hhBest – Sinds 1996

Boekbespreking door Sante Brun

Vito Bruschini is een Italiaanse journalist die liefhebbert in geschiedenis, en zich graag mag aanschurken tegen de grote wereld van de Hollywoodfilm. Daar is natuurlijk geen bezwaar tegen. Ook niet tegen het feit dat hij zijn eerste roman feitelijk uit commerciële motieven heeft geschreven. Na Mario Puzo’s The Godfather – was iets dergelijks niet meer geschreven, had een vriend eens tegen hem opgemerkt, het werd tijd voor een ‘vervolg’.

Typerend is dat nadat Bruschini zijn debuutroman The Father had geschreven – ook het oorspronkelijke Italiaans heeft die Engelse titel, in  het Nederlands De Vader – hij eerst liet nagaan of dit materiaal was voor een film, alvorens het boek naar een uitgever te brengen.

Dit is geen roddel, Bruschini schrijft het letterlijk in het naschrift bij zijn boek.

Bruschini gaat uit van een aantal historische feiten, met name een verslag van de ondergang van het Franse passagiersschip Normandie in de haven van New York. Algemeen werd destijds gedacht dat dat het werk was van een Duitse vijfde kolonne, maar Bruschini gebruikt het als een onderdeel van een duivels plan van zijn hoofdfiguur, Vorst Ferdinando Licata, om zich meester te maken van Cosa Nostra in de VS en daarmee van de organisatie van de maffia op Sicilië.

Allerlei historische figuren komen in het boek voor, zoals Lucky Luciano en ook de beschrijving van de Brits-Amerikaanse invasie in Sicilië is historisch juist. Maar Vorst Licata is door Bruschini bedacht, evenals zijn rechterhand Saro Ragusa, aangenomen zoon van een Joodse arts in het plaatsje Salemi in westelijk Sicilië, ooit nog eens een dag hoofdstad van Italië.

Als Hollywoodfilm

Alle elementen voor een Hollywoodfilm worden door Bruschini geleverd: de adoptiefvader van Saro die slachtoffer wordt van een fascistische knokploeg die onder leiding staat van Jano Vassallo die Saro haat en bovendien verliefd is op diens vriendin Mena. Vorst Licata, die het wel opportuun vindt om aan de kant van de straatarme boeren te gaan staan in hun strijd om een eigen stukje grond, maar daarbij wel een eigen plan heeft; de vlucht van Licata en Saro naar Amerika, met een geheimzinnige moord in 1920 als achtergrond en als apotheose een zeer erotische scene tussen Saro en Mena. En zo nog het een en ander.

Eenmaal in New York komen Licata en Saro, aanvankelijk tegen wil en dank, terecht in de tengels van de maffia, die op dat moment vooral leeft van cocaïnehandel en afpersing in de stad. Maar mede dankzij Licata’s geld en diens al eerder genoemde duivelse plan slaagt het tweetal er niet alleen in de maffia in New York over te nemen, maar ook die in Sicilië.

Waarin dan weer de bekende verhalen opgenomen worden van de maffiosi die door de invasielegers worden gebruikt om de weg te effenen op Sicilië, en in ruil daarvoor mogen handelen in zwarte voorraden medicijnen en drugs van het leger, waarbij de Amerikanen ook het verlangen naar onafhankelijkheid voeden van de Sicilianen voor hun eiland, of toch minstens de status van het eiland als zoveelste staat van de Verenigde Staten.

Enkele onthullingen tegen het eind van het boek maken dat de eigenaardige relatie tussen Licata en Ragusa nogal logisch wordt en ook met Mena komt het goed.

Waarna Sicilië weliswaar gewoon bij Italië blijft, maar drugshandel, afpersing en de aloude onderlinge gewelddadige afrekeningen tot de nieuwe cultuur van het eiland gaan horen.

Gruwelijkheden

Dit klinkt allemaal een beetje boring misschien, maar Bruschini is er wel in geslaagd met een tour de force aannemelijk te maken dat de gruwelijkheden die de maffiabendes in New York uithalen verschrikkelijk zijn, maar als ze door Licata zijn uitgedacht zijn ze voor een nobele zaak, en dan is zelfs het kruisigen van een maffioso, hem een levende rat in de mond stoppen en de mond dichtplakken waardoor de man stikt en de rat nog net doorslikt, die in zijn maag blijft bewegen, ‘waardoor het lijk nog leek te leven’, een nobele daad van gerechtigheid. Had je maar niet aan de verkeerde kant moeten staan.

Ik denk dat je die film wel moet gaan zien, als hij er ooit van komt. Als het niet lukt, heeft het aan Bruschini niet gelegen.