Bonusje 50 jaar geleden
Heel toevallig stuitte ik op bijgaand ietwat ironisch berichtje in de Leeuwarder Courant van 22 februari 1962 (rubriek Gehoord en Gezien). Een bonusje van vijftig jaar geleden. Hoewel, duizend gulden was toen best een aardig bedrag. Ik meen dat ik 350 per maand ving, of zoiets. PvdA-burgemeester Mr. A.A.M. van der Meulen was ‘n wat houterige figuur, wiens enige hobby roeien op het Pikmeer in Grou was. In Leeuwarden werd hij smalend aangeduid als salonsocialist.
In die tijd moest de gemeenteraad van Leeuwarden (70.000 inwoners) nog hoofdelijk stemmen over de benoeming van ambtenaren, ook als het een ophaler van de poeptonnen in de binnenstad was. Van der Meulen las dan de stembriefjes een voor een voor. Laten we zeggen: de heer Dykstra, Dykstra, Dykstra. Was het even stil en toen klonk opeens: de burgemeester. Van der Meulen vertrok geen spier.
Is het bovenstaande tamelijk apocrief, dat geldt zeker niet voor het volgende. Van der Meulen was qualitate qua ook voorzitter van de Intercommunale Waterleiding Gebied Leeuwarden (IWGL). In die functie trad hij aan voor de laatste aansluiting bij een boer in het Gaasterlandse Harich (vlakbij het inmiddels beroemde Balk).
Stelt de burgemeester van Leeuwarden in zijn streepjespak zich met de van hem bekende stijfheid voor aan de boer: ‘Van der Meulen’.
Zegt die boer: ‘Júst, Van der Meul’n.’
(Ik kan sindsdien geen Van der Meulen meer tegen komen, zonder te denken: júst.)
Beste Guido,
Treffend stukje van mijn oom Adriaan; overigens was roeien niet alleen hobby, het was noodzakelijk om zijn zware reuma binnen de perken te houden. Deel van zijn stijfheid was letterlijk in zijn gewrichten en dat vroeg dagelijks roeien om niet onhoudbaar te worden.
Hartelijke groet,
Remko (kleinzoon van zijn jongere zus)