Toch maar emigreren
Peter Stiekema
ensen die mij (een beetje) kennen weten dat ik nooit goede voornemens maak voor een nieuw jaar. Nou ja, eentje heb ik er ooit gemaakt, namelijk dat ik nooit aan goede voornemens zal doen en daar heb ik me tot voor kort goed aan gehouden. Maar dit jaar is het anders, want vorig jaar september (2020 bedoel ik) besloten mijn vrouw en ik ons land te verlaten en naar België te emigreren. Nog vier jaar onder Rutte met al die prutsers van ministers en staatssecretarissen, dat zou echt te erg worden. Dat overleven mijn Vlaamse vrouw en ik waarschijnlijk niet.
Toen we tot vertrek besloten hadden we uiteraard net een huis gekocht in de Belgische pardon, (ik zet het er maar even bij) Vlaamse Voerstreek. We konden in Zuid-Limburg geen geschikt huis vinden dat aan al onze voorwaarden en wensen voldeed. En dan heb je nog die eeuwige regeringen-Rutte, je zou er haast een Poetincomplex van krijgen.
Dat emigreren naar België, pas per 3 augustus, want eerder komt het huis niet vrij, vergt trouwens nog de nodige voorbereidingen en een enorme papierwinkel, die ondanks corona in België wel geopend is. Letterlijk alles willen ze van je weten, vooral ook of je wel solvabel bent. Ik heb al overwogen om naast al mijn schepen ook mijn persoonlijke papieren te verbranden, zodat ik als onbekende asielzoeker welkom wordt geheten en een tijdje in een opvangcentrum wordt geplaatst, totdat ik met mijn wettige echtgenote kan worden herenigd. Toch maar volgens de regels emi- en immigreren lijkt verstandiger, ondanks de papierwinkel.
Tot in augustus dan: België here we come, weg met Rutte, hoera voor De Croo.