hhBest – Sinds 1996

Boekbespreking door Sante Brun

Inmiddels heeft schrijver Thomas Rosenboom een indrukwekkende reeks bijzondere romanfiguren op zijn naam staan, in Gewassen Vlees, De Nieuwe Man, Publieke Werken, Zoete Mond. Het zijn vaak enigszins sinistere figuren, eenzaam ook in hun eigen eigenaardige leefwereld. In De Rode Loper komen we weer een nieuwe tegen, Lou Baljon, die op de dag van zijn eindexamen aan het Arnhems Lyceum in 1973 een volkomen voor de hand liggend besluit neemt: hij zal voor altijd bijstandstrekker zijn. Een leven van rock ’n roll.

Hij is dan al roadie voor een niet buitengewoon succesvol bluesrockbandje genaamd Shout dat vooral heel rock ’n roll is: ze zetten hun bier altijd op de versterker tijdens optredens, om maar eens iets te noemen. Als het bandje verloopt omdat de leden een gezin beginnen en een baan hebben, begint Lou met de door hem geërfde spullen van het bandje een opnamestudio annex praktijk als bruiloftfotograaf, in Zevenaar, op voorstel van een soort vriend van hem, Eddie van de Beek, inmiddels getrouwd en verslaggever van het regionale katern van De Gelderlander, de Liemers. (NB: er was destijds inderdaad een regionaal katern van die krant dat Graafschap & Liemers heette, met kantoor in Doetinchem. Het had niet veel gescheeld of ik er was naartoe verbannen, vanaf het hoofdkantoor in Nijmegen. Maar dit terzijde.) De studio heeft feitelijk geen adres – dat is namelijk ook rock ’n roll.

Bioscoop

Als ook de inkomsten daaruit verlopen – hij intussen na een hernia-operatie in de wao beland –  trekt Lou in een leegstaande garage in Zevenaar en begint er een bioscoop, Corona geheten – naar zijn favoriete biermerk –  waar hij uitsluitend hele slechte horrorfilms draait, gewoon, omdat dat rock ’n roll is. En trouwens ook camp.

En tenslotte komt hij op een gouden idee: hij nodigt het publiek uit om naar de bioscoop te komen waar iedereen op de rode loper gefilmd wordt – binnen is er champagne en kan het publiek zichzelf terugzien, want de zojuist gemaakte opnamen worden met enkele minuten vertraging op het witte doek van de bioscoop getoond. Het blijkt een geweldige formule die later nog door een bioscoop in Arnhem geïmiteerd wordt. Dat laatste is natuurlijk niet rock ’n roll.

Intussen zijn wel twintig jaar verstreken.

De tijd dat Lou, heel rock ’n roll, in de bus van Shout seks had met groupies van de band is dan al lang verleden tijd. Maar tijdens zo’n avond met de rode loper bij Corona raakt Lou helemaal verliefd op een geheimzinnige mooie vrouw, Lena, vriendin van de echtgenote van de verslaggever – eigenlijk moet je zeggen: of het verliefdheid is, daar komen we niet achter, het wordt hoe dan ook niks tussen die twee, op beslissende momenten aarzelen ze allebei net iets te lang.

Lou is enorm gehecht aan een witte Fendergitaar en als je het boek voldoende aandachtig hebt gelezen, dan begrijp je dat die gitaar Lena is, en Lena de gitaar.

Allemaal heel rock ’n roll. Dus.

Geloofwaardig

Lou Baljon is een gave figuur, een eigenaardig maar zeer geloofwaardig karakter. Dit verhaal gaat ook niet, zoals in veel eerder werk van Rosenboom, over in een droomverhaal, een soort surrealisme, absurdisme (denk aan de huisdieren en de walvis uit Zoete Mond.) Rosenboom doet vaak weinig of geen moeite om een verklaring te geven voor het eigenaardige karakter van zijn figuren, in dit geval doet hij dat feitelijk wel, al blijft Lou Baljon een sprookjesfiguur, vrij van aardse verplichtingen.

Maar bovenal blijft hij een eenzaat, een kluizenaar die koppig vasthoudt aan waar hij vast in gelooft, ondanks alle signalen dat het anders kan of zelfs moet.

Een mooi verhaal, een onmogelijk verhaal, heel plausibel verteld.

Noem het ‘echt rock ’n roll’.