ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Cultuur’
Niet alleen miskleunen in Bestse carnavalsoptocht
maart 6th, 2011 | 
Author:  Wandelende kampioen |
 Eigen schuld, dikke obesitas-bult |
 |
Op een enkele miskleun na (kindermisbruik door r.-k. geestelijken is volgens ons een te ‘traumatisch’ onderwerp om op een platvloerse manier carnavalssatire mee te bedrijven) kreeg Best vanmiddag een aardige optocht te zien.
Het begin deed ‘n beetje armoedig aan en er reden naar sommiger smaak ook wat teveel zogenaamde prinsenwagens mee, maar er waren uiteindelijk |
| toch ook goede vondsten, zoals hieronder de kritiek op het niet voltooien van de Bestse molenrestauratie en fraai afgewerkte pronkwagens.
Ook de individuelen (boven) mochten er wezen. |
Posted in 
Schrijver speelt dat-ie schrijver is
De schrijver Arnon Grunberg gaat een schrijver spelen in een toneelstuk van Thomas Bernard, zo meldt de Volkskrant.
De hond van George Shearing
Het moet in maart of april 1976 zijn geweest dat ik voor de eerst en meteen voor de laatste keer een concert van George Shearing bijwoonde. En nu kan het helemaal nooit meer want hij is gisteren overleden, 91 jaar oud. Het was bij die gelegenheid dat hij een van mijn favoriete anecdotes vertelde. George was blind geboren en hij had een blindengeleidehond, die ook mee ging op zijn concertreizen.
Verder op SanteLOGie
Hoe kunstexpert John Hoogsteder een Gabriël Metsu ontmaskerde
Voor de nuance moet je op het internet zijn. Zelfs de gemiddelde dagbladjournalst schijnt dat – god betere ‘t – nog niet in de gaten te hebben. Terwijl toch regelmatig op tv suggesties in die richting opklinken. Brandpunt bij voorbeeld: ‘Ga voor het complete interview naar onze website.’
Neem nou Tussen Kunst en Kitsch van woensdag 9 februari. Dat onverwoestbare tv-programma van de AVRO, waarin niet in de eerste plaats de bewondering voor de schoonheid van sommige getoonde kunstvoorwerpen in de ogen glanst, maar vooral – echt Hollands – het euroteken.
Uit de niet op tv, maar wel op internet getoonde details blijkt, dat niet de waarde van het schilderij Het Kantwerkstertje het interessantste kunsthistorische nieuws was, maar het feit dat het door expert John Hoogsteder is ontmaskerd als niet zijnde van de hand van Gabriël Metsu.
Lees meer hierover op Manieren
Virtueel terug: de verbrande Oirschotse koorbanken
DVD-bespreking door Guido t’Sas
Zelfs aan de slijtplekken van de voetstappen van de Oirschotse kanunniken is gedacht. Dit tekent de precisie waarmee Joep Peters met vijf computers, het in 1944 verbrande koorgestoelte in de Sint-Pieterskerk heeft gereconstrueerd. Het resultaat is een DVD, die je in staat stelt, via je tv-scherm door de kerk te wandelen, terwijl een deskundige gids je tot in details over die laat-middeleeuwse koorbanken vertelt.
Identificatie jeugdfoto’s Vincent van Gogh
Ronald Peeters, museumdirecteur te Tilburg, neigt bij een gevonden schoolfoto met Vincent van Gogh naar ‘de jongen op de eerste rij’, gezien ‘gelijkenis met Vincent als 13-jarige’ op nevenstaande foto.
Op Plein568X (26-27.01.11) is al een paar dagen ‘n identificatie-discussie aan de gang.
Lange lijsten Brabantse Schrijversprijs en Jeugdliteratuurprijs
Het Brabants Kenniscentrum Kunst en Cultuur (BKKC) heeft de lange lijsten van genomineerden voor de ‘Prijzen der Brabantse Letteren’ 2011 gepubliceerd. De genomineerden worden op 27 februari tijdens de Schrijf & Schrap! Schrijversdag bekendgemaakt.
Niet alleen het oude Brabant
Waardevolle inventarisatie werk schilder Jan Strube
Jan Strube (Amsterdam, 1892 – Prinsenbeek, 1985) mag dan vooral gezien worden als de schilder en tekenaar van het oude Brabant, uit een recent verschenen monografie, tevens een poging tot inventarisatie van zijn omvangrijk oeuvre, blijkt dat hij zo nu en dan een zijpad insloeg. Ook valt nu pas op, hoeveel overeenkomst Strube had met de al even nostalgische en romantische Anton Pieck, al durf ik eraan toe te voegen dat hij technisch diens niveau misschien wel overstijgt.
 Zo zag Jan Strube zichzelf op middelbare leeftijd. |
Volgens dochter Sonja Strube, was haar vader nogal in zijn wiek geschoten als vergelijkingen met Pieck werden gemaakt. Met andere woorden: hij was trots op zijn eigen stijl en techniek. Het grootste verschil was dat Pieck bekender was bij het grote publiek. Anton Joosen woonde en woont nog steeds aan dezelfde weg als destijds Jan Strube: de Zanddreef in Prinsenbeek (in letterlijke zin tegenwoordig dreef noch zandweg). Toch bekent hij dat hij de kunstenaar nu pas echt heeft leren kennen. Het is Joosen gelukt, ruim 470 werken van Strube op te sporen, waaronder stadsgezichten (Breda, Delft, Heerlen, Arnhem, Alkmaar, Middelburg, Veere, Parijs, Brugge, Gent, Luxemburg) stillevens, portretten, sprookjesachtige taferelen, politieke prenten en spotprenten, impressies van markten en kermissen. Read the rest of this entry » |
Henri t’Sas jr. (Han) heel even in de voetsporen van zijn vader
In 2005 wijdde het Theaterinstituut Nederland (TIN) een tentoonstelling aan ‘theater in oorlogstijd’. Onderdeel daarvan vormden enkele items over theater in krijgsgevangenschap. Gangmaker in Neubrandenburg en later in Stanislau (Polen) was de tweede luitenant Henri t’Sas jr. (Han, 1917-2001), oudste zoon van de theaterman Henri t’Sas (1877-1966).
Een artikel over dit onderwerp in pdf-formaat is hier te downloaden.
Henri t’Sas (1877-1966)
Een Bredase getuige van de negentiende eeuw
Lezing voor de Bredase Stadssociëteit De Gouden Cirkel op 24 januari 2005 door Guido t’Sas. Deel 1, levensschets van Henri t’Sas.
Het moet op een zondagmiddag in 1883 of ’84 zijn geweest, dat er in de binnenstad van Breda brand uitbrak. Brand was, meer dan ooit, een sensatie in die tijd. Het volk trok, de vrouwen gearmd, joelend naar de onheilsplek: ‘Naar de brand, naar de brand’, zong de massa. Manvolk en opgeschoten jeugd holden vooruit en daarbij was als eerste een menneke in zijn communiepakje, dat Henri heette, maar in de stad natuurlijk Harrie werd genoemd.
Omdat hij klein en licht was, moest hij – je gelooft het niet, maar er is geen enkele reden om te veronderstellen dat dit Henri’s legendarische fantasie was – hij moest van de brandweer in de dakgoot van een pand ernaast de slang op de vuurhaard richten. Heel Breda stond te kijken. Het jochie in z’n communiepakje daarboven was de held van de dag.
Henri Sophie t’Sas, geboren op 9 augustus 1877 in Breda (en niet in ’t Ginneken, zoals vaak abusievelijk wordt gedacht) was het achttiende kind van de uit Brussel afkomstige Guillaume Antoine t’Sas en het vijfde kind van diens derde vrouw Marie Veldman, een Maastrichtse.
De toneelkunst van Henri t’Sas – De Vuurwolf: historie, legende, fantasie
(Lezing voor Bredase Stadssocieteit De Gouden Cirkel op 24 januari 2005 door Guido t’Sas. Deel 3. De toneelschrijfkunst van Henri t’Sas.)
In de tweede helft van de jaren dertig maakte Henri t’Sas met de beeldhouwer Leen Douwes een kampeertocht per woonwagen (de caravan moest nog uitgevonden worden) naar de Belgische Kempen. Het weer zat niet mee en de kou dreef de mannen, die al niet meer van de jongsten waren, naar de stammenee-kachel.
Daar hoorde t’Sas een versie van de legende ‘Het Heggewonder van Poederlee’.
Dit ‘mirakel’ met een uit de Sint-Amelbergakerk in Wechelderzande geroofde kelk of ciborie, inspireerde hem tot het toneelspel De Vuurwolf. Het wonder neemt in dit stuk een bescheiden plaats in, temidden van de door de schrijver verzonnen, romantische intrige.
De Bredase verhalen van Henri t’Sas
(Lezing voor de Bredase Stadssociëteit De Gouden Cirkel op 24 januari 2005 door Guido t’Sas. Deel 2, de Bredase verhalen van Henri t’Sas.)
Twee uit één ei waren de laatste Bredase volkstypen die Henri t’Sas voor Dagblad De Stem (tegenwoordig BN De Stem) heeft beschreven. Dat was in oktober 1953. Tijdgebrek verhindert mij, juist dit artikeltje voor te lezen. Maar ik zal het met iets anders goed maken. Er waren aan die laatste volkstypen tientallen, misschien wel honderd aan vooraf gegaan. De serie werd abrupt beëindigd, toen bleek dat familie van Twee uit één ei nog in Breda woonde en zich aan het verhaaltje had gestoord. Nooit eerder waren er klachten geweest. Maar de toenmalige hoofdredacteur van De Stem, Jan Bruna, durfde de rubriek niet meer aan. Zo ging dat nog anno 1953.
Henri t’Sas, die brood op de plank moest houden en bij wie schrijven trouwens een verslaving was, liet zich niet uit het veld slaan en bedacht een alternatief: de rubriek Portret van een straat. Daar kon hij weer járen – zeg maar tot zijn dood in 1966 – mee vooruit.