hhBest – Sinds 1996

Om twee redenen (buiten de bovengenoemde) heeft Bomans veel betekend in mijn leven. Ten eerste omdat ik, meer dan vijftig jaar geleden, zeer verliefd was op een meisje dat gek was op Bomans en mij met hem ‘aanstak’. Bij het afscheid nemen, als wij beiden naar onze respectievelijke kuise etuitjes eclipseerden, citeerden wij ook vaak uit een van de stukjes die Bomans schreef naar aanleiding van een aspect van zijn studententijd, toen je als student nog een hospita had. De aanminnige dochter van de hospita, zo fantaseerde Bomans, bracht hem ‘s morgens een kopje thee en enkele zoenen, waarna het meisje weer vertrok, zich bij de deur omdraaide en zei: ‘En als u er nog een wilt, dan belt u maar.’ En dat zeiden mijn vriendinnetje van vijftig jaar geleden en ik dan tegen elkaar.

Ten tweede: Bomans was dan ook degene die voor ons het authentieke katholieke corpsballenjargon uit de jaren veertig en vijftig vereeuwigde, een ironisch-plechtstatig, heel licht ondeugend, besmuikt macho-lingo dat hij zijn hele leven bleef hanteren.