hhBest – Sinds 1996

Ja, in het Stabat Mater van Haydn

Het is de grondlegger van de Weense Klassieken wel onder de neus gewreven: is dat soms niet ‘n tikkeltje te hübsch, dat Stabat Mater Dolorosa? Joseph Haydn moet er met zijn roomse blijheid op hebben gereageerd. Maar ook niet iets, om mee te zitten. Integendeel, zo bleek vrijdagavond bij de eerste van drie uitvoeringen in Oirschot door het Brabant Koor, philharmonie zuidnederland en vier solisten.

De destijds 35-jarige componist, die er later blijk van zou geven, in zijn vak van alle markten thuis te zijn, deed met de toonzetting van het middeleeuwse gedicht over de Moeder van Smarten als het ware een belofte: die van zijn grote oratoria als De Schepping en De Jaargetijden.

Natuurlijk overheersen de ingetogen momenten, maar Haydn lijkt in dit ‘n uur durende werk toch te verwijzen naar de uiteindelijke overwinning van Jezus, de Verlosser. Inderdaad, een blijmoedige gelovige.

Deze zestiende uitvoering in de cyclus van de Stichting Stabat Mater in de Oirschotse Sint-Pietersbasiliek werd daardoor een feest. En dat natuurlijk vooral door een nagenoeg vlekkeloze uitvoering door koor, orkest en vier solisten, van wie de alt Carina Vinke zich naar mijn gevoel bijzonder onderscheidde. Het Brabant Koor straalde en de Amerikaan Kazem Abdullah, die de zieke dirigent Benjamin Levy verving, vormde een charmante eenheid met de ensembles. Alsof ze al járen samenwerkten.

Het concert begon met een knappe prestatie a capella van het Brabant Koor onder leiding van Louis Buskens in het uiteraard veel soberder Stabat Mater van Antonio Draghi – een uitvoering in processie, die achterin de kerk begon en eindigde in een ‘tableau-opstelling’ (foto).