hhBest – Sinds 1996

Sante Brun

ij bent een kolibrie, want net als de kolibrie steek je al je energie in stil blijven staan…’ Dit zegt zijn moeder tegen Marco Carrera, de hoofdfiguur van het nieuwe boek van Sandro Veronesi, met de titel Il colibrí. Marco is een jongen in Rome die aan het begin van de puberteit nog altijd klein van stuk is gebleven, waarop zijn ouders besluiten hem naar een dokter in Milaan te sturen die hem een hormoonkuur toedient, met het gewenste resultaat: hij groeit door tot zijn twintigste en loopt dan tegen de 1 meter 80. Maar die bijzondere behandeling laat ook vage sporen na die zijn hele leven lijken te bepalen.

En niettemin blijft hij dan ook de kolibrie, want terwijl hij een kalme oogarts blijft en als zodanig stil hangt in de lucht, moet hij al zijn energie steken in het turbulente bestaan van zijn gezin, zijn familie, zijn vrienden en kennissen, waarin hij uiteindelijk als enige overblijft..

Zijn van afkomst Sloveense vrouw Marina scheidt van hem op een gemene manier; de vrouw, genaamd Luisa die hij op haar vijftiende leert kennen op het strand in de buurt van San Vincenzo in de Maremmen blijft voor altijd een vriendin – nou ja, ze is zo wispelturig als maar kan en ook hij weet niet goed raad met haar. Ook met zijn broer Giacomo, die in Amerika woont, heeft hij een labiele relatie. Zijn half Japanse kleinkind, Miraijin, bij haar conceptie al ‘De nieuwe man’ genoemd, blijft uiteindelijk over, en voorspelt een glanzende toekomst. (Het Italiaanse woord man, uomo, kan zowel vertaald worden met man als met mens.)

Zonder het hele verhaal te vertellen: uiteindelijk blijft hij alleen over, nog steeds stilstaand in de lucht in de draaikolk van zijn leven, het oog van de orkaan. Hij blijft staan, letterlijk, wat er ook gebeurt, hij valt niet om en waait niet weg. Hij aarzelt en twijfelt, maar hij blijft staan. Een groots karakter.

Carrera is zo’n figuur als de hoofdpersoon uit Veronesi’s roman Caos Calmo, Pietro Paladini – soms ietwat schijnbaar gratuit babbelend, maar intussen vertelt hij een groots verhaal over pijn en verlies. Pijn en verlies, maar ook acceptatie van de pijn – en om Il Gattopardo te parafraseren: alles moet anderen opdat alles hetzelfde blijft. De kring van familie en vrienden rond de hoofdfiguur bestaat intussen uit stuk voor stuk bijzondere en onvergetelijke personages. Veronesi heeft een bijzondere manier van schrijven – neem de bevalling van Miraijin: het wordt een onderwaterbevalling, en Marco zit met de bevallende moeder, zijn dochter Adele, in bad terwijl het kind geboren wordt. En hoe verbijsterend ook, het staat er volkomen plausibel.

Het verhaal springt ook van de hak op de tak, gaat voor- en achteruit. Een deel ervan bestaat uit briefwisseling tussen Carrera en Luisa, en brieven van Carrera aan zijn broer, die gaan vooral over de moeizame manier waarop Carrera de nalatenschap van zijn ouders – inmiddels verhuisd naar Florence – beheert, feitelijk er vanaf probeert te komen. Je hebt even de neiging om de hoofdstukken eens gewoon in volgorde van tijd te plaatsen maar dan blijkt dat de verwarring die Veronesi lijkt te scheppen juist het verhaal indringend te vertellen, van een in essentie ietwat banaal leven een grote roman maakt.

Want dat is Il colibrí (intussen ook in het Nederlands vertaald): een grote, zeg maar gerust grootse roman die gemakkelijk naast Caos Calmo kan staan. Of misschien nog beter is.

Voorpagina hhBest