hhBest – Sinds 1996

Still uit ‘Gli Anni Più Belli’, de film die in dit stuk wordt bespsroken.

Sante Brun

a een maand of tien geen bioscoop van binnen te hebben gezien en met het plan voorlopig de filmzaal ook niet aan de binnenkant te bezichtigen, begon toch een beetje te knagen dat we achter geraakt waren op het gebied van de betere film. Ik meen dat de laatste film die we in de bioscoop zagen het onsterfelijke meesterwerk ‘De Beentjes van Sint Hildegard’ was.

Je kunt toch Netflixen, riepen ze in mijn omgeving. Maar op Netflix staan ook een heleboel films niet, en laat dat nu net de films zijn die ons interesseren – voornamelijk maar niet uitsluitend Frans, Spaans, Italiaans, Japans, Duits, genre filmhuis.

Een oplossing is natuurlijk picl.nl. Dat is een manier van films kijken die door voornamelijk filmhuizen ter beschikking worden gesteld. Dat is wat duurder dan Netflix. Je betaalt geen abonnement maar per film, die je na aankoop 48 uur ter beschikking hebt. Een deel van de films kost €8.50, een ander deel €4.99. Dat is inderdaad flink duurder dan de streamingdiensten, maar ik bekijk het van de andere kant: getweeën naar de bioscoop kost het dubbele en het theater met de grootste keuze is Lumière in Maastricht, 35 kilometer hier vandaan. En als we géén film kijken betalen we uiteraard niks.

Gisteren zijn we dus weer voor het eerst thuis naar de fillum geweest, voor een mooi Italiaans werkje genaamd Gli Anni Più Belli. Niks buitengewoon origineels, Four Weddings and a Funeral, Love Actually gingen u voor, evenals La Meglio Gioventù – we zien het leven van vier vrienden in de loop van veertig jaar, echte vriendschap blijft bestaan, wat iedereen tussendoor allemaal uitvreet, maakt uiteindelijk niks uit.

De vrienden – Paolo, Riccardo, Giulio en Gemma – ontmoeten elkaar in Rome, het is een vrolijk stel dat zoals het pubers betaamt het leven luchtig opneemt, maar het leven slaat terug: Paolo en Gemma krijgen een relatie maar Gemma’s moeder gaat dood en ze moet naar familie in Napels, waar ze een nieuwe relatie begint, Paolo wordt leraar Italiaans, Latijn en Grieks en kan lange tijd geen baan vinden, Riccardo trouwt gelukkig, maar kan geen vast inkomen genereren, zijn vrouw staat onder druk van haar ouders, een scheiding volgt. Giulio is een idealistische prodeo advocaat, raakt verliefd op Gemma, maar als hij een baan krijgt bij een duur advocatenkantoor en dubieuze zaak wint voor een corrupte politicus raakt hij in de ban van de dochter van zijn werkgever en komt Gemma terug bij Paolo.

In de loop van vele jaren ontmoeten de vier elkaar weer, min of meer gehard door het leven, maar nog altijd vrienden van elkaar. In een Romeinse kroeg wordt al het leed duchtig afgezopen.

De kracht van de film zit hem niet zozeer in het plot maar in het geweldige spel van de vier rasacteurs, bij ons volledig onbekend zoals ook de regisseur Gabriele Muccino mij volledig onbekend is. Het is ook een film die de liefhebbers van Italië ook weer hoop geeft voor dat land: alleen al omdat de rotzooi zich toch maar mooi afspeelt tegen prachtige steden en fraaie landschappen – Muccino waagt het zelfs een soort vervolg in te lassen op de scène met Anita Ekberg en Marcello Mastroianni in de Fontana di Trevi uit La Dolce Vita van Federico Fellini.

De film eindigt met het vuurwerk op Oudejaarsavond. De vrienden vieren het uitbundig. Maar gedurende enkele seconden zie je een ander beeld: de ex van Giulio heeft een formeel diner aangericht, waar ook enkele bisschoppen en politici aanzitten. Citaat uit meerdere Italiaanse films, meestal bedoeld om bekend te maken hoezeer de regisseur een afkeer heeft van dat type establishment.

We hadden een gezellige avond – wijntje erbij – en we waren al thuis.

Voorpagina hhBest

Een reactie op “Film in tijden van corona”