ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Veel en hard lachen in de bioscoop
9 oktober 2012 | 
Geplaatst door: 
Het is zo lang geleden, dat ik zo veel en zo hard heb gelachen in een bioscoop, dat ik me het niet eens meer kan herinneren. Vandaar dat ik me Les Intouchables (F, 2011) tot aan mijn laatste ademsnik zal heugen. Wat een geweldige film. Enerzijds qua verhaal zo fantastisch, anderzijds weer zo realistisch, ontleend aan een waar gebeurde geschiedenis.
Actueel eveneens, want het draait uiteindelijk om de confrontatie tussen een schatrijke autochtoon, en een door de omstandigheden met een crimineel verleden belaste Senegalees uit de Parijse banlieu.
De film van het regisseursduo Olivier Nakache en Éric Toledano is op 23 oktober nog één keer te zien in het Biobest Theater, in de cyclus Vijftig Plus.
Philippe (François Cluzet) is bij een parapentesprong van zijn kin tot zijn tenen verlamd en praat met sollicitanten naar de functie van ‘interne verzorger’, als na een aantal geestdodend saaie burgermannen, de zwierige zwarte armoedzaaier Driss (Omar Sy) opdraaft en met hondse brutaliteit te kennen geeft, dat het hem niet om werk gaat, maar om een handtekening, die hem uiteindelijk moet verzekeren van een uitkering.
Bach is ‘best wel geil’
Philippe is op de een of andere manier gecharmeerd van de door een tante geadopteerde Senegalees, zodat we die de volgende dag bezit zien nemen van een luxueuze rocoslaapkamer met dito bad. Driss werkt zich in als verpleegkundige, maar wel op de manier die hém goeddunkt. Al gauw is hij voor Philippe onvervangbaar.
Het komische zit, afgezien van het weergaloze spel van Omar Sy, in de contrasterende culturen, waarbij Driss zich vanuit zijn genen onderscheidt als de natuurmens, die overal een slim oordeel over, respectievelijk een oplossing voor weet, intussen zijn persoonlijke belangen natuurlijk geen moment uit het oog verliezend. Zo is Bach voor hem best wel geil, en geeft hij op een door hem, samen met zijn baas bezochte opera, genadeloos en oneindig grappig commentaar op wat hij te zien krijgt.
Uiteindelijk speelt hij het met zijn onbevangen logica ook nog eens klaar, zijn patron aan een nieuwe huwelijkspartner te helpen.
De film begint en eindigt met dezelfde scène: als Driss met Philippe met 180 km/u over de Seinekades raast en door de police tot staan wordt gebracht. Een meesterlijke vondst redt beiden uit de situatie, waarna Philippe vraagt: ‘En nu?’
Driss: ‘Laat dat maar aan mij over.’
Ik zag de film op 25 september bij de Bestse Filmliga. Die kiest in de regel uit heel wat zwaarmoediger repertoire. Kan je nagaan hoe ik deze keer heb genoten.
Geplaatst in