Maar de kunstschatten werden gered
Freudenstadt is een alleraardigst verzorgingscentrum in het Schwarzwald (Baden-Württemberg, Zuid-West Duitsland). ‘n Tikkeltje anders, met die aaneengeschakelde, door arcaden omgeven pleinen. Als een klein Dresden verwoest aan het einde van WO2. Inclusief de in 1601 gestichte, Evangelische Kirche. Maar alles werd herbouwd en de vroeg middeleeuwse kunstschatten (rooms!) konden worden gered. Zoals deze zwaar afgeschermde lezenaar uit de twaalfde eeuw, geschraagd door de vier evangelisten. Je mag er niet omheen lopen. Let op het bewakingstelefoontje aan de voet van het beeld. Hebben we die technologie? Gebruik hem!
Nog ouder? Deze doopvont (Taufstein, zeggen ze daar) uit de elfde eeuw heeft terecht ook een prominente plaats in de Freudenstadter kerk gekregen.
Het Zwarte Woud heeft ook van de droogte geleden. Des temeer was ik tijdens onze korte vakantie daar verbaasd over de aanwezigheid – desondanks – van stromend bergwater. Zoals hier bij een stuw in Oppenau. Kon het niet laten iets uit een lied van Schubert te citeren, das Wasser, das Wasser. (Het gaat nog even verder onder de foto)
In het dorp waar wij verbleven is een week lang ‘in opdracht van de Bundesrepublik’, op een nogal onduidelijke manier aan een beek gewerkt. Er werden rotsblokken verplaatst en er werd zand in gekieperd. Had het iets met bevordering van de waterafvoer in noodsituaties te maken? De omwonenden schudden het hoofd en haalden hun schouders op.