hhBest – Sinds 1996

J.C.M. van der Schoot

Als politici van hun bezorgdheid over een ontwikkeling getuigen, is het altijd goed te onderzoeken wat er achter zo’n ontboezeming schuil kan gaan. Dat is nog niet zo eenvoudig, want achter elke maatschappelijke situatie, die tot een ontboezeming leidt, kunnen tientallen, zo niet honderden rapporten en/of notities schuil gaan. Duik er maar in, maar pas op want voor je het weet ga je kopje onder. Tot het spaarzame aantal zaken, dat ik grondig probeer te volgen, behoort de hardcore muziek of populair gezegd: het keiharde gebonk op festivals en bij soortgelijke feesten, waarbij opgemerkt dient te worden, dat menige kermis ook al verworden is tot een uitbarsting van onheilspellend lawaai. Ook allerlei sportfestiviteiten worden besloten met keihard gebonk.

Ik beperk mij in dit artikeltje tot de hoofdzaak van de problematiek: de hardcore festivals, hoewel de overlast en de gevolgen van de overige harde ‘muzikale uitingen’ zeker ook niet te onderschatten zijn.

In april van dit jaar liet staatssecretaris Van Rijn (volksgezondheid, welzijn sport) weten, dat hij bezorgd was over de gehoorschade bij jongeren door harde muziek. Ik hoop, dat hij dat nog steeds is, want de jaarlijkse schadepost door productieverlies, zorgkosten, – -blijvende invaliditeit etc.- bedragen volgens de bevindingen van de Universiteit van Maastricht maar liefst 6,7 miljard euro. Nogmaals: per jaar! Van Rijn zei toen ook het vreemd te vinden dat muzikanten en publiek oordoppen dragen. ‘Volgens mij is daar een simpeler oplossing voor, namelijk het geluid wat zachter zetten‘.

Deze veronderstelling van de staatssecretaris -door velen gedeeld- is volgens de muzieksector een totale misvatting, ingegeven door onkunde. Het gaat namelijk om de ‘totale beleving’. Alle organen moeten door het harde gebonk trillen. Begrijpt u het ?

De staatssecretaris is wel heel snel wijzer geworden, want drie maanden later bij de aanvang van het festivalseizoen in juli liet hij weten, dat “de evenementenmakers op de goede weg zijn in het tegengaan van de gehoorschade”. De mededelingen van de staatssecretaris, dat het volume ook wat minder hard kan worden gezet en de daarop volgende geruststellende mededeling, dat we op de goede weg zitten, zijn moeilijk met elkaar te rijmen. Behalve als je weet, dat zijn ambtenaren de staatssecretaris met spoed hebben moeten bijpraten over de totstandkoming van een convenant (intentieverklaring) tussen het ministerie, de poppodia en de evenementenmakers, die geheel gericht is op de preventie van de gehoorschade, doch het voorkomen van overlast door omwonenden buiten beschouwing laat.

Dit convenant dateert van 14 februari 2014, dus een jaar voor de staatssecretaris meedeelde verontrust te zijn…De bewindsman is dus met terugwerkende kracht verontrust geworden. De afspraken in het convenant hebben betrekking op het stellen van limieten aan het geluidsniveau, het verrichten van metingen, de aanbieding van oordopjes op locaties en een verbetering van de voorlichting.

Klapstuk van het convenant is de bepaling, dat er hard gewerkt zal worden aan de naleving van het maximale geluidsniveau van 103 decibel, in vaktermen 103 dB(A). De muzieksector en hun organisatoren hebben deze mededeling in het convenant wellicht gevierd met een oorverdovend feest, want zij kregen wat zij al enkele jaren aan geluid produceren: namelijk 130 decibel! Zo regelen we dat in ons land. De overheid beweegt geruisloos mee met het oorverdovende vermaak, waaraan jaarlijks zo’n negen miljoen mensen deelnemen. GGD Nederland stelt zich kritisch op en vindt dat het convenant niet ver genoeg gaat: 103 decibel moet lager. Gelukkig nog een instantie in ons land, die het hoofd niet in de schoot van de feestende massa legt.