ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Theater Stap grappig en ontroerend in ‘Tytgat’
6 december 2019 | 
Geplaatst door: 
Tina en Jasper (Mira Bryssinck en Jelle Palmaerts) hervinden elkaar in Tytgat chocolat. Foto (c) VRT
In de jaren tachtig zag ik als theater-recensent een voorstelling van Theater Stap uit Turnhout, ik meen niets minder dan Romeo en Julia. Stap is een groep, waarin jonge mensen met een mentale beperking volkomen zichzelf mogen zijn en dat geeft aan haar voorstellingen een zekere dimensie. Merkwaardig eigenlijk dat we in NL zo weinig meer van hen horen of zien. Dat verandert nu Netflix een succesvolle tv-serie van de VRT heeft overgenomen: Tytgat Chocolat. Actueel, grappig en ontroerend op een manier zoals alleen deze zogenaamde gehandicapten dat kunnen.
Tytgat is een fabriek van chocolaatjes, waar de inpakafdeling wordt bemenst door, je kunt wel zeggen een legertje ‘beperkten’ onder leiding van een dito ‘ploegbaas’. De CEO is een bevlogen man die eerder voorzien is van sociale vaardigheden dan van zakelijk inzicht; dat wordt hem door zijn jonge neef en zijn zijdelings bij het bedrijf betrokken intellectuele broer aanhoudend onder de neus gewreven.
Onder de medewerkers van de fabriek bevinden zich een moeder en een dochter (Tina) uit Kosovo, die clandestien in België verblijven. Dat leidt, vertel ik maar vast, tot uitzetting. Maar intussen zijn de 23-jarige Jasper (‘Hij is nog een kind,’ hoort hij zijn bezorgde ouders tegen elkaar zeggen) en Tina smoorverliefd. Als het meisje ‘voorlopig’ wordt geïnterneerd, forceert Jasper een bezoek aan haar en geeft haar door het traliehek heen een ring: ze willen trouwen.
Tina en haar moeder, vernemen ze, worden teruggestuurd naar Kosovo en dan weet Jasper maar één ding zeker: ‘Ik ga naar haar toe.’ Niets zal hem tegenhouden. Het wordt een odyssee van hem en vier collega’s, weldra ‘achternagezeten’ door de CEO en zijn broer in een camper.
Het verhaal, geregisseerd door Mira Bryssinck en Jelle Palmaerts, zit verrassend goed in elkaar en is spectaculair vormgegeven. Het spel van de Stapmensen is onvergetelijk.
Wel vind ik het jammer dat de Belgische Netflix-versies (ik zag er tot nu toe drie) bij de – terechte – ondertiteling werken met scripts. Je krijgt dan overbodige aanduidingen als ‘hond blaft’. Het went wel, maar doet potsierlijk aan.
Geplaatst in