hhBest – Sinds 1996

Filmbespreking door Sante Brun

---

Je denkt eerst een hele tijd niks, dan denk je: dit wordt de zoveelste versie van Orpheus & Euridice, je mag ook zeggen: Romeo & Julia. Maar tegen het eind van de film weet je dat het thema is: de liefde laat zich niet dwingen en overwint uiteindelijk alles.

Zo zou je The Adjustment Bureau kunnen samenvatten.

David Norris (Matt Damon) uit New York lijkt op een zekere overwinning als afgevaardigde van zijn staat af te stevenen als hij op raadselachtige wijze op het laatste nippertje toch nog geklopt wordt door zijn rivaal. Het leed wordt verzacht doordat hij, vlak voor hij zijn speech moet houden, op het herentoilet een vrouw tegenkomt, balletdanseres Elise (Emily Blunt) –  het is liefde op het eerste gezicht.

Intussen maak je kennis met een groepje mannen met hoeden en met boeken waarin ze steeds stadsplattegronden van New York raadplegen, waarop we zien hoe Norris zich door de stad beweegt. Dat zijn de mensen van het Adjustment Bureau, zeg maar rustig: de Hemelsche Heirscharen. Om niet al te zeer op te vallen zijn de vleugels vervangen door die hoedjes. Zij zijn degenen die de plannen van de hemel (een enorme leeszaal van een bibliotheek) met de mensen moeten uitvoeren en desgewenst corrigeren; desnoods met een aanrijding in een taxi.

Ze moeten nu ingrijpen, want Norris had helemaal geen kennis mogen maken met Elise. Als hij probeert ‘werk’ van haar te maken, komt Het Bureau in actie. Norris wordt voor een typisch Amerikaans dilemma gesteld: met haar doorgaan en een middelmatig baantje voor zichzelf houden en haar veroordelen tot balletles voor zesjarigen, of haar nooit meer zien en dan zelf president van de VS worden (dat wil iedereen namelijk, dat weten we intussen wel) en voor haar een grootse carrière als choreograaf en gevierd balletdanseres veilig stellen.

Gelukkig is één van de medewerkers van het Bureau anders dan de anderen en heeft begrip voor de problemen van David en Elise en dankzij zijn ingrijpen (Norris mag zijn hoedje lenen) komt alles nog goed.

Hoe bedenk je zoiets? Bovendien, behalve erg vergezocht is het eigenlijk ook een slap verhaaltje.

Maar regisseur George Nolfi heeft van The Adjustment Bureau (Het Bureau van Correctie) een film gemaakt die de echte liefhebber op het puntje van zijn stoel laat zitten. Het verhaal speelt zich vrijwel helemaal af in Manhattan, je denkt soms wel eens verzeild te zijn geraakt in een bizar gemaakte toeristenroute door deze fascinerende stad. De onzichtbaarheid van de ‘leden’ van het Bureau wordt bewerkstelligd door een stelsel van deuren en enorme zalen waardoor ze, weliswaar in dezelfde gebouwen aanwezig als de ‘echte’ mensen, toch onzichtbaar blijven in een parallelle wereld.

Met name een achtervolgingsscène tegen het eind van de film biedt een kaleidoscopische blik op de stad. Je bent in een lege parkeergarage, je opent een deur en je staat in het Yankee’s Stadium. Je maakt weer een deur open en gaat een trap op: je bent op het eiland van het Vrijheidsbeeld. Je moet daar wel het hoedje bij op hebben, anders werkt het niet. En enorme hartstochtelijk kussen wil ook wel eens helpen.

Het kan natuurlijk best zijn dat we allemaal gestuurd worden door het noodlot en dat de vrije wil een illusie is (dat geloof ik zelfs, al zou ik nooit op de mannen met de hoedjes gekomen zijn) maar waarom de leden van het bureau ineens zichtbaar moeten worden en met de gewone stervelingen in discussie gaan (‘als je zo doorgaat moeten we je brein resetten’) om het Hemelsche Plan soepel voortgang te doen vinden, dat is uiteraard een zwak punt.

Uiteindelijk weet je: de kans bestaat dat voor David en Elise nog altijd (misschien sinds kort) een grote toekomst in de boeken staat. Voorlopig lopen ze helemaal gelukkig door zo’n typische druilerige straat in Manhattan. Zoals je daar wel vaker gelukkige stellen tegenkomt.