Er klopte iets niet bij dat strooien
Ons gezin in 1943. Er is een speciale reden om dit beeld van de Bredase fotograaf Bern van Gils hier te plaatsen, die ik in onderstaand stukje zal uitleggen. Voor wie ‘t wil weten: vlnr Guido, vader Henri, zus Catherine (Kitty), moeder Dina en broer Eddy.
In het ED worden vandaaag herinneringen opgehaald aan de Sinterklaasviering in vroeger tijden. Geen pakjesavond, maar Sint ‘reed’ cadeautjes die oningepakt op tafel waren uitgestald. Mocht je op 6 december (de dag van Sint-Nicolaas volgens de r.-k. kerkelijke kalender) ‘s morgens op af.
Pas later kwam dus die pakjesavond in zwang. Mijn moeder placht dan de gedichtjes te schrijven. Op de foto zie je een schouw, die aanvankelijk een fake-achtige functie had met de (zichtbare) koperen ketel aan de haak van een zogenaamde zaagtand. In het begin van de Tweede Wereldoorlog had mijn vader evenwel een plattebuiskachel op de kop getikt. Daarin verstookten we, toen er geen cokes meer te krijgen was voor de cv, hout, turf en briketten. Die cv heeft nooit meer gebrand; ging kapot.
Sinterklaasavond dus. Tijdens het zingen door Ed en mij werden er pepernoten gestrooid. Maar er klopte iets niet. De snoepjes kwamen niet uit de schoorsteen; ze leken uit het plafond te vallen. Toch heeft dat niet mijn geloof in de Sint aangetast. Daar heeft mijn moeder pas ‘n eind aan gemaakt, toen er als gevolg van de oorlog niks meer te krijgen was. In die fase hoorden we dat vader het strooigoed ‘ruggelings’ de hoogte in gooide.