hhBest – Sinds 1996

J.C.M. van der Schoot

De provinciale Brabantse bestuurders zetten zich al enkele jaren in voor een ‘zorgvuldige’ veehouderij in 2020. Zo rond 1980 constateerde menigeen in onder meer de Kempen en de Peel dat de groeiende intensieve veehouderij steeds meer overlast ging bezorgen. Burgers in de directe omgeving van de steeds grotere stallen gingen terecht meer klagen over stank, fijnstof en het belemmeren van het uitzicht door de aanhoudende bouw van nieuwe stallen. Jarenlang vroegen vele burgers zich af: Kan dit allemaal zomaar?

Het kon en hoe! Het duurde feitelijk tot vorig jaar voordat de bom eindelijk barstte. De provincie, bedreven in het wegkijken, moest wel overeind komen om de conflicten tussen boeren en burgers beheersbaar te maken. Jarenlang zijn burgers, actiegroepen en ook de Brabantse Milieufederatie door de ‘ondernemers in de groene ruimte‘, verenigd in de ZLTO (Zuidnederlandsde Land en Tuinbouw Organisatie) de opeenvolgende provinciale besturen en gemeentebesturen aan het lijntje gehouden met de meest onbenullige smoesjes die maar denkbaar zijn. Intussen ‘ploegden’ de boeren rustig voort. Niet helemaal onbegrijpelijk, want het gaat voor velen van hen om hun kostwinning.

De Gezondheidsraad heeft schoorvoetend in 2012 geconcludeerd dat wonen in de omgeving van veehouderijen gezondheidsrisico´s met zich mee kunnen brengen. Het lijkt mij tamelijk zwak uitgedrukt, maar dit advies heeft er toch wel toe geleid, dat gemeentebesturen met de GGD en belanghebbenden (de burgers) voortaan rond de tafel moeten. Het aspect van de gezondheid gaat dus in de nabije toekomst een rol spelen in het vergunningenbeleid. Daarbij komen dan ook nog ‘ns de strengere milieu-eisen. Menige veehouder vraagt zich af: doorgaan of stoppen. Vergunningen voor stallenbouw en uitbreidingen moeten als het ware worden verdiend door aan allerlei strengere eisen te voldoen.

Sinds 2012 houd het provinciaal bestuur de discussie actief gaande aan de hand van een strak schema. Maar inkrimping van de veehouderij is geen optie, zo is intussen wel duidelijk. Brabant moet bij de wereldtop op het gebied van de veeproductie blijven behoren, terwijl verduurzaming volgens de provincie zeer hoog in het Brabantse vaandel staat.

Het klinkt allemaal mooi, maar het het wordt steeds duidelijker dat in Brabant een gigantisch pijndossier aan het groeien is. Gewijzigde wetgeving baart een bijkomend maar niet gering probleem, namelijk de te verwachten mestoverschotten. Daar hebben we het volgende op gevonden: de bouw van mestvergisters, mestfabrieken dus. In de gemeente Bakel-Gemert ligt al een plan klaar. De huisartsen daar hebben ook in dit geval gewaarschuwd voor de gezondheidsrisico’s.

Staatssecretaris Sharon Dijksma van landbouw en natuur heeft inmiddels op kamervragen laten weten, geen uitstel of verbod van de bouw van zo’n vergister te overwegen. Zo ploegen we voort…

Zie ook: Duurzaam Brabant vergist zich