ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Oscars gaan tegenwoordig naar hele rare films
12 februari 2017 | 
Geplaatst door: 
Sante Brun
Leonardo di Caprio leert het ook nooit. In de film Titanic zwom hij al een half uur lang in water van maximaal 4 graden – en dat is binnen een paar minuten dodelijk en komt er levend uit te voorschijnen – nu zag ik hem weer in The Revenant tijdenlang rondhangen in een rivier, de Missouri meen ik, bedekt met ijsschotsen dus zo mogelijk nog kouder, en hij was bovendien zwaar gewond door een onfortuinlijke ontmoeting met een beer. En toch haalt hij levend het eind van de film.
En dat is nog lang niet alles. Lang niet.
Di Caprio speelt in de film Hugh Glass, een trapper die met een ploeg maten onderweg is in ongeveer het midden van de Verenigde Staten. Ze worden behoorlijk lastig gevallen door de plaatselijke inboorlingen, de Ree indianen op hun vlotte paardjes en met hun trefzekere pijlen, zodanig zelfs dat ze hun jachtopartijtje eraan moeten geven en vluchten. Ondanks het feit dat zijn metgezellen, stuk voor stuk ruwe bonken, aan Glass de wetenschap omtrent de te nemen afslagen toekennen in de richting van de (door blanke collega’s) bewoonde wereld), laten ze hem net zo makkelijk achter in het bos, waar het bijna de hele dag schemerdonker is en waar Glass door een beer wordt besprongen die hem zwaar verwondt maar door Glass wordt gedood – als een soort ‘slagroom op de taart’ valt de beer bovenop hem. Dat zal wel warm zijn geweest maar ook zwaar.
Maar daar doemen zowaar zijn maten weer op (ze hebben een omweg gemaakt, omdat Glass er niet bij was, natuurlijk) die hem zo goed mogelijk verzorgen – maar een van hen heeft het niet begrepen op Glass, maar wordt niettemin bij hem achtergelaten. Natuurlijk een recipe for disaster: hij doodt Glass’ zoon (zo te zien een halfbloed Indiaan, waar dat vandaan komt begrijp je maar half) en graaft alvast een graf voor Glass waar hij hem na een tijdje half begraven in achterlaat.
Einde verhaal, zou je zeggen, het sneeuwt en vriest en wil maar niet licht worden en de coyotes laten ook van zich horen, maar dan kennen jullie Leonardo nog niet (hoewel ik je hierboven toch al gewaarschuwd heb) die zich moeizaam uit dat graf hijst en zich een tijdje over de grond voortsleept maar allengs overeind komt, in de rivier scbuilt voor de Indianen en zich alsnog in een avontuur te paard stort.
Dan volgt het eenzame hoogtepunt van deze toch al tamelijk bloederige film (ik wil nog net niet van geweldsporno spreken): het paard wordt doodgeschoten en Hugh Glass weet maar één oplossing voor zijn nachtverblijf: hij haalt de ingewanden van het paard eruit en legt zich te slapen in de uiteraard riant bemeten buik- en borstholte van het dier. ’s Morgens moet hij krabben – o nee, het is geen auto maar een paard, moet hij dus hard duwen om van het ijs af te komen, en uit die buik.
Daarna volgt er nog iets dat op een happy end moet lijken. Maar licht wordt het niet. Het lijkt Brimstone wel.
En dan moet ik zeker een parallel trekken met de deplorabele toestand waarin the land of the free tegenwoordig, net als in het begin van de negentiende eeuw, lijkt te verkeren, met al die duisternis, bloederigheid, mes in de rug, pijl in de rug en terroristische aanslagen door beren.
Maar dat bedenken jullie zelf maar.
De film is vorig jaar overladen met prijzen, waaronder drie Oscars, ik kan daar totaal niet bij. Wat een kutfilm.
Maar dat komt natuurlijk omdat ik er geen verstand van heb.
Geplaatst in Film