hhBest – Sinds 1996

Sante Brun

erontdekt: het uitgaansavondje naar de bioscoop. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was ik echt een vaste klant, met een sportief tintje: op je vijftiende toch naar een film voor boven de achttien, bijvoorbeeld Le Salaire de la Peur.

Je was wat onkritisch, toen. Dat werd je ook gemakkelijk gemaakt: in Nijmegen draaide veel feelgood uit Amerika – De Vader van de Bruid, Gejaagd door de Wind etc. Wat later Franse films als Le Bonheur van Varda, Ascenseur pour l’Echafaud met Jeanne Moreau (en Miles Davis,) Le souffle au coeur, Les quatre cent coups, Hiroshima mon amour, Les tricheurs. Voor iets bloter werk weken we ook nog wel eens uit naar het Duitse Kleef. Nog later Novecento en La Grande Bouffe. Daarna vele jaren nog sporadisch – er was genoeg op de tv.

Sinds eind vorig jaar gaan we gemiddeld twee of drie keer per maand naar een van de drie filmhuizen die Zuid-Limburg rijk is. Lumière in Maastricht heeft het beste aanbod, maar is het duurste (ook wegens de parkeertarieven). De Spiegel in Heerlen heeft het kleinste aanbod, meestal komen we terecht bij de Domijnen (ja, met lange ij, bedenk zelf even waarom) in Sittard. Soms heeft Vue in Kerkrade ook wel eens film die de moeite waard is.

Nu komt onze keuze nadrukkelijk neer op Europese films, Zweeds, Brits, Italiaans, Duits en veel Frans.

Zoals afgelopen weekend met twee verrukkelijke Franse films, Le Grand Bain en Claire Darling.

Le Grand Bain doet sterk denken aan een vrij recente Nederlandse film: Marathon, die zich afspeelt in Rotterdam en een uitstekend stukje werk is.

Dat mag ook gelden voor Le grand Bain. Acht mannen in een Frans stadje, allemaal met maatschappelijke of particuliere problemen (of gewoon, met zwemmen als hobby)  en allemaal van middelbare leeftijd met bijpassend lichaam, worden door een trainster, met de toepasselijke naam Delphine, die zelf niet meer mee kan doen, opgeroepen een synchroonzwemteam te vormen. Men zal begrijpen dat dat voor de meeste enige zelfoverwinning vergt, synchroonzwemmen is immers iets voor vrouwen en ‘ik heb zonder dat al problemen genoeg’, maar op een gegeven komt er een omslagpunt als de trainster een tijdlang niet bij machte is de groep te trainen en de acht in handen vallen van een collega van haar, die in een rolstoel zit en kans ziet de groep, door keihard optreden, tot een goed presterend team om te smeden, mede door het krankzinnige vooruitzicht om bij de komende kampioenschappen in Noorwegen – nota bene in het uiterste noorden van dat land – een gooi naar de overwinning te doen.

Kortom, ze knappen er helemaal van op en het resultaat mag er wezen. Ook al omdat de maatschappelijke en particuliere problemen als bij toverslag verdwijnen. De sfeer en de opbouw van het verhaal van de film is zo dat je echt blij bent voor die acht norse kerels dat het allemaal heel leuk verloopt. Zeer de moeite waard en prachtig gefilmd. En passant krijg je weer eens een mooie doorkijk in dat land waar je vaak naar toe gaat en waar je niettemin vrijwel niets van weet: Frankrijk.

En als we daar dan toch zijn: de naam van de hoofdrol in Claire Darling moet de echte filmliefhebber wel wegschieten uit de startblokken: Catherine Deneuve, bijna 76 jaar en een schoonheid als altijd. En als je dan weet dat in de film de dochter van Claire een belangrijke rol speelt – en dat die dochter wordt gespeeld door Chiara Mastroianni, dochter van Catherine Deneuve en Marcello Mastroianni, dan kun je er bijna niet meer wegblijven.

Deneuve speelt, uiterst naturel en overtuigend, Claire Darling, die op de eerste dag van de zomer wakker wordt en in haar droom te horen heeft gekregen dat ze die zelfde dag zal sterven. Ze besluit om al haar bezittingen te verkopen, en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan: in haar leven heeft ze in haar kasteelachtige huis een krankzinnige hoeveelheid antiek en curiosa verzameld, van Tiffanylampen tot achttiende-eeuwse meubels, kleding, serviezen en wonderlijke zelfbewegende apparaten, veelal ook achttiende-eeuws.

Haar dochter en een bevriende politieman uit het dorp proberen vergeefs haar van het plan af te brengen – het is duidelijk dat Claire dementerend is, hallucinaties heeft, dingen die ze bedenkt of die haar verteld worden onmiddellijk weer vergeet, mensen niet direct herkent. Je ziet ook een glimp van het leven in de Franse provincie, iedereen kent iedereen, er is een zomerkermis met vuurwerk en iedereen is gek op ‘brocante’—en daartussen stralend als altijd Catherine Deneuve als de volstrekt geloofwaardige Claire en ‘haar laatste dwaasheid’, zoals de Franse titel van de film zegt.

Compleet met verbijsterend spectaculair einde, met als impliciete vermaning: ga een beetje zorgvuldig te werk als je thee zet.

Voorpagina hhBest