ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
1917, de film als game
15 januari 2020 | 
Geplaatst door: Sante Brun
et verhaal lijkt sterk aangepast aan de voorgenomen wijze van opnemen van de film. Het gaat over de met veel applaus ontvangen film getiteld 1917 en de manier van opnemen lijkt grotendeels voortgevloeid uit de gaming wereld. Met spectaculair resultaat.
Het is 1917, het bloedigste jaar van de Eerste Wereldoorlog en we bevinden ons in de loopgraven van het Britse leger in Noordwest Frankrijk, omgeving Bapaume. De plotseling teruggetrokken Duitse troepen hebben alle telefoonlijnen van de Britten doorgesneden; op regimentsniveau wordt inmiddels duidelijk dat enkele verderop ingegraven bataljons in de val zullen worden gelukt door de Duitsers, die zich alleen maar in schijn hebben teruggetrokken, maar op een strategisch punt de Britten opwachten.
De enige mogelijkheid om de bataljons te zeggen dat ze niet in de val moeten lopen (en dus niet moeten aanvallen) is: een koerier erheen sturen met een brief. Een afstand van enkele kilometers door niemandsland. De commanderende generaal van het achtste regiment is bekend met het feit dat een van zijn korporaals, Blake, een broer bij een van die bataljons heeft, en die wordt dus uitgekozen om de brief met het bevel tot stoppen daarheen te brengen, begeleid door zijn collega Schofield. Het is een barre tocht – overal lijken van mensen, paarden en honden, bomkraters vol water, modder, vuil, granaathulzen, wrakken van kanonnen en tanks, platgebombardeerde huizen en boerderijen, ratten en booby traps.
Blake en Schofield rennen, strompelen, wankelen er doorheen, eerst door hun eigen loopgraven, dan door het niemandsland, met door Duitsers verlaten loopgraven, over een kapotgeschoten brug, door de hoofdstraat van een totaal verwoest dorp. Overal loert gevaar, al zijn er ook tedere en ontroerende momenten.
En dat allemaal op de manier gefilmd die de afgelopen weken sterk geroemd is: het lijkt of de film in één ‘take’ opgenomen is, de camera ‘rent’ als het ware voor de acteurs uit door de loopgraven, naast hen of achter hen in het open terrein, van alle kanten in het kapotgeschoten dorp.
Het is een ongemeen spannend verhaal – halen ze het of halen ze het niet? – en de kijker blijft weinig bespaard (de twee korporaals ook niet) en de manier van filmen heeft één belangrijk effect: je hebt echt het gevoel of je erbij bent, het duizelde mij soms een beetje, mede door het daverende geluid in de bijzondere filmzaal (type DX, wat dat ook moge betekenen).
Ook zag je maar zelden zo realistisch de omstandigheden uitgebeeld waaronder in de Eerste Wereldoorlog de strijd werd gevoerd en je vraagt je af hoe het mogelijk was dat die soldaten dat allemaal maar lijdelijk ondergingen. In ieder geval zie je hoe kameraadschap en broederlijkheid het leven toch nog een beetje dragelijk kunnen maken.
En dan schiet je in de lach – vooral als je wel eens iemand hebt zien gamen (zelf doe je dat natuurlijk niet, ik kan het niet eens). Want in de ruïnes van het dorp (die uiteraard uitsluitend bestaan in de computer) zie je korporaal Schofield rennen en springen en het duurt maar even dat je je realiseert: hier zie ik Mario de loodgieter uit dat bekende computerspel aan de slag.
Korporaal Schofield rent achter de camera aan.
Het slot van film is al vaak te zien geweest in de reclame ervoor – hier laat de gamer in regisseur Sam Mendes zich helemaal gaan; korporaal Schofield rent, geregeld bijna omver gelopen door alsnog vanuit hun loopgraaf aanvallende soldaten – achter de camera aan, die zich parallel aan de loopgraaf beweegt – steeds maar net een granaatinslag missend, en dat beeld ken je dus duidelijk uit games als World of Warcraft.
Maak er dus maar geen gewoonte van, filmen met deze techniek. Want je maakt het al gauw en al te gemakkelijk te gek, te onrealistisch, soms zelfs lachwekkend, zoals 1917 soms toont.
Geplaatst in Film