hhBest – Sinds 1996

Boekbespreking door Sante Brun

ver het Boekenweekgeschenk van Griet Op de Beeck, Gezien de feiten, kan ik kort zijn: een goed kort verhaal, zoals ik graag vaker korte verhalen in het Nederlands zou willen lezen. Wat het boekje met het thema van deze Boekenweek, de natuur, te maken heeft, daar hebben al meer recensenten zich over verwonderd, al kun je natuurlijk zeggen dat alle menselijke activiteiten onderdeel van de natuur zijn. Het mooie van het verhaal is dat Olivia op haar 71ste, tegen de wens van haar egocentrische dochter in, er nog toe komt een nieuw leven te beginnen dat aanzienlijk beter bij haar past dan haar enge veertigjarige huwelijk met kort daarvoor overleden Ludo.

Op aanraden van een van de recensenten las ik, alweer een paar weken geleden, Old Filth van Jane Gardam. Een mooi verhaal tegen de achtergrond van het Brits koloniaal verleden. Het bijzondere is dat het boekje voortkwam uit een kort verhaal dat Gardam ooit schreef – en dat is ondanks dat ze weinig moeite heeft gedaan dat oorspronkelijke verhaal in de lange versie te verdonkeremanen juist het mooie ervan, hoe virtuoos de schrijfster het leven van het kind van een ijskouwe koloniale ambtenaar beschrijft. Een kind dat opgroeit in Engeland en zelf rechter wordt in Hongkong, en daarna dat leven, geheel ontnuchterd, beziet vanuit het huisje in Devon waar hij uiteindelijk als weduwnaar terecht komt. Meer lezen van deze schrijfster, die mij totaal onbekend was.

Nog een mij onbekende schrijfster: Charlotte Link. En dat blijkt dan een zeer vruchtbare Duitse auteur van moderne thrillers, zeg maar rustig: Krimi’s te zijn. Al eerder schreef ik over dit bij ons, Nederlanders, nogal onbekende gebied van de Duitse literatuur in het algemeen en het Krimi-gebeuren in het bijzonder: nadat we ons van Tatort, der Alte en Der Kommissar hadden afgewend samen met de hele Duitse televisie, hebben we ook het geschreven woord maar verder ongelezen gelaten.

Krimi tegen de achtergrond van handel in vrouwen uit Oost-Europa

Ten onrechte, zoals ik al eerder schreef over werk van Klaus-Peter Wolf. Van Link kwam ik in supermarkt Kaufland in Herzogenrath Die Enscheidung tegen, een zeer moderne en dus flink gewelddadige Krimi tegen de achtergrond van handel in vrouwen uit Oost-Europa en de criminele bendes die zich met die handel en de exploitatie van de meisjes bezighouden – en uiteraard met de onmisbare corruptie in de gelederen van  justitie en politie, die zowel de handel als de exploitatie, als de literatuur over dat alles in stand en onder spanning houden.

Ik zie bij bol.com dat van Link overigens wel enkele boeken in het Nederlands vertaald zijn. Maar komaan, hoe moeilijk kan Duits zijn? Je leest het echt of het Nederlands is en als je een lekker geschreven pil van bijna 600 pagina’s (voor een tientje) van Link bij de hand hebt, dan kun je hem nauwelijks meer wegleggen voor het eindelijk Kerstmis is, maar de afloop licht ongewis blijft.

En dan tenslotte De ijzeren prefect, oftewel Il Prefetto di ferro van Arrigo Petacco. Van Petacco heb ik u, in een grijs verleden inmiddels, wel een en ander verteld. Petacco is zo’n schrijver die kans ziet op een vrijwel neutrale toon een lange reeks boeken vol sappige verhalen over de geschiedenis van het fascisme te vertellen. Zo ook over Cesare Mori.

Cesare Mori was die ijzeren prefect uit de titel van het boek. Hij was feitelijk geen echte aanhanger van Mussolini en werd door de bevolking van Sicilië, waar hij door Mussolini heen was gestuurd om de maffia te bestrijden, minachtend ‘de Piemontees’ genoemd. Dankzij de carte blanche die het regime in Rome hem gaf kon hij, zonder zich veel aan te trekken van fundamentele rechten van de mens, inderdaad de maffia in al zijn diverse gedaanten een zware slag toebrengen – die vrij kort daarna teniet werd gedaan toen de maffia weer opbloeide met hulp van de Amerikaanse troepen die in het Zuiden van het eiland aan wal waren gegaan en zo naïef waren hulp van de bevolking op prijs te stellen.

Het interessante aan dit en andere werken van Petacco is dat hij op soms wonderbaarlijke wijze de hand weet te leggen op archieven die in zijn handen veranderen in zeer leesbare en vaak zelfs kostelijke boeken over de grote en kleine min of meer recente geschiedenis van Italië.

De uitgave die ik las stamt uit 2004. De populariteit van de werken van Petacco valt ook af te lezen uit het feit dat het boek oorspronkelijk in 1975 verscheen en sindsdien meerdere drukken beleefde.

En dan nog één opmerking: deze week zag ik (weer) de film Vincere (‘winnen’) van Marco Bellocchio, met de oogverblindende tevens smartelijke schoonheid Giovanna Mezzogiorno –> in de hoofdrol als de eerste echtgenote van Mussolini, Ida Dalser, die ook een zoon van hem had, Benito Mussolini, en die beiden, moeder en zoon, door Mussolini uit de geschiedenis geschrapt en uiteindelijk doodgepest werden. Prachtfilm, ook voor een tientje te koop.

Voorpagina hhBest