ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Terug in de tijd met een heerlijke Franse komedie
24 januari 2020 | 
Geplaatst door: Sante Brun
‘In welk tijdperk zou je 
willen leven?’
‘Het stenen tijdperk.’
‘Waarom?’
‘Toen had ik nog wel eens seks met mijn vrouw.’
Victor Drumond (gespeeld door Daniel Auteuil) illustrator en gedesillusioneerde zestiger, ontmoet Antoine, filmregisseur die een gloednieuw verdienmodel ontwikkeld heeft: hij gebruikt bestaande decors, collecties kleding en andere voorwerpen uit de kringloop en acteurs die wel iets willen bijverdienen om mensen terug te ‘toveren’ naar een door hen gewenst tijdperk: het oude Romeinse Rijk, het China van de Middeleeuwen, het Franse hof in de negentiende eeuw – en dus eventueel ook het stenen tijdperk.
Drumond, wiens huwelijk met Marianne (Fanny Ardant) zo in de sleur is geraakt dat het op springen staat, ziet wel iets in het voorstel van Antoine (Guillaume Canet), denkt terug naar zijn grote liefde Margot (Doria Teller) (of misschien toch Marianne) en kiest een tijdperk: het jaar 1974, waarin hij haar ontmoette.
La Belle Epoque mag dan gewoonlijk het tijdperk tussen 1890 en 1914 aanduiden, het is nu een filmtitel geworden van een verrukkelijke komedie en de naam van het café waar Victor destijds zijn grote liefde heeft ontmoet.
We zien een prachtige pastiche op die tijd: iedereen rookt en zuipt tegen de klippen op, eet allerlei typisch cafévoedsel dat inmiddels in onbruik is geraakt (bijvoorbeeld hardgekookte eieren bestrooid met suiker) de wiet ligt letterlijk in hopen op de grond, iedereen heeft het lange haar, de belachelijke bloemenkleding en de broeken met wijde pijpen en de jasjes met brede revers en de pornosnorren van toen en het bijpassende losbollige liefdesleven.
Victor betaalt er grif tienduizend euro per dag voor, maar het is dan ook perfect uitgevoerd en wordt live geregisseerd door Antoine. En hij krijgt de smaak zozeer te pakken dat hij er nog twee dagen bij aanplakt.
Ik vertel nu even niet de dwarsverbanden tussen de diverse personages, en al helemaal niet wat die twee extra dagen opleveren, alleen dat de werkelijkheid van nu totaal verknoopt raakt met de werkelijkheid van 1974.
Het resultaat is een van de beste komedies die ik de laatste tijd heb gezien, al kost het dan echt veel moeite de boel uit elkaar te houden – of misschien moet je dat gewoon niet proberen.
Wat mij wel aan het denken zette: ik had nog nooit gehoord van de regisseur en scenarioschrijver Nicolas Bedos, of van de genoemde acteurs en actrices. Het verwonderde me zelfs een beetje dat in Frankrijk, land van grote cultuur maar dan wel uit een afgesloten verleden en nu cultureel grotendeels mysterieus land, niettemin hier vlakbij, zich dezelfde bloemenrevolutie blijkt te hebben voltrokken als hier in Nederland en de rest van de wereld.
Twee dingen die de filmliefhebber opvallen: als Victor de echtelijke woning verlaat pakt hij van alles in, onder andere, een kwart seconde te zien, de onlangs verfilmde roman van Jack London, Martin Eden.
En aan het eind van de film horen we opeens de tango waarop de blinde kolonel Frank Slade (Al Pacino) in de film Scent of a Woman danst met de vriendin Donna (Gabrielle Anwar) van zijn ‘babysit’ Charlie Simms (Chris O’Donnell).
Geplaatst in