hhBest – Sinds 1996

Graf van bisschop Wilhelmus Marinus Bekkers (1908-1966) in Sint-Oedenrode. Binnenkort zal het ongetwijfeld bedolven zijn onder de bloemen.

Er zijn waarschijnlijk niet veel Brabantse bisschoppen geëerd met een standbeeld. Maar wijlen Wilhelmus Marinus Bekkers, bisschop van ‘s-Hertogenbosch van 1959 tot zijn vroege dood in mei 1966, heeft er twee: een bij de Heikese kerk in Tilburg en – sinds 2002 – een op het Kerkplein in zijn geboortedorp Sint-Oedenrode, waar zich ook zijn graf bevindt.

Traditionele standbeelden, dat wil zeggen de figuur van de geëerde voorstellend, zijn zelden mooi. Dat in Tilburg is zelfs uitgesproken lelijk, de proporties deugen niet. Het Rooise beeld heeft wel een treffende symboliek. Kerkvaders worden vaak afgebeeld met een kerkgebouw op de palm van de rechterhand. Bekkers staat daar met op zijn hand een paar in omhelzing! Iedereen van enige leeftijd weet onmiddellijk waar dat op slaat.

Televisiebisschop

Bekkers was de eerste televisiebisschop. Hij trad in de jaren zestig  eens in de week voor de KRO op als dagsluiter. Op 21 maart 1963 hield hij – tot ergernis en zonder voorkennis van de zeer rechtlijnige kardinaal-aartsbisschop Alfrink – een betoog over de ‘eigen verantwoordelijkheid’ van echtparen bij het bepalen van het kindertal. Woorden of termen die verwezen naar ‘periodieke onthouding’ of – sterker – de anticonceptiepil kwamen er niet aan te pas, maar de katholieken begrepen direct wat hij bedoelde. Je kunt gerust zeggen dat die toespraak in die kringen insloeg als een bom. In positieve èn in negatieve zin, want er waren moeders die onder invloed van de Kerk, jaar-in jaar-uit kinderen hadden gebaard omdat het moest. Vreugde en frustratie dus.

De uitvaart van Bekkers, op een zaterdag in mei 1966 in de Sint-Janskathedraal werd rechtstreeks via tv uitgezonden door KRO’s Brandpunt, evenals gang van de begrafenisstoet over de door duizenden gelovigen omzoomde oude Gestelse weg enz. naar Rooi. Aanhoudend klonk Bekkers’ ‘lijflied’ Niemand leeft voor zichzelf.

Voorspelbaar

Eigenlijk was de bestemming van deze boerenzoon, bisschop te worden, heel voorspelbaar. Hij viel namelijk al als parochiegeestelijke en rector van diverse instellingen op met preken, die mensen in het hart raakten. In 1953 heb ik als verslaggever, in De Nobelaer in Etten-Leur, rector Bekkers de jonge boeren uit het bisdom Breda (hij was toen ook ‘geestelijk adviseur’ van de Noordbrabantse Christelijke Boerenbond, voorloper van de ZLTO) horen toespreken. Natuurlijk weet ik niets meer van de inhoud, alleen dat hij verpletterend origineel was.

Bisschop Bekkers kan best een tamelijk ijdele figuur met een opvallend gevoel voor effectbejag zijn geweest (bij de opening van een school in Sint-Oedenrode riep hij ‘de groeten aan moeders’) hij is het herdenken meer dan waard.

Dit was Brabant, Andere Tijden.

Een reactie op “Brabantse bisschop met twee standbeelden”