ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Hoe de overheid Joden behandelde
5 december 2018 | 
Geplaatst door: Peter Stiekema
ederland is gegrondvest op de christelijk-joods-humanistische cultuur. Ik hoorde het Geert Wilders in de Tweede Kamer diverse malen zeggen. Maar zo geweldig werden de Joden in ons land kort voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog niet behandeld. Door de vaderlandse overheden. Een dezer dagen overleed mevrouw Selma Wijnberg. De laatste Nederlandse overlevende van het vernietigingskamp Sobibor. Zij was minder bekend dan haar lotgenoot Jules Schelvis, die enkele maanden geleden stierf.
Selma slaagde erin om in 1943 uit Sobibor te ontsnappen en overleefde de oorlog dankzij de hulp van een Poolse boer. Zij huwde daar ook haar Pools-Joodse echtgenoot met wie zij een kind kreeg, dat vroeg overleed. Maar terug in Nederland, was zij niet bijster welkom. Omdat ze met een Pool getrouwd was, die in ons land als ongewenst vreemdeling werd geclassificeerd, raakte zij haar Nederlanderschap kwijt en werd gepoogd haar en haar man uit te zetten. Dat lukte niet, zoals het ook heden ten dage niet lukt ongewenste vreemdelingen terug te sturen, en zwaar gedesillusioneerd vertrok zij in 1951 naar Israël en later naar de VS.
Joden waren vlak voor de oorlog niet welkom. Als ze aan de Duits-Nederlandse grens werden opgepakt werden ze zonder pardon teruggestuurd. Tijdens de oorlog werden velen verraden door Nederlanders en moesten dat met de dood bekopen. En de weinigen die na de oorlog berooid uit de kampen terugkwamen vonden hun huizen bewoond door Nederlanders, soms vrienden en bekenden, die niet bereid waren die woningen te verlaten. Velen hadden ook hun bezittingen toevertrouwd aan buren en kennissen, maar die waren over het algemeen evenmin van plan de spullen terug te geven. Nog vandaag de dag wordt geprocedeerd over van Joden geroofde kunst. En als toppunt van vaderlandse bekrompen krenterigheid werden velen geconfronteerd met fikse gemeentelijke rekeningen, omdat ze tijdens hun verblijf in de Duitse en Poolse kampen hun lokale belastingen niet hadden betaald.
In ‘Het bittere Kruid’ van de joods-Nederlandse schrijfster Marga Minco wordt een en ander treffend beschreven. Je wordt er heel droevig van. Het boek zou verplichte literatuur moeten zijn op de vaderlandse middelbare scholen. Vooral de nieuwe Nederlanders zouden er veel van kunnen leren, hoewel ik vrees dat dat niet echt zal lukken. En ook nu weer worden de joden geconfronteerd met een toenemende haat onder een deel van de bevolking. Vele keren ons land de rug toe en zoeken hun heil elders. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen?
Voor de levensgeschiedenis van mevrouw Wijnberg leze men: https://nl.wikipedia.org/wiki/Selma_Wijnberg
Geplaatst in Gastcolumns
Een latere Nederlandse regering heeft Selma Wijnberg excuses aangeboden voor wat haar door een voorganger is aangedaan. Die heeft zij niet aanvaard!
Overigens heb ik extra redenen om kwaad te zijn over de behandeling van Polen na de oorlog, zoals Peter die beschrijft. De Eerste Poolse Pantserdivisie heeft het nota bene klaar gespeeld, Breda e.o. in 1944 te bevrijden zonder ernstige schade aan te richten in de monumentale stad.
Mooi om te constateren dat heden bekend is geworden dat de P.C. Hooftprijs naar Marga Minco gaat.
Ja. In de AD/r nieuwsmedia staat volgens mij wel een onjuistheid, resp. onduidelijkheid. Minco (eigenlijk Menco) was getrouwd met de dichter/Shakespearevertaler Bert Voeten, ‘die ze kende’ – schrijft onder meer het ED – ‘van de Bredasche Courant‘. (waar ze om jaar Joodse afkomst werd ontslagen). Voeten was in die tijd (1940) redacteur bij het ‘foute’ Dagblad van Noord-Brabant. Wat niets zegt over zijn politieke gezindheid. Hij schreef over kunst.
Overigens ben ik van mening dat Marga Minco (98) in haar geboorteplaats Ginneken een straatnaam of ander eerbewijs moet krijgen. In Oegstgeest en Sommelsdijk zijn wel ‘Marga Minco-paden’.