hhBest – Sinds 1996

Peter Stiekema

it wordt een tamelijk persoonlijke column. Dus als jullie daar geen zin in hebben dan moet je zeker niet verder lezen. De titel van deze column verwijst inderdaad naar een boek van Gerard Reve. En op weg naar het einde zijn wij immers allemaal, al zijn er nog mensen die denken dat ze het eeuwige leven hebben. Ik ben inmiddels 73 jaar en heb dus, zoals ik pleeg te zeggen, een mooie toekomst achter mij en nog maar weinig toekomst voor mij. Persoonlijk zou ik ook niet graag heel oud worden worden en eindigen in een  verzorgingshuis lijkt me vreselijk.

Ik neem aan dat uw nieuwsgierigheid gewekt is, dus lees rustig verder. Waarom schrijf ik dit allemaal?  Helaas gaat het hier wat minder goed. Ik ben namelijk geplaagd door  een herseninfarct. Gelukkig geen hele zware, maar toch wel met gevolgen. De afgelopen dagen lag ik in het ziekenhuis van Genk, alwaar uitgebreid onderzoek is verricht. Uit dat onderzoek kwam dat herseninfarct naar voren  Zelf vreesde ik voor een hersentumor, dus dan valt het allemaal nog mee. Mijn rechter zijde vertoont enkele lichte verlammingsverschijnselen in been en arm. Ook mijn spraak heeft er een beetje onder te lijden. Mij wacht nu ongeveer 60 behandelingen door een fysiotherapeut. Ook mag ik geen auto meer rijden gedurende 6 maanden. Nu had ik al sinds 2004 suikerziekte en hartproblemen. Dus al te gezond kun je mij niet noemen, maar dit terzijde. Mijn gevoel voor humor ben ik gelukkig nog niet kwijt.  In het ziekenhuis  heb ik niet te best geslapen. Naast me lag een man die met een delirium werd binnengebracht en veel kabaal maakte. De andere dag toen hij min of meer was ontnuchterd, vertelde hij dat hij allemaal beestjes zag, die hem bedreigden. Ik zei hem dat hij gelukkig niet van roze olifanten had gedroomd, want dat is pas erg. Ook overwoog ik nog een liedje uit de jaren zestig te zingen met de tekst ‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb, allemaal beestjes, zoveel beestjes om mij heen’ te zingen, maar ik heb mijn tong bijna afgebeten omdat toch maar niet te doen. Zonder tong verder leven zou overigens een tamelijk complicerende factor met zich meegebracht hebben.

Inmiddels ben ik weer thuis en probeer zo goed mogelijk te functioneren.  Een column schrijven blijkt nu een stuk moeilijker. Volgende week heb ik mijn eerste sessie bij de kinesist, zoals een fysiotherapeut in België wordt genoemd. Er zullen er nog velen volgen. Ben je bang voor de dood?, vraagt u belangstellend.

Nee, eigenlijk niet. Er zijn immers maar  twee zekerheden in het leven. A. Je gaat zeker dood en B. zelfs na je dood, terwijl je al lang in de kist of urn verblijft  weet de belastingdienst jou of je nazaten nog te vinden.

Groetjes en blijf lachen, dat doe ik zeker ook.

Een reactie op “Op weg naar het einde”