ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
‘Daar eddet al’
21 december 2015 | 
Geplaatst door:
Ouderwetsche Kerstmis in het Designhuis te @eindhovenmuseum met echte kaarsjes in de boom. Morgen weer! pic.twitter.com/hj9tXgwbwM
— Juffr. Jo Teeuwisse (@hab3045) 21 december 2015
Oudere mensen hebben de onweerstaanbare behoefte, terug te kijken, nu naar Kerstmis – nee, niet Kerst – van vroeger. Elk jaar weer duiken de verhalen op, over het wachten (de Advent=Komst was een sobere tijd, ’n beetje vergelijkbaar met de veertigdaagse vasten) tot de vooravond van het hoogfeest, het vigilie, als eindelijk het stalletje mocht worden opgezet en de boom versierd. Als kinderen mochten we niet in de salon komen als dat gebeurde. Wachten!
De nachtmis, in de oorlog verschoven van middernacht naar vier uur in de morgen, het daarop volgende ontbijt bij de snorrende kachel , draaien aan de knoppen van de krakende AM-radio, een ‘universeeltje’ van Philips, om mopperend vast te stellen dat het weer niks was met die muziek etcetera. In bijgaande tweet is sprake van ‘echte kaarsjes’. Ze werden door mijn vader, die kampte met de naweeën van een oogziekte, geduld. Totdat hij vroeg: mogen ze uit? Kaarsjes en ‘sterretjes’, ten onrechte ‘koudvuur’ genoemd (koudvuur is een paardenziekte). Mijn broertje die met z’n gulp open Er is een roos ontsprongen stond te zingen. Op de foto staat een vrouw in een keukenschort. Ze doet me denken aan de dienstbodes van weleer, steevast van boeren afkomst, dus akelig benauwd voor het risico van brand. De uitroep van zo’n meisje bij het aansteken van de vuurpijl: ‘Daar eddet al!’
Geplaatst in
zo’n verhaal vertelde mijn vader ook altijd…. meteen gooide de dienstbode ook een klaarstaande emmer water over de boom met brandende kaarsjes, omdat ze dacht dat die al in brand gevlogen was. Herken je dat verhaal Guido?
Iets voor mijn tijd.
Hoewel we bij ons tijd niet erg katholiek waren in de jaren vijftig, herinner ik me ook nog dat pas vlak voor Kerstmis de kerstboom werd opgezet, die door mijn vader indertijd zelf in het bos was gezaagd.(Hij zat in de houthandel, op de Veluwe, vandaar.) En bij de boom stond steevast een emmer water met spons, om te voorkomen dat het gevaarte (minstens twee meter hoog) met echte kaarsen (dus niet elektrieke, beste kijkbuiskinderen) in de hens zou gaan. Was altijd een buitengewoon zenuwachtige bedoening. Wij kinderen prutsten een vierkant klungelgebouwtje in elkaar van Lego: de stal. De os en de ezel waren wijzelf. Ieder jaar ging op 1 januari de kerstboom , zonder versieringen en eveneens zonder veel plichtplegingen, met een grote boog het raam uit. Ook de emmer met spons, die ons beschermd had tegen een eventuele brand, kon weer in de gangkast. We waren weer een jaartje veilig, min of meer dan toch.
http://brenazet.blogspot.fr/2015/12/kerstmis.html
Mijn reactie werd zo lang het werd een heel verhaal dus ik heb er een blogje van gemaakt. We zien elkaar 3e kerstdag…
Je citeert mijn stukje en zette me daardoor op het spoor van een tikfout 🙂 (Mijn broertje die met zijn gulp open ‘Er is een roos ontsprongen’ stond te zingen.) En je vertelt over het Franse Noël. Mij werd altijd verteld dat men daar zich op kerstavond (dus vóór de nachtmis) ongans at (gans of iets anders) om kerstdag in bed door te brengen; een tweede kerstdag bestond – en volgens mij bestaat – niet. In België deed men Frankrijk na. De restaurants noemen dat ‘réveillon’. Dat wordt op oudejaarsavond nog eens niet dunnetjes overgedaan. Op oudejaarsdag moet je in België niet proberen ergens een geopend frietkot te vinden.
Heb je trouwens ‘Zijn laatste kerstdiner‘ van je oom Eddy (omeledje) wel eens gelezen?