ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘België’
Kamagurka zoals je hem (wellicht) nooit zag
mei 14th, 2018 | 
Author: 
In Het Noordbrabants Museum is van 28 juli t/m 28 oktober de tentoonstelling Kamagurkistan. voorbij de grenzen van de ernst te zien.
De expositie toont hoogtepunten uit het oeuvre van de Belgische kunstenaar Kamagurka, pseudoniem voor Luc Zeebroek (Nieuwpoort, 1956).
De tentoonstelling belicht naast zijn cartoons ook zijn schilderijen, ruimtelijke objecten, theater- en televisieoptredens.
Kamagurka zoals je hem (wellicht) nooit zag. Altijd zijn het vondsten die stemmen tot doordenken. Subtiel, soms wrang, heel vaak ironisch. Zie bij voorbeeld bijgaande repro van zijn werk in mixed media op doek Bassie en Mondriaan. Bovenal: in het door Kamagurka geschapen land Kamagurkistan draait alles om humor.
Voorpagina hhBest
Posted in 
Achttien Minuten
Els Dejonghe tijdens haar try-out in Boxtel. Foto © Jan van de Ven
Jan van de Ven 
ls ze die ted-talk van achttien minuten, in het najaar, in Californië heeft gedaan, dan zal die zucht van verlichting haar ontvallen. Dan stelt ze werkelijk iets voor. Dan hoeft ze niet meer alle werkdagen van de week in de bedompte grot in het midden van de werkvloer van haar kantoor door te brengen. Of wij – mensen in het publiek – dat kennen, dat gevoel? Dat gevoel dat lijkt op de opluchting van eindelijk op dat toilet, eindelijk… na de plas heel lang te hebben moeten ophouden. Of het gevoel van te hebben bereikt dat je de beste bent.
Man (83) leest krant liever online
Ik kan het niet voor elke lezer doen, maar als iemand van 83 belt dat hij de krant graag digitaal op zijn ipad wil (omdat hij dat door helderheid beter kan lezen) dan wil ik daarvoor wel langs Blankenberge rijden. Tevreden abonnee vanochtend 🙂 pic.twitter.com/9RhTf38pV7
— Dimitri Antonissen ✍ (@gemarkeerd) 14 februari 2018
Dimitri Antonissen is hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws (B). Niet te beroerd om wat speciale service te verlenen. 🙂
Dit is pas nostalgie
Dit is pas nostalgie. Drogisterij annex fotozaak in een goed geconserveerd Duits stadje. Monschau, om precies te zijn. Als je in de vorige eeuw fotografeerde, dan gebruikte je het analoge materiaal (rolfilms, papieren, camera’s) van Kodak, Ilford, Agfa of Gevaert. In het begin vooral de laatste twee, even los gezien van de uitvinder in de jaren dertig, van de boxcamera, Kodak: You put on the button, we do te rest. Daarmee begon de ‘massafotografie’, al is die ‘boost’ natuurlijk onvergelijkbaar met die als gevolg van het cameradeel van de smartphone.
Galgenhumor
Van het Belgische Eupen naar Duitsland, door het natuurpark Hoge Venen (Hohes Venn) loopt een weg met een dek van beton, dat al tientallen jaren – wellicht sinds WO2 – niet is vervangen en slechts mondjesmaat onderhouden. Aan beide kanten wordt hier met de nodige galgenhumor voor gewaarschuwd (hotsebotsen tot in de eeuwigheid).
Voorpagina hhBest
Voor alle duidelijkheid
Bart Brouwers, de professor Journalistiek en internetondernemer, wil graag ‘n stukje fietsen en maakt dan af en toe een foto on my bike, die hij op Twitter en/of Instagram plaatst. Zoals hier bij de Achelse Kluis aan de weg Valkenswaard-Hamont. Wat valt op aan de ‘Nederlandse vlag’? De Nederlands-Belgische grens loopt hier trouwens door de tuin en de bibliotheek van de abdij. En dit soort strepentrekkerij is niet langer voorbehouden aan Baarle Nassau.
Wachtend op restauratie
Wie in Dendermonde de richtingbordjes naar het Begijnhof volgt, wacht een teleurstelling. Zeker als je bekend bent met de in goede staat verkerende begijnhoven van bij voorbeeld Kortrijk, Diest, Hoogstraten en Breda. Het Dendermondse hof ziet er namelijk vervallen en onderkomen uit. Kijk je op internet, dan blijkt een vzw (vereniging zonder winstoogmerk) al dertig jaar pogingen in het werk te stellen, om het Begijnhof te restaureren.
Genadeloos debuut van Lize Spit
Boekbespreking door Sante Brun
 |
 Het Smelt van Lize Spit is een debuut. Een daverend debuut, een rauwe roman uit een ogenschijnlijk idyllisch Vlaams dorp, geschreven in een Nederlands waar menigeen in het Koninkrijk der Nederlanden soms het woordenboek bij moet halen. Het is een cynisch boek, hetgeen je overigens pas beseft als je het vrijwel uit hebt en gaat inzien dat de titel en de omslag niks geheimzinnigs hebben, maar heel rechttoe rechtaan zeggen waar het op uitdraait. |
Het boek bestaat uit drie ‘delen’, kunstig in elkaar gevlochten.
Daar is ten eerste het deel dat aangeduid wordt met de uren van één enkele dag, waarvan we te weten komen dat die ergens in december 2015 gezocht moet worden, de dag waarop de ik-figuur, Eva de Wolf, van haar woonplaats Brussel de tocht maakt naar haar geboortedorp Bovenmeer, waar ze al negen jaar niet meer is geweest. In de kofferbak van haar auto heeft ze een groot blok ijs, waarmee ze van plan is wraak te nemen voor wat haar negen jaar tevoren is aangedaan door de bewoners van Bovenmeer. Het blok ijs is gevroren in de koelkast van haar buurman, die zij als tegenprestatie geregeld moet pijpen – en die terloopse mededeling is van een toon die de gongslag blijkt te zijn, de opmaat voor de rest van het boek.
Het tweede deel beschrijft de zomer van het jaar waarin Eva veertien jaar is, 2002, waarin zich de belangrijkste feiten voordoen waaruit het verhaal bestaat en die de aanleiding vormden tot het eenzame verblijf van Eva in Brussel.
Het derde ‘deel’ bestaat uit losse stukken waarin allerlei gebeurtenissen beschreven worden die zich in de loop van de afgelopen dertig jaar hebben afgespeeld en die van belang zijn voor een goed begrip van de andere twee delen, tevens een belangrijke sfeerscheppende werking hebben
Eva is de dochter van een eigenaardig echtpaar. Het is een stel tussen wie weinig liefde verloren is gegaan en die allebei alcoholist zijn. Eva heeft een zusje, Tesje, dat lijdt aan een aandoening die wij vroeger ‘dwangneurose’ plachten te noemen maar tegenwoordig wordt aangeduid met een Amerikaanse term: compulsive disorder. En een broer, Jolan, die een wat onbeholpen rol speelt.
In het dorp wonen twee andere kinderen die geboren zijn in hetzelfde jaar als Eva: Laurens, de zoon van de dorpsslager en Pim, zoon van de lokale melkveehouder. Een tijdlang lijkt het of Eva, Laurens en Pim drie gezworen kameraden zijn, uit op modern vertier en spannende avonturen.
Tussen haakjes merk ik hier op dat Lize Spit wellicht Justine van De Sade heeft gelezen, en een verhaal van Roald Dahl waarin een lamsbout een rol speelt.
Hoe dan ook: als puntje bij paaltje komt, blijken Laurens en Pim helemaal niet zulke leuke vrienden.
In de zomer van 2002 bedenken ze een plan waarmee ze denken te bewerkstelligen dat andere meisjes uit hun dorp zich voor hen zullen uitkleden. Het gaat om een spel dat iets weg heeft van strippoker: de meisjes krijgen, nadat ze naar een hooizolder of een schuurtje bij de koestal van Pim’s vader zijn gelokt, een door Eva, in opdracht van Pim en Laurens, bedacht raadsel voorgelegd. Bij elk fout antwoord moeten ze een kledingstuk uittrekken – als ze de uitkomst goed raden kunnen ze tweehonderd euro verdienen.
Het plan heeft min of meer succes, totdat de hoofdprijs, het mooie paardenmeisje Elisa, die van Eva de oplossing heeft gehoord, aan de beurt is. Dit eindigt in een gruwelijke verkrachtingsscène waaruit blijkt dat Eva, als het erop aankomt, voor iedereen een gebruiksartikel is. Net als Justine van De Sade.
Waarna het, inmiddels is het dus 2015, de beurt is aan het blok ijs, dat ook in het raadsel een sleutelrol speelt.
Lize Spit heeft een geweldige hand van heel prozaïsch verhalen, alsof ze in iemands opdracht een verslag schrijft ter verklaring van wat in de laatste pagina’s van het boek gebeurt. Ze doet het helder en duidelijk en met geraffineerde manier van uitserveren van details of dat juist niet doen – dat maakt dat het boek een pageturner van jewelste is.
De achteloze, soms genadeloze vanzelfsprekendheid waarmee Eva haar eigen teloorgang beschrijft is van een zelden vertoonde kwaliteit. Het oog dat Lize heeft voor minieme details waarmee ze de tekst lardeert, die vaak nergens op slaan maar het verhaal ook niet onderbreken maar juist versterken, maakt van haar een spectaculaire debutant.
Eva is een aardig, maar ook eigenaardig meisje in een cynische omgeving. Ze maakt zich over niemand, en al helemaal niet over zichzelf, enige illusie, net zo min als over haar toekomstperspectief. Ook dat laatste wordt pas in de laatste pagina’s verklaard. Wel toont ze eindeloze compassie met haar zusje Tesje, in wiens dwangwereld ze als vanzelfsprekend meedraait.
Een prachtige uitgave van de eigenzinnige uitgeverij DasMag, ooit gestart als literair tijdschrift. Het is te hopen dat het niet blijft bij een debuut. Zo niet, dan zullen we nog veel van Lize Spit horen, die met haar warrige haar, meewarige ogen en haar tache de beauté in het boek staat afgebeeld als een wel heel jong kind. Al is ze inmiddels tegen de dertig.
Persgroep timmert aan digitale snelweg
De Persgroep, NL en Be, uitgever van de bulk van de Nederlandse en Vlaamse dagbladen, timmert sinds kort duchtig aan de digitale snelweg. Abonnees van één van de landelijke of regionale kranten, hebben nu toegang tot ‘15.000 artikelen (artikels) per week in 13 kwaliteitskranten’. Iedereen kwaliteitskrant. Dat laatste is immers een vooringenomen begrip, schreven Schweitzer en Wansink in hun onlangs verschenen boek Iedereen journalist. Read the rest of this entry »
Vader Habt
In West-Brabant, waar ik vandaan kom, hadden ze – hoe het nu is weet ik niet – altijd nogal moeite met het uitspreken van de h. Het gevolg was dat die h ook wel eens werd gebruikt, waar die niet te pas kwam. Vandaar het volgende, nu wat oubollig klinkende versje:
’n Ondje in ’n okske
En ’n andje vol ooi
Ap zee ’t ondje
En h h h hop was ‘t ooi
Vader Abt kon zodoende ook wel eens ontaarden in Vader Habt. Op de door mij bezochte lagere school zorgde zo’n tobber met de h voor heel wat hilariteit in de klas.
Meer op Manieren — Voorpagina hhBest
Een omstreden Brabantse hoofdredacteur
Raadsels rond integriteit journalist Albert van de Poel voor en tijdens WO2 blijven overeind
p de valreep van de Maand van de Geschiedenis, organiseerde Stadsarchief Breda (niet voor het eerst dit jaar trouwens) een symposium over de figuur van de journalist Albert van de Poel (1898-1971) en diens houding tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Van de Poel was van 1929 tot 1941 hoofdredacteur van het Dagblad van Noord-Brabant en Zeeland, geraakte vervolgens ‘door verraad’ tot 1943 in het concentratiekamp Neuengamme en was van 1954 tot 1961 nog journalistiek actief in Limburg.
Vast staat dat Albert van de Poel tot ongeveer een jaar na de Duitse inval in mei 1940 ‘pro Duits’ was en daarvan in zijn krant getuigde.
Dario Fo (+) en Kollektief Int. Nieuwe Scène
Het Kollektief Internationale Nieuwe Scène op de Dam in 1973. Foto Wikipedia.
Dario Fo, de Italiaanse toneelschrijver en Nobelprijswinnaar, is op 90-jarige leeftijd overleden. Bij ons is Fo vooral bekend van zijn Mistero Buffo, in bewerking uitgevoerd in de jaren zeventig door het Vlaamse, ‘maatschappijkritiese’ Kollektief Internationale Scène. Een onvergetelijke produktie die precies in de geest van die tijd paste. INS heeft tot 1997 bestaan. Bezielend leider was de Antwerpse zanger en dichter Wannes van de Velde (1937-2008).
De Vlaamse versie van Mistero Buffo op YouTube
Herinneringen aan een stoomtram
Café De Wachtzaal in Hoogstraten (bouwjaar 1885) dankt zijn naam aan de functie die het tot 1955 had: wachtruimte voor de stoomtram op Antwerpen.
De website erfgoed.breda bevat een verhaal over een stoomtram die vroeger liep van Rijsbergen over Meersel Dreef (B) naar Hoogstraten. Tegenwoordig is die oude trambaan (het stationnetje in Meersel Dreef bestaat nog) onderdeel van een geliefde fietsroute vanaf Breda door het Mastbosch, Rijsbergen, het Belgische grensplaatsje en via het Markdal weer terug.
De vesting die nooit een vesting was
Een alleraardigste tentoonstelling in het Stedelijk Museum van Hoogstraten (B) over de rivier de Mark. Duurt tot eind december. Beginregels Breda’s volkslied: Temidden van de paarse heide, waren samenstromen Mark en Aa. Dus ik heb wat met die Mark. Echter, op die expositie is een ‘historische’ kaart te zien, die mij de wenkbrauwen deed fronsen. Ginneken, mijn geboortedorp, als vesting!
Brabanders zien wel wat in warenhuis Galeria Inno
Het leegstaande V&D in winkelgalerie De Barones in Breda
Brabanders zien wel wat in een eventuele vestiging van het van origine Belgische warenhuis Galeria Inno in de voormalige V&D-vestigingen. Inno is eigendom van het Canadese concern Hudson’s Bay Company, dat met pandeigenaren onderhandelt over activiteiten, in welke vorm dan ook, in Nederland.
Twee boeken
| Boekbespreking door Sante Brun
|
 |
andaag maar eens twéé boeken in plaats van een, gewoon, omdat ik ze allebei in één week gelezen heb. Ik garandeer je dat ze niets met elkaar te maken hebben.De sage van het sloopje spliterwten
eel kan ik me niet herinneren van dat voedselvoorraadje dat deBescherming Bevolking ons in de jaren vijftig aanried in het keldergat te plaatsen, in geval van een aanval met atoombommen op Nederland. Ja, het beroemde sloopje met spliterwten, zodat we een aantal maanden iets te knagen hadden. Althans, ik herinner me niks van een bijgevoegd recept plus benodigdheden voor erwtensoep met worst en kluif, welke twee laatste ingrediënten de groene steentjes nog enige eetbaarheid konden verschaffen, mits volgens de regels van de kunst toebereid.
Meer op SanteLOGie
Er komt nog meer na de Bosch-tentoonstelling
|
Na de tentoonsteling van de werken van Jeroen Bosch, die in mei afloopt, komt het Noordbrabants Museum met nog twee bijzondere, aan deze schilder gerelateerde exposities: Van Eyck, Brueghel, Jordaens – Meesterwerken uit Roemenië (18 juni-9 oktober) en – ongeveer gelijktijdig – Jan Fabre: Tribute to Hieronymus Bosch in Congo (11 juni – 18 september). De 50 Vlaamse en Hollandse meesters komen uit de in de achttiende eeuw gevormde collectie van Samuel baron von Brukenthal (1721-1803), destijds gouverneur van Sibiu en Transsylvanië. De werken zijn nu ondergebracht in een naar hem genoemd museum in het Roemeense Sibiu. Hun voorgeschiedenis betekent dat deze topstukken in West-Europa weinig bekend zijn. |
 Hans Memling: Biddende Vrouw, ca. 1475, Olieverf op paneel, 44,8 x 32 cm |
Bûter, brea en griene tsiis
e Friezen zijn blij. Hun taal is nu ook opgenomen in Google Translate (GT). Er is een club gevormd, die daarvoor een ontelbaar aantal woorden heeft ingetikt. Natuurlijk verloopt het allemaal niet perfect, maar dat is bekend van GT. In dit geval sluipt er bij voorbeeld bij omzetting van Nederlands naar Fries
Wouter Zijlstra speelt Grutte Pier ->
nogal eens ‘n Engels woord in, merkte de Leeuwarder Courant. Niet zó verwonderlijk overigens, want tussen Friese en Engelse woorden zitten sowieso veel overeenkomsten: zoals sleutel = kaai = key. U en gij is in het fries jo (you!). Jij=do grijpt weer terug naar het Duitse (Saksische) du.
Meer op Manieren
Mooi artikel over de #Famyljedei in de Leeuwarder Courant van vandaag! @Tresoar pic.twitter.com/iqWdAZ6Fmi
— De PeerGrouP (@depeergroup) 20 juni 2016
Halfvasten, een vreemde eend
e carnavalsoptochten in Den Bosch en Breda gaan vandaag, vanwege de harde wind, niet door. Die van Breda zal nu op 6 maart worden gehouden. Halfvasten! Op een twitterbericht hierover reageerde ik, misschien iets te snel, met ‘de definitieve loskoppeling van carnaval van het r.-k. geloof’. Want halfvasten was en is wellicht nog op het Franse platteland en in Franstalig België wel een carnavalesk feest: mi carême. In het wat ingetogener noord-west Europa is het een vreemde eend in de bijt.
Meer op Manieren