. En als zodanig was het ‘t eigenlijke en gemankeerde doel van een bombardement in 1944, waarbij de ernaast gelegen kuurinrichting Bad Wörishofen werd verwoest. (Het plaatje is van GB Makelaardij.)
Oud kiekje (2)
Het stukje Oud kiekje (1) komt zo ongeveer op losse schroeven te staan, als gevolg van mijn vorderingen met de negatiefscanner. Ik ben hierbij chattenderwijs bij de hand genomen door de firma Epson, afdeling Benelux. Nu de ganzen die dezelfde dag in 1953 voor mij op de loop gingen, aan de Mark. Op de achtergrond zie je het toenmalige gebouw van de Vereeniging IJsvermaak.
‘Paardenvleesch’
Paardenvlees heeft, om wat voor reden dan ook, altijd in een wat kwade reuk gestaan. Armoedig. Vroeger wat nadrukkelijker dan nu. Heb wel eens paardenbief gegeten, iets sterker van smaak dan runderbiefstuk, maar goed in te nemen. Mijn vader wijdde eens ‘n verhaal aan het onderwerp: ‘Paardenvleesch.’
Carnaval Berkel Enschot 1968
Mijn broer Eddie (1936-2004) met zijn vrouw Yolande omstreeks 1968 in een carnavalsoptocht in – hoogst waarschijnlijk – Berkel Enschot, tegenwoordig gemeente Tilburg. Hij woonde toen daar, zou later met zijn gezin een ‘wereldreis’ maken en vestigde zich uiteindelijk in Frankrijk. Ed was een geboren komediant.
Zijn laatste kerstdiner
| Mijn twee jaar jongere broer Eddie – die heel goed kon schrijven – deed op oudejaarsdag 2003 verslag van zijn laatste kerstdiner. Nog geen twee maanden later zou hij overlijden. |
Tussen de regels door proef je zijn melancholie, veroorzaakt door de eenzaamheid, waartoe hij de laatste jaren van zijn leven was veroordeeld.
Ed rechts, naast mij, ca. 1970.
BB
|
Hij was misschien wel de oudste internetter van Nederland en ondertekende zijn aan mij gerichte emails met BB, wat stond voor Broer Berry. Voluit heette hij Bernard Guillaume. Zaterdagmorgen is hij op bijna 92-jarige leeftijd – zoals hij de afgelopen weken graag wilde – in zijn slaap overleden. Meer op Manieren Zie ook rubriek Ego |
|
IJsbaan (2)
Die ijsbaan van de Vereniging IJsvermaak in Ginneken (waarvan rechts het allang afgebroken paviljoen) vertegenwoordigt toch wel een flinke hap van mijn jeugdherinneringen, realiseer ik me nu. Zo denk ik aan de tijd na de oorlog dat het bedijken van dit stuk Bouvignewei een project was van de DUW. Afkorting van ‘Dienst Uitvoerende Werken’ ten behoeve van werklozen. Niet echt verheffend. Ze werkten met schoppen en van die karretjes op rails en dat trok vooral mijn aandacht, spoorfanaat die ik was.
IJsbaan
De baan van de Vereniging IJsvermaak aan de Bouvignelaan in Ginneken is vanmiddag, bij een ijsdikte van 8 cm en enkele afgezette wakken opengesteld voor de leden.
Op die plek heb ik leren schaatsen.
Daar vind je iets van terug in het volgende gedicht-fragment.