hhBest – Sinds 1996

Boekbespreking door Sante Brun

ij weten alles van New York, Californië en Texas en als we er niet alles al van weten dan is onze prioriteit onze kennis van de Verenigde Staten van Amerika uit te breiden tot we er meer van weten dan de Amerikanen zelf, we hebben onze taal zelfs onherstelbaar vervuild met zelf uitgevonden Koeterwamerikaals. En in tussen weten we van België vooral dat ze daar raar Nederlands spreken, van Frankrijk dat de mensen er met een alpinopet op en een stokbrood onder de arm op straat lopen en van Duitsland? Van Duitsland weten we niks. Ja, dat er Duitsers wonen en dat er iets is met voetballen.

Frans spreken we niet meer en Duits al helemaal niet, dat is natuurlijk een extra handicap.

Ik acht mijzelf geen uitzondering. Hoewel: de laatste tijd lees ik nog wel eens een boek van moderne Duitse literatuur – en dat valt om den dojen dood niet tegen, zowel inhoudelijk niet als qua begrijpend lezen.

Als je een doorsnee Nederlandse tv- of Netflixkijker vraagt naar Scandinavische, Britse of Amerikaanse politieseries, dan is het gesprek voorlopig niet ten einde, maar als je vraagt naar Duitse Krimi’s, dan is een bedremmeld zwijgen je deel. Hoewel: als je ouder bent dan zestig jaar dan herinner je je wel degelijk, neem ik aan, Der Alte, of Tatort of Derrick en die Oostenrijkse herdershond.

Maar de meeste mensen onder de zestig weten niet eens van het bestáán van Duitse film en tv, dus dan ben je gauw klaar.

En toch is daar een wereld te winnen.

Dacht ik deze week toen ik in een Duitse supermarkt, waar ik vaak boodschappen doe om de geboden kwaliteit, de brede keuze en de lage prijzen, in de boekenafdeling aanliep tegen het boek Ostfriesen Tod van Klaus Peter Wolf.

Klaus Peter Wolf? Nooit van gehoord.

Toch ontleen ik aan de flaptekst dat Wolf (buiten allerlei scenario’s die hij schreef, onder andere voor Tatort) al dertien lijvige romans heeft geschreven met Ann Kathrin Klaasen als Kommissarin van de Kripo in het Oostfriese Norden in de hoofdrol, en dat Wolf alweer de laatste hand legt aan twee volgende delen, uit te komen in 2018 en 2019. Gründliche Planung horen, dat herinnert u zich misschien toch nog wel, tot de betere eigenschappen van het Duitse broedervolk.

Ik geef toe: deze pil van 550 pagina’s, te koop voor een tientje, bevat hier en daar kleine slordigheden, maar komaan, jullie moeten ook toegeven: waar vind je tegenwoordig nog een ontspannende Krimi voor die prijs die ook nog een heftige pageturner, o sorry: Blattwender blijkt te zijn, waarin niet alleen het bloed rijkelijk vloeit maar ook de typisch droge Oostfriese humor en vreemde gewoonten een plaats krijgen en flink wat politiefunctionarissen die er originele opvattingen op na houden, zowel over hun werk als over intermenselijke verhoudingen – Wolf drijft graag de spot met macho-figuren maar ook met vrouwelijke officieren van justitie.

Van Ostfriesen Tod is het thema: identiteitsdiefstal, waarvan Ann Kathrin Klaasen het slachtoffer wordt maar niet doodgaat want ze moet in de delen van 2018 en 2019 ook nog mee, natuurlijk. Al scheelt het niet veel.

Oostfriesland, tussen haakjes, is voor Duitsers zoiets als België of Zuid-Limburg voor boven-Moerdijkse Nederlanders met gevoel voor humor. Oudere lezertjes herinneren zich misschien nog Otto Waalkes.

Voor Nederland is vooral interessant te weten dat er wel degelijk iets boven Groningen gaat, ook  geografisch, en dat is Oostfriesland, compleet met een fikse set waddeneilanden en een dialect dat sterk aan Gronings doet denken.

Heel typisch ook: de boeken, althans de serie over Ann Kathrin Klaasen, van Klaus Peter Wolf zijn, voor zover ik kan nagaan, niet in het Nederlands vertaald.

Maar komaan, voor een tientje kun je het toch eens proberen? Bruna en Bol verkopen de Duitse versie ook online en je zult zien, het lezen van Duits valt helemaal niet tegen.

2 Reacties op “Lees toch eens een Duitse Krimi”