hhBest – Sinds 1996

Tussen de regels door proef je zijn melancholie, veroorzaakt door de eenzaamheid, waartoe hij de laatste jaren van zijn leven was veroordeeld.

Ed rechts, naast mij, ca. 1970.

Paardenvijgen als dessert

Ik hoor nog wel verslagen van mensen over de zwaarte en de langdurigheid van het kerstdiner bij hun ouders. Na aperitief met teveel hapjes op kerstavond, van 22 tot 03 uur het diner, klap in de nek ná met koffie en sterk likeurtje of “kejak” met vochtige Havana  pff f f  f. Domdom, maar het bestaat nog.

Als ik dat hoor ben ik blij, met mijn kopje groene thee, thuis gebleven te zijn. Ik ga natuurlijk niet alleen achter een fles Bordeaux en ’n traiteurschoteltje zitten staren. Ik was dit jaar weer eens uitgenodigd om mee te happen (snoepen?) aan een familiaal kerstdiner. De gastvrouw was tot mijn verrassing een ervaren amateur kok, die drie volle dagen werkte voor dat alles, met artistieke aanleg op het gebied van presentaties. Niveau: Auberge “Pont d’Acigné”.

Met spontane en hartelijke ontvangst, aardige kinderen en spraakzame leeftijdgenoot (de opa) verliep de zacht verlichte kerstavond als op een lange glijbaan. Ik werd bovendien als ’n Sinterklaas gehaald en thuisgebracht want de afstand was te vergelijken met die van het gemiddelde tussen Eindhoven en zijn randgemeenten. Ja, ik heb heerlijk geslapen daarna ondanks mijn schrik aan het dessert waar ik dacht een paardenvijg geserveerd te krijgen met stukjes dode vogeltjes.

Gelukkig bleek die bij voorzichtig onderzoek slechts uit chocolade en arabische zoetigheden te zijn samengesteld.

Ander significant gegeven. Mijn tafelgenoot ter rechterzijde was een kettingroker die, onder voorwaarde te blijven zitten onder een haardroogkap gekoppeld aan een stofzuiger, elk uur mocht roken.

Eddie’s gedicht Les Petites Choses (Kleine Dingen)