hhBest – Sinds 1996

Boekbespreking door Sante Brun

Wat is het eerste dat je moet doen als een pensioentrekkende huisgenoot thuiskomt met de boodschap dat hij niet lang meer te leven heeft? Ja, wat anders dan een voldoende grote vrieskist kopen. De patiënt gaat dood maar in plaats van hem/haar te begraven vries je hem/haar in en blijft verder ongestoord tot in lengte van jaren zijn/haar pensioen ontvangen. Een boodschap die hier ten huize met gejuich werd ontvangen. (Opa wordt vandaag 140. O die, in die vrieskist, bedoel je.)

Volgens Anne Branbergen en Martin Šimek staan er in Italiaanse huizen honderden van die vrieskisten en mij lijkt het ook wel een knusse gedachte, je hebt opa toch altijd bij je en dagelijks klop je even vriendelijk op het deksel:Mille grazie, nonno.

Die nuttige tip is in ieder geval meegenomen uit het boek van de twee genoemde auteurs, genaamd Silvio, Modern Leiderschap. Het gaat natuurlijk over Silvio Berlusconi, de onbetwiste Leider van Italië, en de titel van het boek moet als ironisch worden opgevat, want dat is het minste dat je ervan kunt zeggen, het is een op licht ironische en zeer vlotte toon geschreven relaas van twee mensen die zich geen illusie maken over het Bel Paese en het leiderschap van Silvio, maar er de humor ook wel van kunnen zien, van dat kinderachtig machismo tot naakt winstbejag over de ruggen van anderen.

Geheime gebruiksaanwijzing

Maar eerst nog even dit: dat van die vrieskisten wist ik niet. En dat geldt voor veel feiten die in het boek aan de orde komen en in hun samenhang getoond. Ondanks dat ik vrijwel dagelijks de voorpagina van La Repubblica bekijk, toch minstens eens per jaar een boek lees over Italiaanse politiek, kijk ik blijkbaar echt alleen naar de oppervlakte, terwijl alles zich juist daaronder afspeelt. Boeken van Italiaanse journalisten en politici hebben trouwens allemaal een geheime gebruiksaanwijzing, want er is niemand in Italië die afstand kan nemen, zelfs La Repubblica, waarvan ik dacht dat het toch een goeie onafhankelijke krant was, wordt door het tweetal gewantrouwd.

De inhoud kan trouwens heel kort worden samengevat: Silvio Berlusconi mag dan een handige zakenman zijn die zijn rijkdom heeft vergaard door allerlei activiteiten die nauwelijks het daglicht verdragen, hij blijft als premier vooral in het zadel omdat de Italiaanse mannen allemaal wel zoals Silvio willen zijn en alle vrouwen met zo’n man getrouwd zijn. Dat het land nog aanzienlijk faillieter is dan Griekenland, en dat de economische groei ongeveer even groot als die van Haïti, dat zal in ieder geval Berlusconi aan de reet roesten: hij heeft het veel te druk met te proberen wetten door te drijven die zorgen dat hij voor zijn economische misdaden, zijn banden met de maffia en zijn misbruik van jonge meisjes niet de gevangenis in hoeft. Italianen zijn kontneukers schrijven de twee, en Silvio is een held omdat hij Italië in de kont neukt.

De ware onderzoeker

Anne Branbergen is al heel lang correspondente in Italië voor een aantal Nederlandse bladen en ongelooflijk goed ingevoerd en geïnformeerd. Martin Šimek woont in Calabrië en schrijft boeken en columns. Ik denk eerlijk gezegd dat hij vooral als auteur genoemd wordt omdat zijn naam bekender is dan die van Branbergen, want zij maakt er geen geheim van dat zij zelf alles boven water heeft gehaald.

Wie wil weten wat zich werkelijk in modern Italië afspeelt, moet dit boek lezen. Daarna bekijk je de spaghetti vongole wellicht een paar dagen lang op een andere manier, maar vervolgens neemt de vertedering weer de overhand over zoveel argeloze openlijkheid als dekmantel voor smerige machinaties.

Wat mij ook leuk lijkt: breng dit boek in vertaling op de Italiaanse markt. Branbergen en Šimek zouden direct het land uit worden gezet. Wellicht zelfs in een vrieskist.