ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
The Wife en de beduusde filmkijker
13 januari 2019 | 
Geplaatst door: Sante Brun
e geoefende kijker vermoedt al vrij snel wat er aan de hand is, maar het geheim achter het verhaal van de film The Wife wordt pas aan het einde duidelijk.
Hoewel het verhaal gaat over de relatie tussen de Amerikaanse romanschrijver Joe Castleman en zijn vrouw Joan hebben de makers van de film nauwelijks een stap in Amerika gezet: de regisseur en een groot deel van de medewerkers zijn Zweeds, de locaties waar de film is gemaakt zijn studio’s en landschappen in Schotland en Ierland en uiteraard in Zweden – het verhaal begint immers met een nachtelijk telefoontje dat Castleman krijgt, waarin hem wordt meegedeeld dat hij de Nobelprijs voor literatuur heeft gekregen.
Misschien moet ik me verontschuldigen, maar sommige aspecten van Castleman doen denken aan Philip Roth – Castleman wordt The Great American Novelist genoemd, en hij is net als Roth joods – en natuurlijk dacht ik aan het feit dat Roth talloze malen is genoemd als Nobelprijswinnaar maar dat het nooit is gelukt. Maar dit alles uiteraard terzijde.
Het huwelijk van Joe en Joan lijkt idyllisch, hij als die beroemde en succesvolle romanschrijver en zij als The Great Man’s Wife. Niet zo idyllisch misschien als mogelijk was geweest. Joan was weliswaar de literatuurstudente voor wie de jonge Joe ging scheiden, maar zijn belangstelling, zo blijkt uit de conversatie tussen hen tweeën, is ook tijdens de veertig jaren van hun huwelijk vaak uitgegaan naar jongere vrouwen – Joan heeft het hem steeds vergeven.
Joe en Joan reizen naar Stockholm voor de uitreiking van de Nobelprijs, waar Joan merkt dat Joe het niet kan laten: hij lijkt het aan te willen leggen met de fotografe die door het Nobelcomité is aangesteld om hem tijdens zijn verblijf in Stockholm te fotograferen. Tevens wordt zij belaagd door een soort stalker, Nathaniel Bone, die, tegen Joe’s zin, van plan is diens biografie te schrijven en er blijk van geeft bepaalde details te weten die noch Joan, noch Joe graag gepubliceerd zouden willen zien.
De sfeer tussen Joe en Joan verslechtert tijdens het verblijf in Stockholm met de minuut en als Joe een grote fout maakt tijdens de het feestelijke slotbanket, valt het doek. Ik zal verder niet uitweiden om de spanning niet onnodig weg te nemen.
De film maakt intussen op de gevoelige kijker een nogal verpletterende indruk. Met name de discussies tussen de echtelieden, in toenemende mate grimmig, doen gaandeweg denken aan Scenes uit een huwelijk, Herfstsonate, Een passie en De stilte van, jawel, Ingmar Bergman. Onlangs las ik ergens dat alles in Zweden Ingmar Bergman is, dus neem het de Zweedse regisseur Björn Runge maar eens kwalijk.
Bovendien is het schitterend gedaan. Met name de emotionele ruzies en andere gesprekken tussen de echtelieden, in close up gefilmd, zijn enorm geladen en dat is mede het gevolg van het acteertalent van Glenn Close (Joan) en Jonathan Pryce (Joe). Haar prestatie is trouwens aanzienlijk beter dan de zijne. Je voelt je bijna een voyeur bij die intimiteit tussen de twee, de verwijten over en weer gevolgd door hele en halve verzoeningen, soms binnen een minuut allemaal achter elkaar, en waarbij een verschrikkelijke werkelijkheid schuilgaat en geleidelijk duidelijk wordt.
Wat er precies toe leidt dat alles uiteindelijk uitkomt is heel logisch, en toch betrap je je erop dat je je afvraagt: wat is precies het moment geweest waarop als het ware de trekker werd overgehaald?
Bedrukt en zelfs ietwat beduusd verlieten we de bioscoopzaal.
Wat een film.
En wat ik me ook nog afvraag: waarom zien we de heen- en terugreis met een supersonische Concorde van British Airways, die in de verste verte nooit het ietwat armoedige vliegveldje van Stockholm aangedaan kan hebben?
Geplaatst in Film