hhBest – Sinds 1996

Boekbespreking door Sante Brun

Het is nuttig om, alvorens onderstaande ‘recensie’ te lezen, eerst even de zoekterm ‘Sarah Peachez’ in te voeren. Pas op: u komt, vermoedelijk voor het eerst van uw leven, terecht op de pornosite nubilefilms.com, die overigens het voordeel heeft dat er vooral ‘beschaafde’ en fotografisch verantwoord materiaal op voorkomt. Meer kan ik u uiteraard niet melden, ik kom er nooit, verder.

De ik-figuur in het boek(je) Peachez, een romance van Ilja Leonard Pfeijffer, een vermaarde en bewonderde professor in de latinistiek, vrijgezel van voorin de zestig met een reputatie als een huis waar het betreft zijn vak, komt er uiteindelijk ook terecht, ontdekt dat Sarah Peachez ‘echt bestaat’ en trapt direct in de aldus voor hem opgestelde val.

Menigeen die het leest krijgt er misschien alsnog vliegangst van, maar zal vooral minstens vijf minuten lang overwegen nooit meer de computer aan te zetten, of als het dan toch moet: niet naar het internet gaan en in ieder geval te vermijden mails open te maken die afkomstig zijn van iemand die je niet kent. 

Want honderdvijftig pagina’s verder heeft de professor zijn reputatie – die hij op heerlijk plechtstatige toon en doorspekt met namen van minimaal tweeduizend jaar geleden filosofen en met Latijnse citaten die gelukkig grotendeels wel vertaald worden – te grabbel gegooid en zich over zijn vliegangst heengezet voor zijn ontmoeting met Sarah, en is hij terecht gekomen in een stinkende cel in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires. Met een pen en een ongelinieerd bloknootje.

Van de plot heb ik zo al voldoende verraden, ik moet nog vermelden dat het voor het grootste deel echt gebeurd is. Deeltjesfysicus Paul Frampton, een hogelijk gewaardeerde geleerde op zijn gebied, hoogleraar aan de universiteit van Noord-Carolina, overkwam het in 2012. Hij werd in Argentinië veroordeeld tot vier jaar cel en raakte direct na zijn arrestatie zijn baan kwijt. Hij is momenteel gasthoogleraar aan de universiteit van Lecce in Zuid-Italië – geen hoog op lijstjes staand instituut, zal ik maar zeggen.

Pfeijffer gebruikte zijn verhaal om te filosoferen over geloof, hoop en liefde ‘deze drie’. Voor zijn professor bestaat God niet, en hij had misschien kunnen bedenken dat, net als God door mensen bedacht is en dus ook niet echt bestaat, net zo min als ’s professors Sarah. Het verschil is dat aan de suggestie van het bestaan van Sarah geanonimiseerde routers te pas kwamen en gemaskeerde IP-adressen.

Moraal van het verhaal: misschien had hij eens eerder moeten opletten of hij niet te optimistisch was in het beeld dat hij meende dat zijn studenten en collega’s van hem hadden – die wisten wèl dat Sarah Peachez wel bestaat, maar dan ook: hoe dan wel. En ook uit het in slow motion mislukken van het symposium over zijn loopbaan als hoogleraar latinistiek had hij andere conclusies moeten trekken.

Het verschil is dat God de illusie niet verstoort door echt te bestaan. ‘Gods grootste gift aan ons is dat Hij Zijn post niet beantwoordt en Zijn telefoon niet opneemt,’ noteert de professor in zijn bloknootje, want zijn wederwaardigheden hebben zijn flux de bouche niet aangetast – het is dan ook de flux de bouche van I.L. Pfeijffer, wiens gedragen Nederlands aanvoelt als een warm bad.

Overdenk een en ander even goed, of mooier nog: lees het boekje, alvorens weer eens fris van de lever te keer te gaan tegen iedereen die je tegenkomt op je e-mail, je Facebook, je Snapchat, je Twitter, je Instagram en je LinkedIn.