Wie is online
3 bezoekers online
Schrijf ons

Je kunt ons altijd schrijven via de contactpagina. Daar vind je ook richtlijnen, voor het geval dat je mail-notificaties wenst bij nieuwe 'posts' aangaande Best. 

Rubrieken
Opinie of niet?

ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.

English?

Translation by Google in Chrome: please, click the right mouse button and select 'English'.

Archieven
september 2017
Z M D W D V Z
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930

Afscheid van een Blauwe Diamant

Peter Stiekema


diamondsind jaren vijftig waren ze er ineens, de Broers Ruud en Riem de Wolff, The Blue Diamonds, het Nederlandse antwoord op de Amerikaanse Everly Brothers, Don en Phil Everly. Ze begonnen met covers van hun Amerikaanse voorbeelden, zoals ‘Till I Kissed you’, maar maakten in 1960 een wereldhit van het nummer ‘Ramona’.  Er werden meer dan zeven miljoen exemplaren van deze oorspronkelijk Amerikaanse song uit 1927 verkocht, all over the world, vooral ook in het Verre Oosten, hun geboorteland Indonesië, waar vandaan de broers in 1949 met hun ouders naar Nederland vertrokken.

 

 

 

Andere hits volgden, zoals ‘Oh Carol’ en ‘Little Ships keep sailing’. Geen harde rock, maar tamelijk zoetgevooisde muziek. Ze waren de helden van mijn prille jeugd. We waren toen nog niet veel gewend. Er was één programma voor teenagers destijds, ‘Tijd voor Teenagers’ op de zaterdagmiddag, gepresenteerd door Herman Stok, met Co de Kloet als producer. Iedere zaterdag zat ik aan de radio gekluisterd om iets van of over mijn helden op te vangen. Ik was helemaal gek van ze. Op een zomeravond, vroeg in de jaren zestig, ik zal een jaar of negen geweest zijn, we waren buiten met vriendjes indiaantje aan het spelen, riep mijn moeder me vanaf het balkon. The Blue Diamonds zouden op de radio komen. Ik haastte me weg, terwijl ik een kameraadje met een veren hoofdtooi op achter me ‘wat een snertindiaan’ hoorde roepen. Thuis gekomen bleek het niet om The Blue Diamonds te gaan , maar om een bandje dat ‘The Diamonds’  heette en een soort niets-aan-de-handmuziek speelde. Ik wilde weer naar buiten, maar daar kwam niks van in. Negenjarige indianen werden toen nog verondersteld het bed van 19.30 uur te halen.

In 1963 moest het duo in militaire dienst, voor twee jaar. Groot nieuws in kranten en op televisie, het NTS-Journaal. Toen ze eruit kwamen was de wereld veranderd.  De ruige Engelse beat met Rolling Stones, Beatles, Who. Kinks en Animals was voor de nette luistermuziek van Ruud en Riem in de plaats gekomen. Ze bleven optreden, op radio en tv, maakten succesvolle tournees naar het Verre Oosten, maar konden hun succes van begin jaren zestig niet meer evenaren. Ruud ging naar Mexico waar hij tijdens een tournee een Mexicaanse schone had ontmoet, trouwde en kreeg een dochter. Na een paar jaar kreeg hij heimwee, scheidde en keerde terug naar Nederland. Hij overleed in 2000, op 59-jarige leeftijd.

Na zijn dood bleef Riem, in mijn ogen de aardigste van de twee, doorgaan, eerst als soloartiest, maar al snel samen met zijn zoon, nu als The New Diamonds. Op 12 september is hij als laatste Blauwe Diamant, temidden van zijn familie, op 74-jarige leeftijd overleden. De tandeloze tijd vliegt en heeft weer eens genadeloos toegeslagen.

Voorpagina hhBest

Een reactie op “Afscheid van een Blauwe Diamant”

  • Ramona was inderdaad de bewerking van een Amerikaanse song, die na de oorlog tot deze gewesten was doorgedrongen. Wij zongen, op straat, ver voordat de Blue Diamonds debuteerden: ‘Ramonaaaaa…wat stink je weer naar boerenkool’. Leuk stukje, trouwens. Tijdbeeld.

Reageer