hhBest – Sinds 1996

Peter Stiekema

ang ben ik zo langzamerhand toch wel en beetje. Afgelopen nacht heb ik zelfs al piekerend heel beroerd geslapen, maar misschien komt dat ook wel door de zomertijd, waar ik maar moeilijk aan gewend raak. Ik zit hoe dan ook in de risicogroep voor HET virus. Een tamelijk slechte gezondheid (hartproblemen en diabetes). En 68 jaar (ruim).

Uiteraard neem ik alle voorzorgsmaatregelen en zit vooral thuis.  Ik praat met niemand, behalve met mijn vrouw, die in de gezondheidszorg voor dieren werkt. Ja, ook dat werk gaat gewoon door, maar alleen voor spoedgevallen en onder strikte voorwaarden en betrachting van de uiterste hygiënemaatregelen. En wat als zij, of haar collega’s ziek worden?

Hoe dan ook ben ik in een situatie beland waarin je gaat nadenken over de korte toekomst die nog voor je ligt. Mocht je het virus krijgen en het slaat een beetje fors toe, dan zou het zomaar ineens afgelopen kunnen zijn. Binnen een paar dagen of hooguit weken. Ik heb het gevoel dat ik daar nog niet echt aan toe ben. Zou ik  op een IC terecht kunnen, nu er een tekort aan die plaatsen dreigt? Of zouden jongere, gezondere, lieden voorrang krijgen van de dienstdoende dr. Mengele.

Wil ik eigenlijk nog wel naar een IC als ik zo ziek ben dat ik wekenlang op mijn buik plat moet liggen, hetgeen met de omvang van mijn buik, na een leven lang culinair en spiritueel genot (van spiritualiën bedoel ik, ik zeg het er maar even bij) beslist niet gemakkelijk is. Er schijnen vooral te dikke mensen op de IC’s te liggen, maar waarschijnlijk kom je er wel een stuk slanker uit, ook als je het wel overleeft.

Vooral de angst om ergens ver weg, onbereikbaar voor je naasten in eenzaamheid te moeten sterven in een buitenlands IC, boezemt me wel angst in. Zie je ze nog ooit terug, of houdt hier alles op. Ik ben niet gelovig, hooguit een agnost, zoals de vermoedelijk al lang vergeten cabaretier Fons Jansen in de jaren zestig ooit bad in zijn gebed voor een twijfelaar: ‘God, als je bestaat, redt mijn ziel, als ik die heb’.

Ondertussen gaat de provincie Zeeland op slot en mag ik niet meer naar mijn tweede huisje in een gehucht in Zeeuws-Vlaanderen, waar ik sowieso al met een enorme omweg (want niet door België) naar toe kan. En ongeveer tegelijkertijd werd bekend dat vliegtuigpassagiers die vanuit New York (epicentrum van het virus in de VS) op Schiphol aankomen op geen enkele manier gecontroleerd worden op het aanwezig zijn van het virus. Wat zou het RIVM daar eigenlijk van vinden?  Of geeft die zijn fiat aan deze vorm van poging tot doodslag.

Voorpagina hhBest

4 Reacties op “Toch wel bang, eigenlijk”