hhBest – Sinds 1996

Wim Lavrijsen

De opening van de dienst is koud achter de rug. Pastoor Karel van Roosmalen heeft daarin de wens uitgesproken dat de Liefde Gods neer moge dalen over alle – welgeteld zestien – parochianen die zich deze vrijdagmiddag verzameld hebben in de kapel van woonzorgcentrum RSZK Lindenhof in Lage Mierde. De liefde waar hij om verzoekt, arriveert bij de Reuselse zielenherder zelf blijkbaar aan de late kant. Want plotsklaps ontsteekt hij in grote woede.

Met rood aangelopen hoofd roept de pastoor naar de man die net de kapel is binnengekomen: “U moet onmiddellijk vertrekken. U hebt van mij geen toestemming een foto te maken.” Een tikje geschrokken pakt de ED-fotograaf zijn biezen. Hem rest niks anders dan de buitenkant van de kapel op de foto te zetten.

Tijdens de verdere dienst rept Van Roosmalen met geen woord over hetgeen de Lage Mierdse parochianen tot in hun diepste vezels heeft beroerd: zijn dreigement om te stoppen met de vrijdagse eucharistieviering als de door vrijwilligers geleide gebedsdienst op zondagmorgen zou worden voortgezet.

Een groepje van zes vrouwen die de dienst hebben bijgewoond, wil na afloop wel commentaar geven. Zij het schoorvoetend, en bovendien onder de nadrukkelijke voorwaarde dat er geen namen in de krant komen. Als het zestal een plek gevonden heeft in de zaal van Lindenhof, vliegen de grieven weldra over tafel. Hun teleurstelling, ergernis en boosheid lijken recht evenredig met hun gezamenlijke leeftijd. Dat wil wat zeggen: de jongste is 81, de oudste 94 jaar.

Het is beschamend om zo eerloos aan de kant te worden gezet, zegt de eerste. “Ik werk hier al vijftien jaar als vrijwilliger. Van iedereen kregen we te horen dat we ons werk netjes en eerbiedig deden. En in één keer zijn we onze contacten met al die kerkgangers kwijt. Ik heb er nachten van wakker gelegen.” Voor de vrouw tegenover haar is het al niet anders. “Altijd stond ik klaar: de was verzorgen, bloemen plaatsen, de kapel versieren – je kunt het zo gek niet verzinnen.”

Met het ultimatum van Van Roosmalen is aan dit alles een einde gekomen. De zes vrouwen zijn er verdrietig onder. Ook zijn ze teleurgesteld in de opstelling van de RSZK-directie. Die had wel wat meer tegengas mogen geven om de zondagse dienst in haar eigen pand te behouden. Maar het meest gebeten zijn ze toch op de pastoor. “Het is een man met een stoornis die iedereen voor het hoofd stoot.” Dat het collectegeld richting Reusel gaat, zet eveneens kwaad bloed. “Dat is toch voor het onderhoud van deze kapel. En die is eigendom van de RSZK.” Lachend merkt haar buurvrouw op: “Om dat collectegeld hoef je je geen zorgen te maken. Dat stelt niks meer voor. Ik heb tenminste bewust geminderd.” Toch schrijnt de situatie. In de kapel was de spanning voelbaar. “Wat de pastoor ons voorschotelt, past niet in hoe wij in ons geloof zijn grootgebracht. De jeugd ging al niet naar de kerk, nu worden ook de ouderen weggejaagd.”

De vrouw die tot dan toe gezwegen had, sluit af met een kwinkslag: “Het zal nog zijn, zoals mijn kleinzoon zei: oma, waar d’r maar één drinkt en de rest zingt – daar moet je niet zijn.”

Zie ook: Pastoor heeft lak aan mensenrechten