hhBest – Sinds 1996

Sante Brun

aar een oude man blij van werd en nu eigenlijk ook al jaren is: het ontstaan en bestaan van Das Mag, kort voor Das Magazin, een geheel eigenzinnig en in menig opzicht weergaloos literair tijdschrift.

Was het vroeger voor literaire tijdschriften al een moeizaam bestaan – zie daarover bijvoorbeeld de biografie van uitgever Geert van Oorschot, die veel moeite had De Gids uit het voortdurend coma en daarop volgend overlijden probeerde te houden. Het blad bestaat overigens nog wel.

Een tijdschrift voor literatuur uit een klein taalgebied met een krimpend potentieel aan liefhebbers en lezers overeind houden, is hoe dan ook, geen klein bier.

Das Mag is dan ook gestopt, met uitgave nummer 25, voor de gelegenheid met gouden omslag. Het waarom van het stoppen wordt enigszins verhuld, de grap was er een beetje af, heb ik de indruk, of dat was de smoes, of misschien was het resultaat bereikt: de kennelijk goed lopende eigenwijze gelijknamige uitgeverij die uit Das Mag voortvloeide. En waar zelfs al een echte kaskraker verscheen, Het smelt van Lize Spit. Ik heb trouwens ook met veel genoegen De Autonauten van Julio Cortázar en Carol Dunlop gelezen, een door Charlotte Mutsaerts met succes bij DWDD geplugde heruitgave.

Hoe dan ook: op de nummers 1 en 5 na heb ik alle nummers van het tijdschrift, dat zich in de ruim zes jaar van zijn bestaan ontwikkelde tot een tijdschrift dat een onvoorwaardelijk podium bood voor voornamelijk na 1 januari 1980 geboren schrijvers, dichters en essayisten. We komen er Lize Spit, Maartje Wortel, Joost de Vries en Hannah Bervoets geregeld in tegen.

In de laatste uitgave die naar mijn bescheiden mening de beste is, staan de nodige statistieken en daaruit blijkt dat Daan Heerma van Vos maar liefst 133 pagina’s vulde in Das Mag. Ze lieten op mij geen onuitwisbare indruk achter. Wel die van Joost Vries (113) en Maartje Wortel (37)

In Nederland is een tekort aan goede korte verhalen

Waar nummer 25 nog eens met nadruk op wijst, is het feit dat er in Nederland een schromelijk tekort is aan goede korte verhalen. Het lijkt trouwens sowieso een genre dat nogal exclusief Angelsaksisch genoemd kan worden – maar nummer 25 bewijst dus dat er wel degelijk mensen in het Nederlands taalgebied zijn die zich graag in dit genre mogen vermeien. (Alles wat ontstaat van Jan Postma is een mooi stukje, maar had natuurlijk Alles DAT ontstaat moeten heten. Alles wat grijpt in Nederland om zich heen, maar je hoeft toch niet onmiddellijk met elke analfabete verbastering mee te gaan?)

Podcasts, nieuwbrieven, zomerkampen, literaire bijeenkomsten en discussies gaan nog gewoon door, begrijp ik.

Waar ik nog wel even de aandacht op wil vestigen is het grafisch bedrijf Vruchtvlees in Den Haag, dat tekende voor de totaal eigenzinnige vormgeving van alle uitgaven van Das Mag, waaronder twee stuks in boekvorm. Dat bedrijf droeg ook bij aan het oprichten en in stand houden van het blad. (Net als enkele drankhandelaren die zorgden dat redactie en medewerkers ook wel eens wat ander dronken dan filterkoffie.) Vruchtvlees timmert inmiddels behoorlijk aan de weg, met als recente wapenfeit de vormgeving van de tweedelige roman De Moord op Commendatore van Haruki Murakami.

Voor de auteurs die hun boeken laten uitgeven door uitgeverij Das Mag is er één groot nadeel: ze zijn niet welkom op hetjaarlijkse Boekenbal, omdat Das Mag geen lid wil worden van de Nederlandse Uitgeversbond – die trouwens sinds 26 februari 2018 Mediafederatie heet, een onheilspellende naam, als je het mij vraagt, voor literatuur die naar papier en inkt stinkt.

We wachten nu maar rustig op nieuwe verrassingen van Das Mag. Al ben ik dan ouwe man: ik vind dat dat Das Mag en de hele organisatie staan voor een culturele reveil waarbij de jeugd onder 35 jaar laat zien wat ze kan.

Voorpagina hhBest