hhBest – Sinds 1996

Sante Brun

n een plaatjesblad over Italië voor Nederlanders zie ik een wervend artikel over Versilia en Forte dei Marmi. Het zullen best leuke badplaatsen zijn, Viareggio is immers niet ver daar vandaan en op een van de plaatjes zie ik dat Louis Vuitton er ook al een winkeltje heeft, dus het moet helemaal in orde zijn met Versilia en omstreken. Ik heb net een boek uit waaruit blijkt dat de huizen aan zee daar zeer in trek bij Russische investeerders, dus het is er misschien een tikje ordinair, maar verder wel in orde.

Dat allemaal zou weinig aanleiding zijn geweest om een boekrecensie te schrijven, ware het niet dat ik net een boek heb dichtgeklapt dat zich grotendeels afspeelt in Versilia en die (verre) omstreken: Chi manda le onde van Fabio Genovesi – geen familie van Sandro, voor zover mij bekend. Letterlijk vertaald: Wie stuurt de golven. Een page turner, als je het mij vraagt.

Eerst even dat busje op de omslag met een opblaasbootje voor kinderen op het dak. Laat u niet in de war brengen, dat busje komt in het boek niet voor; daar speelt daarentegen wel een gammele legerjeep een integrerende rol. Nog iets: De Nederlandse vertaling van het boek heet Wat de golven brengen en die titel is treffender dan de Italiaanse want het gaat onder veel meer om wat er zoal aanspoelt op het strand van Versilia; trouwens ook om wat de golven némen.

En dan nog even iets: kan iemand mij verklaren waarom op de omslag van de Nederlandse vertaling het onzinnige busje óók staat, maar nu gespiegeld? Waarom?  ‘Je moet met dat busje het boek ín’, zal de redenering wel zijn geweest. Ik ken dat type opmakers.

Genovesi maakt het zich intussen gemakkelijk. De protagonisten van zijn boek hebben allemaal, wat ze in Nijmegen noemen: iets aparts.

Serena is, na Zot, nog de ‘normaalste’ van het stel; hoewel. Zij is in het verleden met een lange tussenpoos tweemaal zwanger geworden, steeds van dezelfde man die ze per ongeluk op straat tegenkomt en met hem in de struiken duikt. Na gedane zaken zegt hij de eerste keer: Noem hem Luca’, en de tweede keer, enkele jaren later, ‘Noem haar Luna’. In het boek zien we hem niet terug.

De jongen Luca  is een schoonheid maar ook een maniakale golfsurfer. Het meisje is heel slim maar vooral een lichtschuwe albino die ook nog slecht ziet. Het meisje zit op school en wordt daar uiteraard gepest, maar gelukkig duikt een bondgenoot op in de persoon van Zot, een jongen van haar leeftijd die geëvacueerd is uit Tsjernobyl  en, wellicht wegens vermoedens van radio-activiteit, ondergebracht bij een oude maniak genaamd Ferro – in de wandeling nono  (opa) die een huis bewoont in een bosje dat Het spokenwoud  heet en zich daar gewapenderhand verschanst heeft tegen Russische huizenkopers, kortweg de Russen  genoemd. Hij houdt zich op de been met zelf gestookte grappa.

En we zijn er nog niet. Want daarnaast hebben het het trio Sandro, Rambo en Marino, rond de veertig jaar, die wel iets zouden willen met Serena, en min of meer werkloos zijn. Ze proberen de kost te verdienen met het plukken van eekhoorntjesbrood en het verzamelen van pijnboompitten. Sandro versiert verder een baantje als katechismusleraar op de school van Luna en Zot.

Terwijl we ons verdiepen in de meer rafelige kant van de Italiaanse samenleving – relletjes, berovingen, drinkgelagen – verdrinkt Luca aan de Atlantische kust van Frankrijk. Luna acht zich daar schuldig aan en hoopt dat hij nog eens terugkeert, zoals alles dat in zee verdwijnt ook weer aanspoelt op het strand van Versilia. Serena kan niet meer werken als kapster en zit maandenlang wezenloos voor zich uit te staren, min of meer verzorgd door Luna.

Ik kan wel het hele verhaal gaan vertellen, maar dat zou niet leuk zijn en dus maak ik een sprong. Luna weet twee van de drie volwassen mannen zover te krijgen dat ze een ‘expeditie’ met de al eerder genoemde jeep gaan maken naar Pontremoli, waar de beroemde prehistorische stenen beelden van maanmensen te zien zijn (niet alleen daar, trouwens).

De trip blijkt een religieus getinte ervaring van formaat en om  het drama te completeren slaagt Sandro er bijna in Serena geslachtelijk te beklimmen, achter het stuur van de jeep, hetgeen jammerlijk wordt verstjeerd door een opmerking van een van de kinderen op de achterbank.

Waar blijkt dat van al deze gekken Zot tegelijk de gekste en tevens de normaalste is. Luna ook wel een beetje., Ze zijn samen de verstandigste, nuchterste van het stel. (Ik verdenk Veronesi ervan dat hij het boek schreef voor de rijpere jeugd).

Het verhaal gaat je soms door berg en been, hoewel het vooral een sprookje blijft. Ik kon er uiteindelijk weinig sjokola van maken, maar dat komt natuurlijk doordat ik nooit iets snap. Jullie natuurlijk weer wel. Speciaal voor jullie: léés dat boek. Het is in ieder geval geschreven in schitterend Italiaans – dat hoor ik mezelf wel vaker zeggen trouwens, en dan toch nog maar een keer: je moet een boek altijd lezen in de oorspronkelijke taal. Dat ik het verhaal niet snap ligt niet aan dat Italiaans, dat is werkelijk glashelder.

Weet je wat? Het boek deed me soms denken aan De honderdjarige die uit het raam klom en verdween. Zo beter?