hhBest – Sinds 1996

Een echte streekredacteur met ‘n hevige verknochtheid aan Valkenswaard, meer dan ‘n halve eeuw zijn woonplaats. Dat was Sjef Bernard, van 1957 tot zijn pensioen in ‘89 verbonden aan het Eindhovens Dagblad. Op 15 april overleed hij op 93-jarige leeftijd en vandaag kreeg hij een origineel katholieke uitvaart in ‘zijn’ Nicolaaskerk. Uitgeleide gedaan door, naast zijn familie, een zestal collega’s van toen en heel wat Valkenswaarders. Leden van het Valkenswaards Kamerorkest, waarvan hij bestuurslid was (hij was ook promotor van de Muziekschool) verzorgden een muzikale omlijsting, die zeker zijn goedkeuring zou hebben kunnen wegdragen.

Sjef was een man zonder kapsones, altijd tot in de puntjes gekleed, ook toen dat in de woelige jaren zeventig allerminst voor de hand lag. Zijn dochter Godelieve betrad eens de redactieruimte van het ED, toen daar een tamelijk heftige discussie aan de gang was. ‘Daar zit je vader,’ kreeg ze te horen: Sjef zat doodgemoedereerd wat verderop een verhaal te tikken. ‘Dit moet nu af.’ Zo was hij.

Een zachtmoedig man (misschien iets té voor een journalist), in de zin van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ In onze tijd circuleerde het grapje ‘bij het ED is iedereen chef, behalve Sjef Bernard.’ Daar kon hij om grinneken; je kon het immers ook zo opvatten: heel wat ego’s, behalve Sjef.

Geestig en ad rem ook. Schrijver dezes kreeg eens ‘n telefoontje van z’n toenmalige echtgenote. Sjef: ‘Stille wenk van thuis.’

In ‘t begin van zijn loopbaan in Eindhoven, fietste hij dagelijks van Valkenswaard naar de krant. Pas na de fusie met het dagblad Oost-Brabant konden de redacteuren over een door de krant gefinancierde auto beschikken. Sjef koos voor een ‘lelijk eendje’. Daarmee kon hij eindelijk de oostelijke Kempen, zijn werkgebied, afstruinen. Om vele tientallen, zo geen honderden, interviewtjes te maken met ‘jan en alleman’. Status en macht interesseerden hem niet.

Met Sjef Bernard is een klassieke verslaggever van de vorige eeuw heengegaan.

Voorpagina hhBest