hhBest – Sinds 1996

Peter Stiekema

aten we het eens over Shell hebben, u weet wel, die Nederlands-Britse oliegigant, waar ook onze koninklijke familie nogal wat aandelen in schijnt te hebben. Vandaar ook de term Koninklijke Olie, die ook wel eens werd gebruikt als een van de leden van het koningshuis te diep in het glaasje had gekeken.  Prins …. zat weer eens in de koninklijke olie, werd dan ten paleize gezegd.  Shell is een van de grootvervuilers in de wereld. Denk maar aan de schandalen rond lekkende olieleidingen in Nigeria. Of het dumpen van oude olietankers op de kusten van Turkije, India en Bangladesh.

Het bedrijf boekte over 2018 een winst van 18,6 miljard, dat wil zeggen anderhalf miljard per maand. Dat viel eigenlijk nog al tegen en voor dit jaar zou die winst, dankzij de snel stijgende olieprijzen op de internationale mark, wel eens kunnen oplopen tot 24 miljard, dus twee miljard per maand.

Van al die miljarden gaat de Shell de komende vijf jaar 300  miljoen (de winst van vier dagen) gebruiken voor het milieu, met name voor het planten van bomen in Peru, Indonesië en jawel, ook in Nederland. In ons land plant de oliegigant ruim 5 miljoen bomen voor 17,3 miljoen euro. Maar dan moet de tankgast wel meebetalen. De Koninklijke vraagt van de klanten 1 cent per liter bovenop de vastgestelde prijs. Na vijf tankbeurten is dat genoeg voor 1 boom, te planten in een van de genoemde landen. En daarmee zou de gulle automobilist meteen klimaatneutraal handelen en met een gerust gemoed verder kunnen tuffen in zijn automobiel, desnoods met 150 kilometer per uur.

Afgezien van het feit dat de benzineprijzen al razendsnel naar de 1.80 euro schieten, wie gelooft er nu in dit Shellsprookje? Dit kunnen ze toch gemakkelijk betalen uit die kolossale winsten en daar is zo’n inbreuk op de goedheid, om niet te zeggen goedgelovigheid van de klant toch niet voor nodig? Er is een oud spreekwoord  dat luidt: de weg naar de hel is met goede voornemens geplaveid. Voor de weg naar de Shell geldt dat kennelijk ook.

En dan te bedenken dat ik eind jaren vijftig, begin zestig nog lid geweest ben van de Shell Junior Club. Mea Maxima culpa.

Voorpagina hhBest

Een reactie op “De weg naar de Shell…”