hhBest – Sinds 1996

Sante Brun

e familie Flodder op zijn Koreaans, al gaat de vergelijking wel een beetje scheef, zoals alle vergelijkingen. Ik heb het over de succesfilm Parasite, en parasieten zijn er veel in Zuid-Korea, handig gepresenteerd door regisseur Bong Joon Ho.

De familie Kim woont in een vervallen souterrain (maar wel beter dan een echte kelder) en heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen met het vouwen van pizzadozen. Ook de eindjes van het internet – het kost veel inspanning om de Wifi van restaurants in de omgeving op te pikken voor de mobiele telefoons van de familie, alleen boven de hoog aangebrachte WC lukt het een beetje.

De familie bestaat uit de ouders, een zoon en een dochter. Die zoon is de gehaaidste van allemaal en ziet met een paar slimme trucs kans  binnen te dringen in de rijke familie Park: hij gaat Engelse les geven (op basis van een vervalst diploma) aan de dochter van die familie en verleidt haar. Dat is het begin: al gauw wordt dochter Kim ‘Jessica’ de kunstdocent voor het jongste kind, een wat eigenaardig en schandelijk verwend jongetje, vader Kim chauffeur van Park en treedt moeder Kim op als huishoudster.

Als de familie Park op vakantie gaat nemen de Kims het ervan in het schitterende huis van Park. Maar tijdens de onvermijdelijke slemppartij komen ze erachter dat nog een paar parasieten het op de Parks gemunt hebben.

Hier moet ik niet verder vertellen omdat ik dan de clou zou verraden.

Parasite is een vrolijke klucht en misschien nog beter: een tragikomedie. En slapstick, en horror, humor, lief en leed. En Indianen.

Regisseur Bong maakt intussen zijn reputatie waar, en steekt hij Quentin Tarantino naar de kroon waar het betreft het inbouwen van grof geweld en spectaculair bloedvergieten.

Maar er is nog iets anders: Bong moet ook veel van de Japanse schrijver Haruki Murakami hebben opgestoken. Wie herinnert zich niet de dubbele manen en de geniepige moorden uit IQ84, of de ondergrondse wereld van De moord op Commendatore. Ik wijs ook op de buitenlamp van het rijke huis, waarmee vanuit de schakelaar in de kelder morseseinen worden gegeven, voor wie er vandaag of morgen of nog veel later kennis van kan nemen.

Die ondergrondse wereld van Murakami komt vrijwel letterlijk terug in Parasite, als een soort zwarte spiegel onder het schitterende huis van de familie Park.

Ergens in de film is er sprake van het gerecht Jjapaguri, in de film ram-don genoemd – een afkorting van de namen van deegwaren ramen en udon. Je zou er als argeloze filmkijker niet onmiddellijk op komen, maar dit gerecht, dat dus bestaat uit goedkoop armemenseneten als pasta, maar dan wel flink opgeleukt met een van duurste soorten rundvlees, nog net geen wagyu. Samen een mooi bord troostvoedsel – maar dus ook: een harmonieus samengaan van arm en rijk.

Ik denk dat er in Parasite nog wel meer hints in die richting zitten, grappen van typisch Koreaanse snit die ons hier in Europa ontgaan. Intussen is het natuurlijk wel begrijpelijk en schitterend hoe moeder Kim tijdens hun orgie in huize Park een prachtige imitatie geeft van de wereldberoemde Noord-Koreaanse nieuwslezeres.

Ook krijg je een uniek inzicht in de Zuid-Koreaanse maatschappij, waar stralend glanzende rijkdom leeft in de buurt van, maar daarvan strikt geschieden, afzichtelijke krottenwijken. Van harmonieus samengaan vooralsnog dus geen sprake.

Maar waar zich ook ónder de rijke huizen nogal verrassende dingen afspelen.

De film draait al sinds augustus, ik weet niet of hij nog op veel plaatsen te zien zal zijn.

Samenvattend: je hebt een vrolijke middag met deze film, maar je moet wel tegen bloed kunnen.