hhBest – Sinds 1996

Boekbespreking door Sante Brun

---

Als je Hokwerda’s Kind van Oek de Jong ter hand neemt, is het goed het eerste hoofdstukje, de proloog, zorgvuldig te lezen, want het is de sleutel tot de rest van het boek. Hokwerda, de vader van de dan achtjarige Lin, heeft een rare hobby: hij pakt het kind bij een arm en een been en werpt haar (en ook nog een heleboel keren achter elkaar) over een rietkraag heen in het Friese riviertje de Ee, waarna het kind zwemmend het steigertje moet zien te bereiken. Af en toe maakt ze het spannend of dramatisch, door laat op te duiken. Maar Hokwerda laat zich daardoor niet beetnemen: hij weet dat ze terugkomt – hij weet niet dat ze alles ondergaat met gemengde en vooral tegenstrijdige gevoelens jegens haar vader. Kort daarna pakt Lin’s moeder haar en haar zusje Emma op en verlaat deze onmogelijke hufter.

De rest van het boek speelt zich af als Lin in Amsterdam woont, een glansrijke tafeltenniscarrière op niveau achter de rug heeft en tussen de 24 en 32 jaar oud is, ongeveer.

Ze heeft het niet getroffen met de mannen in haar leven, aangetrokken als ze wordt door foute figuren. Na haar vader komt ze onder invloed van haar tafeltenniscoach Janosz, een vriendje Marcus die ze van de drugs af probeert te helpen, Henri en Jelmer. En ze blijft voortdurend van plan nog eens contact te zoeken met haar vader.

Met name de ruige zeebonk Henri trekt haar aan, vermoedelijk omdat hij op haar vader lijkt in zijn doen en laten. Dat beseft ze niet goed, maar ook Henri gooit haar, figuurlijk uiteraard, om de haverklap aan een arm en een been over de rietkraag in het water, waarna ze zelf maar moet zien hoe ze zich redt. Henri moet eigenlijk nergens wat van hebben, jaagt alleen zijn eigen plezier en eigen belang na. Jelmer is nog de normaalste, maar voor Lin eigenlijk een beetje te normaal en bedeesd, en iedere keer brengt een lawine van tegenstrijdige gevoelens haar weer terug bij Henri.

Een cruciale scène is die waarin ze, op bezoek bij de ouders van Jelmer in Friesland, op aandrang van Jelmer eindelijk haar vader bezoekt die onder andere een autosloperij heeft en die bij die gelegenheid Lin bijna verplettert onder een autowrak dat hij opzettelijk laat vallen.

Lin en Henri zijn allebei primair gewelddadig en dat leidt uiteindelijk tot de voor de hand liggende apotheose.

Oek de Jong heeft het zich met de karakters van zijn romanfiguren niet gemakkelijk gemaakt. Met name Lin is een uiterst gecompliceerd wezen, nerveus, verlegen, dat ook nog in handen valt van een man die al net zo intrigerend in elkaar zit als zijzelf, de lezer hinkt voortdurend op twee gedachten: wat zoeken die twee bij elkaar en toch is dit een weliswaar zeer dramatische en tumultueuze, maar schitterende liefde.

Intrigerend zijn  de beschrijvingen van de fysiek van de figuren. Zo te zien is Lin geen conventionele schoonheid, maar haar ‘mannen’ vinden haar prachtig en enorm opwindend. Henri is een kop kleiner dan zij. Wel twintig of dertig keer wordt melding gemaakt van Lin’s licht puilende ogen. En De Jong heeft een uitstekende hand van met weinig materiaal sterk erotische scènes neer te zetten. Je voelt je soms bijna betrapt dat je er getuige van bent.

Hoewel je al snel begrijpt waar het drama op uit zal draaien, is het boek een enorme page turner.

Het is dateert van het begin van deze eeuw, maar het heeft in die twaalf, dertien jaar totaal niet geleden.