Dan harken we dat toch even aan
Deze foto is van ‘n week of drie geleden. Het is een berm van de Prinses Margrietlaan in Best, een smalle, voormalige landbouwweg waaraan enkele villa’s zijn gelegen. Bij één van die landhuizen, verreweg het grootste, is gedurende ongeveer twee maanden aan de tuin en het erf gewerkt. Daar kwamen enorme machines aan te pas, zodat de opdrachtgever c.q. de uitvoerder het nodig vond, in de inrit van zijn domein beschermende rijplaten te leggen. Zo niet op die berm, die als gevolg van het af en aanrijden en uitwijken op die asfaltweg over een lengte van minstens 100 meter ernstig is beschadigd.
Dat vonden omwonenden en passanten niet leuk. De Margrietlaan heeft geen voorzieningen voor voetgangers en fietsers. Er geldt wel een maximum snelheid van 30 km per uur, maar dat vinden de meeste automobilisten weer niet zo leuk.
Er is dus een klacht bij de gemeente Best gedeponeerd. Wanneer zal die modderpoel worden opgeruimd en de berm worden gerepareerd? En mogen we ook even weten wie dat dan betaalt? Antwoord na enkele weken: ‘De boel is weer gelijk gemaakt en in het voorjaar zal het gras wel weer gaan groeien.’
Einde verhaal? Nee. Het ‘aanharken’ is op beperkte schaal gebeurd en wat overblijft is een modderzachte berm. Dat was ‘n jaar of tien geleden bij de spoorbaanverdubbeling in Best wel anders. Toen draaide de NS terecht op voor de schade aan omringende landbouwwegen. Waarom deze ‘bemiddelde’ particulier niet? Voor dit soort situaties zijn heel nuttige klinkertjes in de handel, die trouwens langs een gedeelte van de Margrietlaan al zijn toegepast.