ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Finse dagen zijn gauw voorbij
27 maart 2020 | 
Geplaatst door: Sante Brun
et begint als een roman maar al gauw kom je erachter: het is een poging tot autobiografie. Die uiteindelijk, in het Fins vertaald, in de Finse boekhandel (Suomalainen kirjakauppa, als ik me niet vergis) terecht komt, gecompleteerd met een oproep aan de Finse Anna om zich bij de schrijver te melden, want hij heeft noch haar adres, noch haar telefoonnummer.
We hebben het natuurlijk over Finse Dagen van Herman Koch. De kans bestaat dat Anna, die inmiddels trouwens flink op leeftijd moet zijn – als ik snel goed reken: ze was in 1973, de eerste (en laatste) korte keer dat Herman haar zag en sprak 15 jaar, tel daar 47 bijna en voilà, over de zestig inmiddels – Hermans oproep onder ogen krijgt bestaat, gezien die Finse versie. Met haar huidige leeftijd houdt Herman dan ook wel rekening; dat Anna wellicht weerhouden zal worden door man, kinderen en kleinkinderen om contact op te nemen met haar grote liefde Herman. Al zei ze destijds in de nachtelijke sneeuw: I wait for you.
En voor de rest verwijs ik even naar het tv-programma Spoorloos, voor al uw schrikbarende teleurstellingen.
Ik begrijp niet dat dit boek, uitgerekend dit boek, gerekend wordt tot het beste dat Koch ooit heeft geschreven. Natuurlijk, het gaat om de grote onderwerpen, een jongen wiens moeder overlijdt als hij 17 is, zijn vader die al die tijd al een vriendin had en al snel bij haar intrekt, hoe traumatisch voor de tedere kinderziel wil je het hebben.
En dat hij daarom als reactie voor een half jaar naar Finland vertrekt om bij een boerenbedrijf annex houtzagerij te werken, dat is dan ook wel te begrijpen. Later gaat hij nog en of twee keer voor een paar dagen terug, in zijn hoedanigheid als schrijver, geen Anna te bekennen, al komt hij wel in de buurt, daar in Noord-Karelië, een landstreek aan de grens met Rusland. Herman heeft er goede herinneringen aan, maar ja, het was hartje winter, toen waren er die enorme wolk muggen niet die later een rol gingen spelen.
Herman schrijft goed, ik houd wel van die ingehouden ironie van hem. Maar of dit zijn belangrijkste boek is? Misschien vindt hij zelf van wel, maar ik vond het een allegaartje, met die oproep die ik noemde als een leuke gag….
Nou goed, W.F. Hermans ging naar Noord-Noorwegen, Herman Koch laat zich niet kisten en verrijkt de literatuur met de eeuwig zingende bossen (die vrijwel helemaal, zichtbaar en voelbaar, op de omslag staan afgebeeld) van Finland. (Voor de Finse versie, voor mensen dus die die eindeloze bossen al lang flink de keel uithangen, heeft men voor de boekomslag een mooie oude tractor, dik onder de sneeuw gedacht. Ook mooi.)
Nu weer een goed boek. Zoals iets als Het Diner, of Zomerhuis met Zwembad. Geen grote literatuur, maar lekker weglezend niettemin.
Geplaatst in Boeken