ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Herinnering aan twee honden
4 maart 2020 | 
Geplaatst door: 
Peter Stiekema
k schrijf hier een soort van in memoriam over twee honden die nog niet dood zijn. Maar morgen (donderdag 5 maart 2020) om deze tijd (woensdag 4 maart 16.31 uur) wel. Sterker nog dan zijn ze al verbrand in een dierencrematorium en hebben we ze in een urn op de schoorsteenmantel staan.
Veel mensen begrijpen dat niet. Dat je gaat rouwen om een hond, of om twee honden. Maar mijn vrouw, die niet toevallig ook nog dierenarts is, en ik zijn gek op honden en we hebben er al heel wat van een vroegtijdige dood gered.
Ook de twee, waar ik nu over schrijf (als het mensen waren geweest had ik moeten schrijven ‘over wie’) waren bijzonder. De een, Angie, is (bijna was) een blonde Labrador, die wij begin 2005 uit een fokprogramma overnamen. Ze had eigenlijk moeten worden ingeslapen, omdat ze bij haar geboorte, in juli 2004, een beenbreuk (pootbreuk) had opgelopen en onverkoopbaar was. Op het moment dat ik dit schrijf is ze 15 jaar en zeven maanden en daar komt geen maand meer bij. Nog amper één dag. De andere, de bruine Labrador Guiny, was vier jaar oud toen ze in juli 2008 bij ons kwam. Eveneens uit een fokprogramma. Ze had al heel jong, in één worp, 14 kleintjes grootgebracht, maar om de een of andere reden mocht er niet meer mee gefokt worden en kostte ze alleen maar geld. Bij ons was ze welkom en ze bleef tot op de dag van vandaag, nu bijna 16 jaar oud. Angie en Guiny gingen altijd mee op de diverse vakanties naar diverse binnen-en buitenlanden. Dol op de zee en zwemmen met tennisballetjes Ze hadden echter een probleem, ze werden ouder en ouder, voor Labradors zelfs stokoud.
Het is onwaarschijnlijk moeilijk om te besluiten dat je het leven van een dier moet beëindigen. Laat je ze langer leven omdat je zelf het persoonlijke lijden van het verlies vreest? Nee, we zijn tot de conclusie gekomen dat het leven voor de dieren niet langer dragelijk is en dat we afscheid van hen moeten nemen. Dus morgenochtend is het zover. Iedereen met een hart voor dieren begrijpt dat ik zit te janken terwijl ik dit stukje tik. Anderen halen onverschillig de schouders op. Maar dank zij dit stukje zullen ze op Internet nog wel een tijdje overleven, evenals wijzelf trouwens.
Geplaatst in Gastcolumns