hhBest – Sinds 1996

Archive for januari 18, 2017

Een van de heetste hangijzers van 2016, de dringende wens, vooral vanuit het zuiden, softdrugs, met name de hennepteelt te legaliseren, heeft zich moeiteloos over de drempel naar 2017 heen getild. Vergeet het maar. Definitief. De hypocrisie van het achterdeur-beleid (stiekem langs achter de coffeeshop in, legaal aan de voorkant eruit) heeft een tegenhanger met een keihard waarheidsgehalte: de professionalisering plus de internationalisering van de drugscriminaliteit. Wiet gaat slechts voor luttele procenten naar de shops, de rest – tegen aanzienlijk meer winst – naar het buitenland. Daarbij komt de verstrengeling van onder- en bovenwereld; die heeft in de loop van decennia sluipenderwijs ongekende vormen aangenomen.
Een en ander valt te lezen in een boek, gebaseerd op wetenschappelijk en journalistiek onderzoek, getiteld De achterkant van Nederland, geschreven door hoogleraar bestuurskunde (Universiteit Tilburg) Pieter Tops en dagbladjournalist Jan Tromp. Een opzienbarend boek, niet in het minst voor Brabant waar de drugscriminaliteit zich tot in de haarvaten van – een deel van – de bevolking heeft genesteld. Read the rest of this entry »

Boekbespreking door Sante Brun

Jullie hebben vaak en vooral tegenwoordig nogal wat te mekkeren over Engeland, maar twee dingen moet je ze toch nageven, nee drie: ze hebben er een handje van de lelijkste vrouwen uit het land tot minister-president te kiezen, ze maken de meest schitterende televisieprogramma’s; en het derde aspect is het wonderlijkste van allemaal. Ze hadden ooit het grootste koloniale rijk uit de geschiedenis, en ze voerden er een bruut en afzichtelijk racistisch regime, wellicht op België na het ergste van allemaal – maar niettemin lieten ze in veel van de landen die ze overheersten en uitbuitten hun cultuur en vooral hun taal na.

Met als gevolg dat een land als India – veruit het grootste deel van het voormalige Empire – een volwassen Engelstalige literatuur heeft waarvan de schrijvers nog altijd met het grootste gemak hun stijl vinden in die van het oude ‘moederland’.

En intussen mag in ‘onze’ grootste voormalige kolonie de Nederlandstalige Indonesische literatuur geen naam hebben en is feitelijk al helemaal doodgebloed, nu er ook geen Indonesiërs meer zijn die het Nederlands zodanig beheersen dat ze er een boek in zouden kunnen schrijven dat je tot de literatuur zou kunnen rekenen.

Nee, dan de Indiase literatuur. Ik heb de afgelopen twintig, dertig jaar, daartoe aangezet door Salman Rushdie en door mijn collega’s Emile Hollman en Benti Banach, op enige schaal kennis genomen van de actuele Indiase literatuur, die heel vaak bestaat uit boeken waarin de koloniale tijd, de smartelijke ‘partitie’ van het land maar ook het verdere verleden een belangrijke rol spelen.

Een en ander leidde ertoe dat ik van één schrijver vrijwel alle boeken heb gelezen: Amitav Ghosh. Read the rest of this entry »