hhBest – Sinds 1996

Hotelkamers Bestenaar en elf anderen opengebroken

De ressorts aan de Egyptische stranden hebben in zoverre een  geïsoleerde ligging dat ze slechts door woestijn omgeven zijn.

Afgezien van de aanslag op de Russische Airbus in de Sinai-woestijn, zit het ’t toerisme in Egypte niet mee. Criminaliteit spreekt een woordje mee. Een Bestenaar en elf anderen ervoeren dat, toen hun hotelkamers werden opengebroken en een macht aan elektronica werd buitgemaakt. Het gebeurde op 29 oktober in Marsa Alam, aan de Rode Zee, hemelsbreed ongeveer 300 km van Sharm-el-Sheik, dat aan de zuidpunt van de Sinai ligt.

De Bestenaar, wiens duikvakantie nagenoeg bedorven werd, heeft van de inbraak en wat daarop volgde een dagboek bijgehouden. Niet iets om nog eens mee te maken. Van de vliegramp hebben de Europese toeristen in  Marsa Alam nauwelijks meer gemerkt dan wat via het internet bekend werd. De luchthaven daar bleef ook normaal in gebruik. Er zijn wel camerabeelden van de inbraak, maar daar is alleen iemand op de rug te zien; genoeg om vast te stellen dat het geen personeel was, volgens de hotelmanager.

DvL (om veiligheidsredenen moeten de initialen hier volstaan) schrijft:

29 oktober
22.15 uur keren we van het diner terug op onze kamer en ontdekken de inbraak. (schuifpui opengebroken) We gaan dit melden bij de "nieuwe" receptie en moeten weer terug naar onze kamer. Enige tijd later worden we op de kamertelefoon gebeld dat we ons moeten melden bij de "oude" receptie. Daar blijkt dat er twaalf gedupeerden zijn. Het wachten is op de politie en daarna worden alle kamers waar ingebroken is door de politie en de manager bezocht. Zij vertrekken bij onze kamer om 2.15 uur.

30 oktober
Er is de avond ervoor gezegd dat we ons weer om 9.00 uur moeten melden bij de oude receptie voor een andere kamer en voor de aangifte. We krijgen te horen dat dit 13.00 uur wordt. Daarom kunnen we direct door naar de reisleider bij de nieuwe receptie om hem van de diefstal op de hoogte te brengen. We proberen via hem contact te leggen met het thuisfront en de providers, om de telefoons te blokkeren. Via de computer van het hotel lukt dit niet en ook niet via de laptop van de reisleider vanwege beveiliging. (melding dat er op andere manier ingelogd wordt er dat er een code ter beveiliging naar telefoon (!!!) gestuurd wordt). Met een gestolen telefoon is dit dus niet mogelijk! Ook pogingen om te bellen via de vaste telefoon van het hotel lukt niet. Uiteindelijk wordt via de mobiele telefoon van reisleider contact gelegd met thuisfront. Vanwege te weinig beltegoed wordt na korte tijd verbinding verbroken. Thuisfront belt naar telefoon van reisleider zodat via thuisfront providers geblokkeerd kunnen worden. Het is dan inmiddels 11.30 uur.

Om 13.00 uur dus weer naar de oude receptie. Omdat er meerdere gedupeerden zijn (zoals gezegd 12 in totaal)  kunnen we om 14.30 uur pas in gesprek met de manager van het hotel. Hij probeert ons te overreden om geen aangifte te doen en biedt ter compensatie excursies aan en upgrading van de kamer. Omdat we hier geen behoefte aan hebben, mede door mijn flinke verkoudheid, gaan we hier niet op in en dus moeten we weer wachten tot de politie (die in het hotel aanwezig is) de aangifte opneemt. Ondertussen kunnen we de koffers pakken en worden we verhuisd naar een andere kamer. Om 16.00 uur wordt de aangifte opgenomen. Hiermee zijn we om 17.00 uur  klaar.

31 oktober
13.00 uur: We horen van de manager dat  aan de aangifte een nummer toegekend is en dat er met dat nummer en het paspoort een kopie van het proces verbaal opgehaald kan worden bij de politie. De serienummers van de telefoons moeten nog doorgegeven worden aan de manager. Hiervoor worden emailadressen uitgewisseld. Deze nummers liggen namelijk thuis. Om 13.30 uur is dit gesprek afgerond.

Op 1 en 2 november horen we diverse malen van de reisleider dat we waarschijnlijk niet zelf het proces verbaal behoeven op te halen, omdat dit in El Quseir opgehaald moet worden, een stad 1,5 uur rijden van Marsa Alam. Hij, of zijn baas zal dit gaan doen, zodat wij niet nog meer tijd kwijt zijn van onze vakantie. Op 2 november ’s avonds horen we dat we toch persoonlijk het proces verbaal op moeten halen.

3 november
Om 8.30 uur  vertrekken we met een auto met chauffeur (geregeld door het resort) naar El Quseir. Onderweg wordt een Nederlands sprekende gids opgepikt. Aangekomen bij het politiebureau, waar geen enkele computer aanwezig is en tafels en grond bezaaid zijn met stapels papier, blijkt er verwarring te zijn over het toegekende nummer en als dit opgelost is, blijkt het proces verbaal niet aanwezig. Dit moet opgehaald worden bij een postkantoor. Nadat dit weer geregeld is, duurt het nog enige tijd voor het officieel afgerond is. Er zijn dan inmiddels 2 uur verstreken.  Als we weer in het resort aankomen is het 13.30 uur.

4 november
Bij vertrek op de luchthaven treffen we de gids die ons de vorige dag bijgestaan heeft. Hij was naar ons op zoek. Hij moet namelijk ook nog een kopie van het proces verbaal hebben. Gelukkig hebben we dat in de handbagage en hij gaat op zoek naar een kopieerapparaat. Hiermee is zeker weer een half uur gemoeid, zodat we daarna moeten voordringen op andere reizigers om nog tijdig in te checken.

Al met al dus een behoorlijke aanslag op de vakantie. In totaal zo’n 17 uur in touw geweest. Niet meegerekend wat voor impact het verder nog heeft. Naast materieel verlies vele foto’s en filmpjes van de kleinkinderen weg. De fooien die we uit fatsoen aan de gidsen en chauffeur gegeven hebben. De telefoonkosten die het thuisfront heeft gemaakt om terug te bellen en om de telefoons te blokkeren.